Είχα την ευκαιρία να επισκεφθώ ένα μοναστηράκι της περιοχής μας. Χάρηκα με την επικοινωνία με τις φιλόξενες μοναχές και γέμισε η καρδιά μου από κατάνυξη και χαρά. Οι μορφές των ασκητριών, ο σεμνός τρόπος συμπεριφοράς, η χριστιανική αγάπη και τα λίγα πνευματικά λόγια με παρηγόρησαν. Πάντοτε, οι Προσκυνηματικές επισκέψεις (σε Ιερές Μονές και προσκυνήματα) παρηγορούν τον καλοπροαίρετο πιστό και γίνονται πνευματικό εφαλτήριο.
Εξερχόμενος του μοναστηριακού περιβόλου, έκανα κάποιες σκέψεις για κείνους τους αδελφούς που βρίσκονται μακρά από τέτοιες πνευματικές συναναστροφές και εμπειρίες. Όλοι αυτοί -οι περισσότεροι- παραμένουν καθηλωμένοι στις καθημερινές μέριμνες της ζωής στερούμενοι τέτοιες σπουδαίες ευκαιρίες. Ασχολούνται μόνο με τα τετριμμένα και γήινα. Δεν σηκώνουν το κεφάλι τους για ν' αντικρύσουν τον ουρανό και να θυμηθούν πως όλα εδώ στη γη είναι μάταια και πρόσκαιρα.
Το θέμα είναι πως κοντά σε μας παραμένουν και τα παιδάκια μας μακριά από πνευματικά βιώματα και εμπειρίες που προσφέρουν αυτές οι ευλογημένες. Στους αγιασμένους αυτούς τόπους -από την προσευχή και τη Θ. Λατρεία- ΟΛΑ μιλούν για το Θεό: η φύση, τα πρόσωπα των ιερέων και των μοναχών, οι ιερείς εικόνες, το ευώδες θυμίαμα, το αγνό κεράκι, το κέρασμα στο αρχονταρίκι κ.α.
Εξερχόμενος του μοναστικού περιβόλου "έπεσε" η ματιά μου σε δύο κίτρινα αγριολούλουδα που είχαν φυτρώσει ανάμεσα σε πέτρες. Βρήκαν λίγο χωματάκι σε κάποιο αρμό και ξεπήδησαν περήφανα για τον... άθλο τους. Όντως, θαύμασα το γεγονός και δόξασα το Θεό.
Κάτι τέτοιο συμβαίνει και με μερικά παιδιά που μεγαλώνουν κοντά σε γονείς, που έχουν πέτρινες καρδιές και ζουν μακριά από τη ζωογόνο ατμόσφαιρα της Εκκλησίας. Παρ' όλ' αυτά, ο καλός Θεός τους δίνει ευκαιρίες πνευματικές και οι ψυχές των παιδιών αυτών ανθίζουν. Κι εμείς απορούμε και λέμε: "Μα, από τέτοιους άσχετους (με τα πνευματικά) γονείς είναι δυνατό να βγούνε παιδιά της Εκκλησίας και του Θεού;"
Κι όμως, είναι δυνατόν.
Αυτό μας το πιστοποίησαν τα δύο αγριολούλουδα της φωτογραφίας!!!
ΔΟΞΑ ΤΩ ΘΕΩ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου