Στον δρόμο της χαράς (Για τους μικρούς μας φίλους)

Το περιστέρι άνοιξε τα κατάλευκα φτερά του και πέταξε ευχαριστημένο. Ήθελε να

δείξει τον δρόμο στα μικρά του που το ακολουθούσαν.

-Ανοίξτε τα φτερά σας απαλά και πετάξτε μακριά! Ακολουθήστε με!

Χαρούμενα τιτιβίσματα ακούστηκαν και ένα κατάλευκο σύννεφο σκέπασε τον

καταγάλανο ουρανό.

-Ελάτε κοντά μου! Το περιστέρι πέταξε λίγο ακόμη και σταμάτησε πάνω στο κλαδί

ενός δέντρου. Τα μικρούλια του το πλησίασαν και κάθισαν δίπλα του.

-Αυτή είναι η ελιά! Ένα ευλογημένο και τιμημένο δέντρο από πολύ παλιά! Θα κόψω

ένα κλαράκι και θα κάνω ένα στεφάνι.

-Και ποιος θα το φορέσει αυτό το στεφάνι;

-Μόνο αυτός που αγαπάει! Σ΄ αυτή τη γιορτή είναι ο μοναδικός καλεσμένος!

-Και πώς πρέπει να ντυθεί; Τι θα φορέσει; Απλά ρούχα ή επίσημα; Να στολιστεί, να

βάλει τα χρυσαφικά του και να βαφτεί για να ξεχωρίσει;

-Ο νικητής καλό μου, θα ντυθεί με τη ουράνια στολή της αγάπης, της πίστης, της

προσευχής, της ταπείνωσης, της εγκράτειας, της υπομονής και της ελπίδας!

-Και πού θα βρει αυτή τη στολή;

-Τη στολή αυτή τη δίνει ο Κύριός μας μόνο σ’ αυτούς που την αξίζουν! Που η ζωή

τους εδώ στη γη είναι ευωδία και δοξολογία Κυρίου! Που η κάθε ανάσα τους και κάθε

χτύπος της καρδιάς τους είναι αφιερωμένα στον Κύριο!

-Και η αγάπη; Ποιους να αγαπάει;

-Μικρούλι μου, αυτός που θα έρθει θα είναι ο πιο απλός άνθρωπος, ο πιο ταπεινός,

αυτός που νιώθει τον πόνο του διπλανού του, του συμπαραστέκεται, τον βοηθάει

σιωπηλά χωρίς να το μάθει κανείς!

-Και πώς μπορεί να τον βοηθήσει; Τι να κάνει για να δείξει την αγάπη του;

-Μπορεί με υλικά αγαθά που έχει ανάγκη, με ένα λόγο όταν είναι στενοχωρημένος,

με μία προσευχή που θα κάνει γι’ αυτόν. Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να δείξουμε το

ενδιαφέρον και την αγάπη μας.

-Αυτός που αγαπάει δηλαδή, μανούλα, τον συνάνθρωπό του σαν τον εαυτό του! Και

ό, τι καλό κάνει θέλει να το βλέπει μόνο ο Χριστούλης και κανένας άλλος!

-Εγώ ξέρω! Πετάχτηκε το πιο μικρούλι. Το στεφάνι θα το κερδίσει ο άνθρωπος που

αγαπάει τον Χριστούλη με όλη την καρδιά του, με όλη την ψυχή του, με όλο τον νου του

και με όλη τη δύναμή του! Και όπως αγαπάει τον Χριστό αγαπάει και όλους τους

ανθρώπους!

-Αυτός που αγαπάει δεν κοιτάζει τον εαυτό του αλλά πρώτα τον συνάνθρωπό του.

Αυτός που αγαπάει είναι μια λαμπάδα αναμμένη για τον Κύριο! Είναι φλόγα που

ανεβαίνει στον ουρανό!

- Το στεφάνι αυτό θα το κερδίσει μόνο αυτός που θα δείξει υπομονή και καρτερία

στη ζωή του και δεν θα γογγύζει για κάθε δοκιμασία που του στέλνει ο Κύριος για να τον

δυναμώσει και να τον φέρει περισσότερο κοντά Του!

-Μου είπε η γιαγιά ότι στις δυσκολίες της ζωής αναζητούμε περισσότερο τον

Χριστούλη και γαντζωνόμαστε πάνω του!

-Κι αυτός μας αγκαλιάζει με αγάπη και γιατρεύει τα τραύματά μας!

-Νικητής θα είναι αυτός που κάθε βράδυ πριν κοιμηθεί σκέφτεται και τα λάθη του,

διορθώνει τον εαυτό του και βάζει νέα αρχή. Που απομακρύνει από πάνω του κάθε

σκουπιδάκι που τον κρατάει μακριά από την αγάπη του Χριστού!

-Ο Χριστούλης μας αγαπάει πάρα πολύ! Όλους! Κι εμάς και τους ανθρώπους και

όλα γιατί είμαστε δημιουργήματά Του!

-Αν ήξερες μικρούλι μου με πόση αγάπη έπλασε ο καλός μας Θεός όλο τον κόσμο!

Γι΄ αυτό κι εμείς πρέπει να τον αγαπάμε και να τον σεβόμαστε!

-Αυτό το στεφάνι είναι ένα και μοναδικό! Ο αγώνας έχει ξεκινήσει! Στον δρόμο της

χαράς και της αγάπης είναι όλοι καλεσμένοι!

Ο νικητής της αγάπης όμως θα το κερδίσει!

Σταυρούλα Δημητριάδη, Δασκάλα