Καθαρά Δευτέρα στο χωριό μου, το Τρίκερι. (Για τους μικρούς μας φίλους)

ΦΩΤΟ: Από τις ακρογιαλιές του νησιού Π. Τρίκερι.

Η Καθαρά Δευτέρα, η πρώτη μέρα της Μ. Σαρακοστής, για όλες της οικογένειες του χωρίου μου, το Τρίκερι, ήταν ημέρα μεγάλης χαράς και για τα παιδιά και τους μεγάλους. Την περιμέναμε με μεγάλη ανυπομονησία, διότι θα πηγαίναμε εκδρομή με τους γονείς και τ' αδέλφια μας. 

Η πλειονότητα των κατοίκων επέλεγε να επισκεφθεί και να κατασκηνώσει σε μια από τις πολλές, όμορφες και πεντακάθαρες ακροθαλασσιές της περιοχής, όπως ήταν ο Μύλος. οι Κότες, η Γυροπλήνα, η Αγία Κυριακή, η Αγία Βάσσο (με το ανεξάντλητο πηγάδι, απ' όπου εφοδιάζονταν με νερό όλα τα καϊκια), το νησί Παλαιά Τρίκερι,  ο Άη Γιώργης, η Αγία Σοφία,  ο Παρδαλός, η πράσινη άμμος και πολλές άλλες θαλάσσιες περιοχές. 

Όσοι είχαν πατέρα παράκτιο αλιέα, επέλεγαν μια τοποθεσία, όπου ήταν αγκυροβολημένο το καΐκι τους. Εκεί, κάτω από μια ελιά έστρωναν κουρελούδες και άπλωναν όλα τα σχετικά για το νηστίσιμο γεύμα. 

Ο πατέρας, με τη βοήθεια των παιδιών του, δημιουργούσαν μια μεγάλη "τέντα" απλώνοντας πάνω από τα κεφάλια τους  ένα λευκό σεντόνι ή ένα ψαράδικο μουσαμά. Τα παιδιά έτρεχαν σαν τα κατσικάκια στην ευρύχωρη αμμουδιά, αλλά  και στα γειτονικά βράχια για να ψαρέψουν με τις πετονιές τους και να μαζέψουν κοργιαλούς,  πεταλίδες που ήταν κολλημένες πάνω στα βράχια.

Ο πατέρας με τη βάρκα του και τα κατάλληλα σύνεργά του παρατηρούσε το βυθό της ήμερης θάλασσας, για να συλλέξει: αχινούς, φούσκες, μύδια, στρείδια, πίνες, χταπόδια, σουπιές κ.α.

Το μεσημέρι,  η μητέρα είχε πια  ετοιμάσει το υπαίθριο τραπέζι και καλούσε τα παιδιά να σταματήσουν το ξέφρενο παιχνίδι τους και να μαζευτούν γύρω από τα υπέροχα και εύγευστα  νηστίσιμα φαγητά,  Η μυρουδιά των φρέσκων θαλασσινών, των θάμνων, του ιωδίου του υγρού στοιχείου και η ομορφιά όλου του τοπίου παραμένουν ανεξίτηλα μέσα στο νου μου, αν και πέρασαν τόσα χρόνια. 

Το μεγαλύτερο παιδί της οικογένειας έλεγε το "Πάτερ ημών..." και άρχιζε το φαγοπότι. Όλα ήταν νηστήσιμα, γιατί σεβόντουσαν την εντολή της Εκκλησίας μας. Στη συνέχεια, και μετά το φαγητό, ξάπλωναν όλοι στρωματσάδα για να ξεκουραστούν και ν' ακούσουν παραμύθια και ιστορίες από τη γλυκιά μητέρα. Νωρίς το απόγευμα μάζευαν τα "μπουγαλάκια" τους και έπαιρναν τον δρόμο της επιστροφής ανηφορίζοντας το στενό μονοπάτι που οδηγούσε στο χωριό. 

Αυτές οι οικογενειακές στιγμές,

που ζήσαμε στο χωριό, δίδασκαν πρακτικά στα παιδιά: 

τον ιερό  θεσμό της οικογένειας, την ενότητα, την αγάπη, τη συνεργασία, 

την ευχαριστιακή προσευχή στο Θεό, την αυτοθυσία και την κοινή ζωή.

Τότε οι γονείς μας μπορεί να μην ήταν κατά κόσμο μορφωμένοι,

αλλά ήταν σοφοί και άνθρωποι που τους διέκρινε: η πίστη,

η απλότητα, η ταπείνωση και η αγάπη. 

π. Θεόδωρος Μπατάκας