-«Σε γνωρίζω από την κόψη του σπαθιού την τρομερή…» (Για τους μικρούς μας φίλους)

-Παππού, σήκωσέ με πιο ψηλά! Φωνάζει ο Νικολάκης, σηκώνοντας τη

γαλανόλευκη σημαία όσο πιο ψηλά μπορεί.

Ο παππούς χαμογελάει και δεν του χαλάει το χατίρι.

Η γαλανόλευκη σημαία λικνίζεται πέρα δώθε στα μικρά χεράκια του

εγγονού του, που γεμάτος περηφάνεια και καμάρι προσπαθεί έστω και λίγο

ν’ ακουμπήσει τον ουρανό. Να γίνει ένα με το γαλάζιο του ουρανού!

Γιατί εκεί επάνω φτάνει η τιμή και η δόξα της!

Ο παππούς τον κρατάει από το χεράκι και επιστρέφουν από την

εκκλησία στο σπίτι.

-Διπλή γιορτή σήμερα Νικολάκη μου! Γιορτάζει η Ορθοδοξία και η

Ελλάδα μας.

- Το ξέρω παππού! Μας το είπε και η κυρία στην τάξη! Γιορτάζουμε την Αγία

Σκέπη της Παναγίας μας και το «ΟΧΙ» που είπε ο Μεταξάς στους Ιταλούς.

-Μετά από το τελεσίγραφο, το τεράστιο ΟΧΙ που δώσαμε στους Ιταλούς,

όταν ζήτησαν να περάσουν ελεύθερα τα στρατεύματά τους μέσα από την

Ελλάδα, ξεκίνησε καλό μου παιδί, ο πόλεμος.

-Όμως παππού δεν ήταν μόνοι τους οι στρατιώτες στον πόλεμο! Κοντά

τους ήταν η Παναγία μας που τους προστάτευε και τους βοηθούσε στη

μάχη.

-Μπράβο, Νικολάκη μου, η Παναγία σκεπάζει όλον τον κόσμο και σκέπαζε

και τους στρατιώτες στον πόλεμο! Ήταν η υπέρμαχος στρατηγός, που

έδινε δύναμη στους στρατιώτες και πήγαινε πάντα μπροστά στη μάχη! Σ’

αυτήν κατέφευγαν ζητούσαν βοήθεια και προστασία! Και ήταν πάντα κοντά

τους στον αγώνα τους!

-Παππού, είναι πολύ μεγάλη γιορτή η σημερινή! Να πούμε τον Εθνικό

Ύμνο! Είπε ο Νικολάκης και πατώντας στις μύτες των ποδιών του σήκωσε

όσο πιο ψηλά μπορούσε την γαλανόλευκη σημαία!

-«Σε γνωρίζω από την κόψη του σπαθιού την τρομερή…»

Και τότε ο ήλιος έγειρε και φώτισε τον κατάλευκο σταυρό της. Αυτός ένωσε

και αγκάλιασε όλον τον κόσμο κι έφερε το μήνυμα της αγάπης και της

ειρήνη στις ψυχές των ανθρώπων.

Δημητριάδη Σταυρούλα, δασκάλα