"ΕΣΤΑΑΥΡΩΜΕΝΟΣ": 3Ο χρόνια κοινωνικής προσφοράς

«ἰδοὺ ἐγώ"

Σεβασμιώτατε, σεβαστοί πατέρες, αγαπητοί  συνεργάτες και φίλοι του «ΕΣΤΑΥΡΩΜΕΝΟΥ», 

Αφού σας ευχαριστήσω και εγώ με τη σειρά μου για την παρουσία σας σήμερα εδώ, τεκμήριο της αδιάλειπτης και θερμής στήριξής σας στο έργο του «Ε», θα σας εκθέσω κάποιες προσωπικές μου σκέψεις σχετικά με τους λόγους της επιτυχημένης πορείας της σπουδαίας αυτής διακονίας τριάντα χρόνια τώρα, καμάρι της Τοπικής Εκκλησίας και σημαντική περγαμηνή στις πνευματικές αποσκευές του ηγήτορα καιων εθελοντών του.

«καὶ ἐκάλεσε Κύριος· Σαμουὴλ Σαμουήλ· καὶ εἶπεν· ἰδοὺ ἐγώ» (Βασιλειών Α΄, κεφ.3). «Ιδοὺ ἐγώ», αναφώνησε και π. Θεόδωρος στην επισήμανση του τότε Μητροπολίτη Δημητριάδος και μετέπειτα Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος κυρού Χριστοδούλου πως υπάρχει μεγάλο κενό στη διαποίμανση των Φυλακών. Και έκανε υπακοή, που συνιστά και το πρώτο γνώρισμα της λειτουργίας του «Ε». Στον πνευματικό εν Χριστώ αγώνα υπακοή δεν είναι η τυφλή πειθαρχία του φοβισμένου και ανελεύθερου υποκειμένου σε μία άλογη, απάνθρωπη και τυραννική εξουσία, αλλά η ελεύθερη παράδοση στο σχέδιο της Θ. Οικονομίας και η παραδοχή πως η ασήμαντη μονάδα, οδοιπορούσα από το κατακερματισμένο «Εγώ» προς το συμπεριληπτικό «Εμείς», ανακαλύπτει το νόημα του βίου της, το κλείνει στην καρδιά της και επαναδιατυπώνει με τους όρους της υπεραιώνιας κλήσης τη νέα ύπαρξη. Ανακαινίζει δηλαδή, σύμπασα τη ζωή, όπως σχεδιάστηκε προ καταβολής κόσμου και πρέπει να επαναδοξαστεί. «καὶ ἦλθε Κύριος καὶ κατέστη καὶ ἐκάλεσεν αὐτὸν ὡς ἅπαξ καὶ ἅπαξ, καὶ εἶπε Σαμουήλ· λάλει, ὅτι ἀκούει ὁ δοῦλός σου» (Βασιλειών Α΄, κεφ.3). 

Αυτό αναφώνησαν και οι πρώτοι εθελοντές-συνεργάτες στην σε δεύτερο χρόνο κλήση που απευθύνει ο π. Θεόδωρος πλέον, σε ενορίτες, φίλους και γνωστούς: «Λάλει, πάτερ, ότι πνευματικά σου τέκνα σε συνοδεύουν στα όνειρά σου», για να παραφράσω τον ως άνω λόγο.

Το έργο που οραματίζεται είναι κολοσσιαίο, η πραγματοποίηση προϋποθέτει ψυχικές αντοχές, οικονομική τροφοδοσία, γνώση της περιρρέουσας ατμόσφαιρας και ελιγμούς πολλούς –και κοσμικής υφής μάλιστα–, που κυρτώνουν ακόμη και τους πιο ισχυρούς ώμους. Η δεξαμενή της Εκκλησίας ευτυχώς μεγάλη, η υπόσχεση της αλληλεγγύης κατατίθεται με ενθουσιασμό, και η υπακοή θαυματουργεί και πάλι: όλοι έχουν εμπεδώσει έως τα μύχια της ψυχής τους πως «οι κληρονόμοι Θεού» είναι πρωτίστως «συγκληρονόμοι Χριστού» (Προς Ρωμαίους, 8), και αυτό δεν είναι μία πομφόλυξ για δημόσια κατανάλωση, αλλά αληθινή αποδοχή του παραδείγματος Εκείνου, ό,τι και αν αυτό συνεπάγεται στις μικρές ιστορίες ή τα μεγάλα αφηγήματα της ζωής.

Ο Θεάνθρωπος ταυτίζει τον εαυτό Του με κάθε διαχειμαζόμενο αδελφό και κηρύσσει με σαφήνεια: «ἐν φυλακῇ ἤμην, καὶ ἤλθετε πρός με» (Ματθαίος, 25-36). Με την ίδια σαφήνεια εντέλλεται: «πορεύεσθε ἀπ᾿ ἐμοῦ οἱ κατηραμένοι εἰς τὸ πῦρ τὸ αἰώνιον τὸ ἡτοιμασμένον τῷ διαβόλῳ καὶ τοῖς ἀγγέλοις αὐτοῦ», για όσους δεν έχουν κατανοήσει πως ο πνευματικός αγώνας δεν διεξάγεται από άμβωνος και με λεκτικούς εντυπωσιασμούς, αλλά στο πεδίο του πόνου, του κόπου, των παντοειδών κινδύνων.

Ήταν αυτή η πορεία ομαλή, ευθεία και απαρασάλευτη; Κατηγορηματικά, όχι. Έγιναν και γίνονται λάθη, εκδηλώθηκαν και εκδηλώνονται πάθη, συχνά τα παραγόμενα αποτελέσματα ακύρωσαν τις αρχικές προσδοκίες, κάποιοι εθελοντές-συνεργάτες  κουράστηκαν, παραγνωρίστηκαν, εγκατέλειψαν, συκοφάντησαν. Πώς, λοιπόν, κρατήθηκαν, ενισχύθηκαν, παρέμειναν και εξακολουθούν να βρίσκονται στην πρώτη γραμμή οι άλλοι, οι πολύ περισσότεροι, διδάσκοντας, μάλιστα, και άλλους με το παράδειγμά τους, εμπνέοντας και καθοδηγώντας, κορυφώνοντας και μεγιστοποιώντας τα οφέλη για κάθε αναγκεμένο; Μα με την υπομονή, το δεύτερο μεγάλο γνώρισμα τούτου του πυλώνα της κοινωνικής αλληλεγγύης: δηλαδή, με αυτή την ψυχική δύναμη με την οποία ανέχεται η περιμένει κανείς κάτι, χωρίς να δυσανασχετεί ή να βιάζεται υπερβολικά / η εγκαρτέρηση χωρίς διαμαρτυρίες, η ανθεκτικότητα, η ανεκτικότητα.

Πρόκειται για μία δυσερμήνευτη δύναμη, που απορρέει από την προσήλωση της ψυχής σε ηθικές και πνευματικές αξίες, και δεν της επιτρέπει να κατατροπωθεί από τις πανωλεθρίες της καθημερινότητας. Και συνάντησε ο «Ε» πολλές: προσωπικές αστοχίες, κοινωνική περιφρόνηση, εντάσεις και αδιαφορία. Εκεί που στροβιλίζεται από τα κύματα της απογοήτευσης και αποσύνθεσής του, εκεί ακριβώς ξεπετιέται από μέσα του μία δύναμη που αυξάνει το σθένος και τον κρατά όρθιο στην αρχική του χάραξη. Το «μαρτύριο» άλλωστε χαρακτηρίζει τη χριστιανική κοινότητα από ιδρύσεώς της, και είναι η ενθουσιώδης βούληση να καταθέσουν τα μέλη της, με οποιοδήποτε τίμημα, αποδείξεις της γνήσιας πίστης μέχρι το τέλος στον Μεγάλο Δάσκαλο. Μία σθεναρή αποφασιστικότητα που αντιμάχεται κάθε εναντιότητα. Εδώ να προσθέσουμε με χαρά πως το σώμα των εθελοντών-συνεργατών  εμπλουτίζεται με νέα μέλη, ισάξια των παλαιών, που κομίζουν εντυπωσιακές δεξιότητες και τον ζήλο του νεοφώτιστου, και ανοίγουν για τη Διακονία ποικίλες εκφάνσεις δράσης και προσφοράς. Είμαστε πραγματικά ευγνώμονες.

Τέλος, πρέπει εδώ να υπογραμμιστεί ο εξέχων ρόλος του ιερέα προέδρου μας και το τρίτο γνώρισμα που είναι η φωτισμένη ηγεσία και η εμπνευσμένη διοίκηση. Χωρίς άσκοπες κενολογίες, με σοβαρότητα, υπευθυνότητα, σεβασμό και πνεύμα συνεργασίας, συναιρεί τα διεστώτα και καταπαύει την εγωπαθή ορμή, πριν διασαλευθούν οι ισορροπίες και κατακρημνισθούν τα μέχρι τούδε κατακτηθέντα. Ο καθένας γνωρίζει τη θέση και τα καθήκοντά του, παραδειγματιζόμενος από τον πνευματικό πατέρα και τον διπλανό του, με τον οποίο συναγωνίζεται σε προθυμία και προκοπή. Οι στόχοι τίθενται και αναθεωρούνται, πάντοτε με γνώμονα τον ρεαλισμό της στιγμής, χωρίς εμμονές και πείσματα. Δεν υπάρχουν έτοιμες ερωτήσεις, λύσεις και απαντήσεις, έτοιμες επιλογές και αποφάσεις. Σταθερά αλλά και ακούραστα εργαζόμαστε ώστε να εδραιωθεί εκ νέου η πίστη για έναν κόσμο καλύτερο, αλλά και να υπάρξει, μια μέρα, ένας πραγματικά καλύτερος κι ευτυχέστερος κόσμος.

Της κ. Μαριάνθη Γάκη, 

Φιλολόγου και μέλους του Δ.Σ. του Σ.Σ.Κ. Βόλου "Ο ΕΣΤΑΥΡΩΜΕΝΟΣ"