"Η πορεία αυτή, λοιπόν, δεν είναι γραμμική, ευθεία και απαρασάλευτη..." (Της Μαριάνθης Γάκη)

Την ημέρα των εγκαινίων τού νέου ΚΕΝΤΡΟΥ ΥΠΟΔΟΧΗΣ του  Σ.Σ.Κ. 

Βόλου "Ο ΕΣΤΑΥΡΩΜΕΝΟΣ", μίλησε και η κ. Μαριάνθη Γάκη, καθηγή-

τρια φιλόλογος του 2ου Προτύπου Γενικού Λυκείου Βόλου και μέλος του 

Δ.Σ. του "Ε". Επειδή η ομιλία της εντυπωσίασε τους ακροατές της εκδή-

λωσης, για την ευθύτητα, την ευστοχία, τη διάκριση και την αληθινότατά 

της, την δημοσιοποιούμε προς χάριν των φίλων του "Ε".

                        Η ΟΜΙΛΙΑ ΤΗΣ κ. Μαριάνθης Γάκη

Θα ήθελα τώρα να μοιραστώ μαζί σας σκέψεις που σχηματίστηκαν

μέσα μου σε όλη τη διαδρομή αυτής της Διακονίας, και που αφορούν

όλους τους Συνοδοιπόρους , αλλά και κάθε Εθελοντή, όπου κι αν

προσφέρει τις υπηρεσίες του, σε κάθε μετερίζι, όπου γης.

Η πορεία αυτή, λοιπόν, δεν είναι γραμμική, ευθεία και

απαρασάλευτη. Αλλά τεθλασμένη και με γωνίες πολλές, κορυφώσεις

και κάμψεις, ουτοπικές προσδοκίες και δακρύβρεχτες ματαιώσεις,

εκπλήξεις ανθρωπιάς που πυροδότησαν την ελπίδα, αλλά και έντονη

κοινωνική απορία για τα κίνητρα και τη σκοπιμότητα των δράσεων

αυτών. Ιδιαιτέρως στις ημέρες μας, που ένα νέφος καχυποψίας έχει

επικαλύψει τον ευαίσθητο χώρο των ΜΗΚΥΟ και μεγάλος

κουρνιαχτός κατακλύζει το διαδικτυακό σύμπαν, ενώ κρατικοί

μηχανισμοί κινητοποιούνται πλέον για τη διερεύνησή τους.

Επομένως, προσφυώς ονοματοδοτήσαμε την εκδήλωση αυτή

«ΑΝΟΙΓΟΝΤΑΣ ΤΑ ΚΕΛΛΙΑ». Χρειάστηκαν εικοσιεννέα συναπτά έτη

συνεχούς εσωτερικής και κοινωνικής ωρίμανσης για τα θαυμαστά

αποτελέσματα της πολυσχιδούς δράσης του «Ε», εντός και εκτός των

φυλακών, στην απαρχή της οποίας βρίσκουμε τη βούληση για

ονειροβασία σε έναν άνθρωπο , τον π. Θεόδωρο, και τη συσπείρωση

σε αυτήν των πρώτων Εθελοντών, που αγκιστρώθηκαν από τον

εφηβικής κοπής ενθουσιασμό του και κατέθεσαν και τον δικό τους

οβολό στην ουτοπία. Κανείς τους δεν προώθησε ούτε επέβαλε

προσωπική ατζέντα, αλλά συνεργάστηκαν με σεμνότητα - και

εξακολουθούν να συνεργάζονται – σε ένα κοινό θετικό όραμα για

όλους, αφουγκραζόμενοι τις κοινωνικές ανάγκες. Δεν υπάρχει ηγέτης

και υποτακτικοί, αλλά συνοδοιπόροι με πνεύμα πατρότητας και

παιδαγωγίας εν Χριστώ.

Έτσι, σιγά – σιγά, το όνειρο σαρκώνεται και καρποφορεί, σε μία

πορεία, όπως προειπώθηκε, με διαψεύσεις και ανατροπές. Τα πρώτα

αποδοκιμαστικά βλέμματα και ερωτήματα εκτοξεύονται δυστυχώς

από τους θρησκευτικούς ανθρώπους ( «Μα….. με αυτούς

ασχολείστε;»). Εγκλωβισμένοι στην αυτάρκειά τους και με περισσό

ναρκισσισμό για τη βέβαιη σωτηρία τους, προδικάζουν την

τελεσίδικη έξωση των άλλων από τη Βασιλεία και αποφασίζουν πριν

από τον Θεό σαν…. θεοί. Ξέχασαν, όμως, πως τη Μεγάλη Παρασκευή,

η Εκκλησία δεν προσκυνεί μόνον το Μνήμα το αναβλύζον Ζωή, αλλά

τιμά και τον Ληστή, για τον οποίον τα Άγια χείλη του Σταυρωθέντος

μας βεβαιώνουν ότι βρίσκεται ήδη στον Παράδεισο μαζί Του.

«Ευτυχώς, ο Θεός δεν είναι συνεπής», θα μας πει ο Ακαδημαϊκός Χρ.

Γιανναράς, και η ασυνέπεια αυτή συνίσταται στο ότι όλα τα

δεφτέρια τα καίει στη φωτιά, όταν οι καρδιές συντρίβονται με

αυτομεμψία μπρος στο μεγαλείο Του. Ο Ιερός Χρυσόστομος, αιώνες

πριν, μίλησε «για νηστεύσαντες και μη νηστεύσαντες», που

ευφραίνονται στην Αναστάσιμη Τράπεζα, καθώς «Φιλότιμος ων ο

Δεσπότης, δέχεται τον έσχατον καθάπερ και τον πρώτον».

Μεγάλη καχυποψία, όμως, συναντήσαμε αρχικά και στον χώρο των

Φυλακών, σε όλους τους εμπλεκομένους στο ποινικό σύστημα, είτε

με τη μορφή του στείρου αθεϊσμού είτε της καθημερινής και

λασπερής αμετανοησίας. Εμείς, όμως, δεν καμφθήκαμε:

αναγνωρίσαμε αυτήν την αλήθεια, την αποδεχτήκαμε – γιατί με

ψέματα και αυταπάτες ξεγελάς τον εαυτό σου και τους άλλους άχρι

καιρού – και συνεχίσαμε Αρκετοί κρατούμενοι αρνούνται να

αναμετρηθούν με τον κακό τους εαυτό, διεκδικούν όνειρα χωρίς

χειροπέδες, αλλά η πραγματική ελευθερία εγκολπώνεται μόνον με

τη εκκοπή του φίλαυτου φρονήματος, που δυστυχώς το σέρνουν και

στους χώρους Κράτησης. Απαιτούν οι ίδιοι, οι οικογένειές τους, και,

καθώς η Κοινωνική Πρόνοια είναι απούσα, αντιμετωπίζουν τον «Ε»

σαν μία κρατική Δομή, που υποχρεούται να δίδει και να δίδει χωρίς

σταματημό. Όμως, η Διακονία μας είναι ένα εκκλησιαστικό κύτταρο

και όχι ένας Άτλας που σηκώνει στους ώμους όλη την κρατική

αναλγησία. Ενισχύει σε επίπεδο υλικό, αλλά, πρωτίστως, παράγει

έργο πνευματικό, και προσπαθεί να μεταστρέψει συνειδήσεις και να

φέρει την παραμυθία του Χριστού στον απαράκλητο χώρο των

Φυλακών. Συχνά, δεν τα καταφέρνει. Θυμάμαι τον π. Θεόδωρο, σε

μία χριστουγεννιάτική γιορτή, στο Αναμορφωτήριο της Ν. Ιωνίας, να

αναφωνεί με θλίψη: « Στενοχωριέμαι, παιδιά, γιατί μετά την έξοδό

σας από εδώ, τους περισσότερους από σας τους ξανασυναντώ στην

Κασσαβέτεια». Αλλά την ίδια στιγμή, ακούμε και τη φωνή της

Μητέρας Τερέζας, της σημαντικής αυτής Καθολικής μοναχής, να μας

παρηγορεί: «Και εμείς οι ίδιοι αισθανόμαστε πως αυτό που κάνουμε

είναι σταγόνα στον ωκεανό. Αλλά ο ωκεανός θα ήταν μικρότερος αν

έλειπε αυτή η σταγόνα».

Τέλος, η πλειάδα των εκδηλώσεών μας, όπως αυτή που παρίστασθε

και εσείς σήμερα, είναι και ένα προσκλητήριο προς όλους σας, μέσα

από την υπόμνηση πως «ο θερισμός πολύς, οι δε εργάται ολίγοι». Η

οδύνη δυσπερίγραπτη, η μοναξιά αβυσσαλέα, και οι ώμοι του

καθενός μας αδύναμοι και καμπουριασμένοι. Ελάτε μαζί μας,

επανδρώστε τη Διακονία μας ή οποιαδήποτε άλλη εθελοντική δράση.

Το Κράτος-τροφός ολοκλήρωσε τον κύκλο του, καιρός για σύζευξη

ατομικών πρωτοβουλιών σε ένα συλλογικό σώμα. Είναι ο τρόπος για

να συνειδητοποιήσουμε, μέσα από τη δυστυχία ολόγυρά μας, τη δική

μας ολιγωρία και άρνηση να δεθούμε όχι με τον εμπερίστατο

συνάνθρωπο, αλλά με τον ίδιο τον Χριστό. Κάποιος αββάς μας

υπενθυμίζει: «Είδες τον αδελφό σου; Είδες τον Θεό σου». Ο Α.

Σαμαράκης το αναπαράγει παρεμφερώς: «Υπάρχει ατομική ευθύνη

για κάθε πράξη μίσους που συμβαίνει στη γη». Η πηγαία, σεμνή και

ανιδιοτελής πράξη είναι το δάνειό μας στον Ουρανό και η πυξίδα που

δείχνει τη Σωτηρία, μία διαδρομή συντροφική και όχι μοναχική. Τη

δείχνει αλλά δεν την ολοκληρώνει, καθώς το Έλεος είναι Χάρη και

Χάρισμα, και όχι αξιομισθία που δικαιούται η πάντοτε ατελής και

εφάμαρτη φύση μας. Αλλά, για να αναπνεύσουμε με ελπίδα, ο Ο.

Ελύτης μας παρηγορεί πάντα: «Και έναν πόντο να πάτε πιο ψηλά,

άνθρωποι, ευχαριστώ θα σας πει ο Θεός».

Σας ευχαριστώ και εγώ που με ακούσατε