-Κοίτα μαμά, την αποθήκη του άφρονα πλουσίου! (Για τους μικρούς μας φίλους)

Ο Νικολάκης έχει απλώσει όλα τα χρώματα πάνω στο τραπεζάκι του

κήπου και ζωγραφίζει. Η μανούλα του κάθεται στην αναπαυτική της

πολυθρόνα και διαβάζει ένα βιβλίο με βίους Αγίων. Πότε πότε σηκώνει τα

μάτια της και τον κοιτάζει. Χαμογελά και ξαναρχίζει το διάβασμά της.

Είναι η πιο γλυκιά ώρα της ημέρας. Έχει τελειώσει όλες τις δουλειές

της κι απολαμβάνουν τις τελευταίες καλές ημέρες του χειμώνα, την

υπέροχη λιακάδα και τον καταγάλανο ουρανό, πριν πιάσουν τα κρύα.

-Τι υπέροχη ζωγραφιά! Ένα πολύ μεγάλο σπίτι!

-Δεν είναι σπίτι! Είναι μια αποθήκη! Να, κοίτα μαμά, τη γέμισα όλη με

αγαθά!

-Και τίνος είναι αυτή η αποθήκη, Νικολάκη;

-Μα του άφρονα πλουσίου! Έτσι τον είπε ο πατήρ Γεώργιος σήμερα

στην εκκλησία. Αυτόν που δεν είχε μυαλό και μάζευε όλον πλούτο του εκεί

μέσα!

- Πραγματικά, όλη του η αγάπη και το ενδιαφέρον ήταν στα πλούτη του.

Τον ένοιαζε παιδί μου να ευχαριστήσει το σώμα του με υλικά αγαθά. Να

φάει, να πιεί, να διασκεδάσει..

-Τα ήθελε όλα για τον εαυτό του! Δεν είχε γνωρίσει την αγάπη του

Χριστού και δεν νοιαζόταν για τον διπλανό του! Θα μπορούσε με τόσα που

είχε να βοηθήσει πολλούς ανθρώπους μαμά, που είχαν ανάγκη!

-Όμως δεν το έκανε παιδί μου, γιατί η πλεονεξία είχε φωλιάσει μέσα

στην καρδιά του και τον έκανε σκληρό κι εγωιστή.

-Γι’ αυτό είχε αγωνία και ήταν ανήσυχος! Ήθελε τα πλούτη να τα

απολαύσει μόνος του!

-Γι’ αυτό και ο Χριστός μας, μας λέει ότι όπου είναι ο θησαυρός μας

εκεί είναι και η καρδιά μας! Κι ο θησαυρός του πλουσίου ήταν όλος στη γη!

-Κι όταν τον πήρε ο Κύριος την ίδια νύχτα από αυτή τη ζωή μείναν όλα

μαμά εδώ στη γη! Έφυγε χωρίς να καταφέρει να πραγματοποιήσει τα

σχέδιά του!

-Και το σημαντικότερο Νικολάκη μου, δεν είχε μαζέψει θησαυρούς στον

ουρανό όσο ζούσε!

-Και ποιοι είναι αυτοί οι θησαυροί που μπορούμε να μαζέψουμε στον

ουρανό;

-Είναι πολύτιμα και ανεκτίμητα διαμάντια! Μοναδικά για τον καθένα!

Θησαυροί που δεν κινδυνεύουν να καταστραφούν ή να τους κλέψει κανείς.

Ο πλούσιος δεν είχε θησαυρούς στον ουρανό αλλά στη γη και τους

έχασε όλους!

-Εγώ θέλω να μαζεύω θησαυρούς στον ουρανό, μανούλα! Αλλά πώς; Τι

να κάνω;

-Με την αγάπη παιδί μου, μας το είπε ο Κύριος, με την αγάπη στο Θεό

και στον συνάνθρωπό μας! Έτσι θα αποκτήσουμε θησαυρούς και εδώ στη

γη και στον ουρανό. Θα είμαστε κοντά Του, ευτυχισμένοι γιατί η ζωή μας

θα είναι γεμάτη φιλανθρωπία και ελεημοσύνη.

-Κοίτα μαμά, την αποθήκη του άφρονα πλουσίου! Είπε ο Νικολάκης και

καθώς σήκωσε τη ζωγραφιά του στον αέρα, την άφησε να πετάξει λίγο

ψηλά κι έπειτα να πέσει κάτω στη γη.

                                                                 Σταυρούλα Δημητριάδη, δασκάλα