Έλα να παίξουμε την ιστορία του Ασώτου, παππού!!! (Για τους μικρούς μας φίλους)

Ο Νικολάκης κάθεται με τον παππού στον κήπο και παίζει με τα αυτοκινητάκια του.

Η μανούλα πρόσφερε καφέ, δροσερό νεράκι και γλυκό του κουταλιού στον παππού κι

αυτός κάθισε δίπλα του να απολαύσει τον χυμό και το κέρασμά του.

Τότε, του ήρθε μια ιδέα και πετάχτηκε όρθιος!

-Έλα παππού, να παίξουμε ένα καινούριο παιχνίδι!

-Και τι παιχνίδι είναι αυτό Νικολ άκη;

-Μόλις το σκέφτηκα! Σήμερα στην εκκλησία ο π. Θεόδωρος διάβασε στο Ευαγγέλιο

μια ιστορία που είπε ο Χριστούλης στους ανθρώπους για έναν γιο που είχε φύγει μακριά

από τον πατέρα του!

-Την παραβολή του ασώτου υιού! Επέστρεψε ο γιος μετανιωμένος κι ο πατέρας του

τον περίμενε με ανοιχτή την αγκαλιά!

-Έλα παππού, να την παίξουμε! Θα καθίσεις στο τέλος του μονοπατιού και θα με

περιμένεις.

-Σε ποιο από τα δύο; Είναι κοντά το ένα στο άλλο!

-Σ’ αυτό που είναι δεξιά παππού!

Ο παππούς πήρε τη θέση του και κάθισε υπομονετικά να τον περιμένει. Τον είδε να

περπατά στο μονοπάτι του. Σε λίγο θα φτάσει, σκέφτηκε, κι άνοιξε την αγκαλιά του.

Όμως ο Νικολάκης πέρασε στο διπλανό μονοπάτι κι έφυγε από το βλέμμα του! Ο

παππούς τον έψαξε κοίταξε ανάμεσα στα δέντρα αλλά μάταια.

-Εδώ είμαι παππού! Ακούστηκε η γλυκιά του φωνούλα κι αμέσως τον είδε να

περπατά ξανά στο μονοπάτι του.

Μα σε λίγο πάλι τον έχασε. Κι ο παππούς συνέχισε να τον περιμένει με υπομονή

στο τέλος του μονοπατιού με τα χέρια του ανοικτά να τον αγκαλιάσει.

Ξαφνικά εμφανίστηκε κοντά του και χώθηκε στην αγκαλιά του.

-Παππού είδες αυτούς τους δύο δρόμους; Ο ένας είναι ο δρόμος ο καλός, ο

φωτεινός, που σε οδηγεί στην αγκαλιά του Χριστού ενώ ο άλλος ο δρόμος σε οδηγεί

μακριά του.

Εγώ θέλω να ακολουθήσω τον δρόμο τον καλό, της αγάπης γιατί σ’ αυτόν νιώθω

χαρά κι ευτυχία.

Όμως μερικές φορές μπορεί να μαλώσω με έναν φίλο μου, να κάνω κάτι που δεν

είναι καλό. Τότε, παππού φεύγω από αυτόν τον δρόμο και πάω στον άλλον τον σκοτεινό

γιατί έχω μέσα μου κακία, θυμό και χάνω τη χαρά μου.

-Ναι αλλά όσες φορές έφυγες, τόσες ξαναγύρισες, παιδί μου!

-Ναι, γιατί μετάνιωνα, ζητούσα συγγνώμη, συμφιλιωνόμουν και ξαναγύριζα στον

δρόμο που θέλω να περπατώ και που οδηγεί στον Χριστό.

-Και το άλλο μονοπάτι που οδηγεί, Νικολάκη μου; Ρώτησε ο παππούς

ακολουθώντας με το βλέμμα του το μονοπάτι.

-Μπροστά στον πέτρινο φράχτη. Και πίσω από αυτόν υπάρχει γκρεμός!

Τότε ακούστηκαν χαρούμενα γαβγίσματα! Ο Μαξ έτρεχε πάνω κάτω στα δύο

μονοπάτια δείχνοντάς τους ότι παίρνει μέρος κι αυτός στο παιχνίδι τους!

Δημητριάδη Σταυρούλα, δασκάλα