"Παιδία, μην ξεχνάμε τους ηλικιωμένους γονείς μας. Μας έχουν ανάγκη "

  Συναντήθηκαν δύο φίλοι, μετά από πολύ καρό, και άρχισαν να συζητούν. Διαβάστε το διάλογο που ακολουθεί. Ίσως, σας ενδιαφέρει.

    - Γειά σου, Γιώργο.

    - Γειά σου, κι εσένα.

    - Έχω καιρό να σε δω και σ' επιθύμησα. 

    - Τι να σου πω, αδελφέ μου. Πνίγομαι από τις πολλές δουλειές που μ' έχει φορτώσει η ζωή. Δεν μπορώ να πάρω ανάσα, φίλε μου.

    - Μεγάλε, πρόσεχε γιατί "η πολλή δουλειά τρώει τον αφέντη". 

    - Καλά είναι τα λόγια, αλλά δεν μπορούν να εφαρμοστούν στην εποχή μας. Αν δεν τρέξεις...

    - Σιγά, βάλε και λίγο φρένο.....

    - Δε μου λές, τι κάνουν οι γέροντες;

    - Μια χαρά είναι. Βρίσκονται στα μοναστήρια τους και...

    - Μα, κάνεις πως δεν καταλαβαίνεις.... Μιλάω για τον πατέρα σου και την μητέρα σου...

    - Α, για τους γέρους μου εννοείς!!!

    - Ειλικρινά, δεν σε καταλαβαίνω. Όποτε φέρνω την συζήτηση για τους ηλικιωμένους γονείς σου αλλάζεις κουβέντα...

    - Να σου πω την πάσα αλήθεια. Με κουράζουν και μόνο που τους σκέπτομαι. Όλο γκρινιάζουν γιατί δεν τους επισκέπτομαι. Συνεχώς με ... πνίγουν με τις συμβουλές τους.... λες και είναι μωρό. Κι εγώ που να βρω χρόνο... Όλοι με θέλουν, αλλά....

    - Άκουσε να σου πω, καλέ μου φίλε. Καταλαβαίνω το άγχος που σε χαρακτηρίζει και λυπάμαι πάρα πολύ. Θεωρώ πως δεν έχεις ιεραρχήσει  ορθά τα καθήκοντά σου. Μεταξύ αυτών είναι και το ενδιαφέρον σου για τους ηλικιωμένους γονείς σου.

    - Δε μ' αφήνεις ήσυχο, βρε, Γιάννη. Έχω τις σκοτούρες μου κι εσύ...

    - Αν με θεωρείς φίλο και αδελφό...

    - Εντάξει, λέγε ό,τι θες. 

    - Δεν θέλω να σου κήρυγμα, αλλά... τι να σου. Καλά, άφησέ το για άλλη φορά...

    - Όχι, μη φεύγεις.  Να μου τα πεις, γιατί άλλη φορά δεν θα... 

    - Χθες, το βραδάκι, επισκέφθηκα στους ηλικιωμένους γονείς σου και διεπίστωσα μερικά πράγματα. Κατ' αρχάς, με ρωτούσαν τι κάνεις, αν σε βλέπω, αν είσαι υγιής, τι κάνουν τα εγγόνια τους και πολλά άλλα που θα έπρεπε να τους ενημερώνεις εσύ, ο γιός τους. Δεν σε κατηγόρησαν για τίποτα. Απλά, παραπονέθηκαν πως δεν έχουν ούτε ένα τηλεφώνημα από σένα, τον μοναχογιό τους. Δεν έχουν τίποτε να περιμένουν κάθε μέρα. Έχουν κοντά τους το τηλέφωνο και περιμένουν πότε θα... κουδουνίσει...

    - Σταμάτα... Μη μου τα λες και στενοχωριέμαι. Γνωρίζω πως όλη τη μέρα δεν έχουν τίποτε άλλο να κάνουν και περιμένουν μια επικοινωνία, έστω και με  το τηλέφωνο...

    - Χαίρομαι που καταλαβαίνεις το πρόβλημα. Κάτι πρέπει να κάνεις. Στο διπλανό διαμέρισμα κατοικεί και μια άλλη ογδοντάχρονη γερόντισσα και έχει και πρόβλημα λόγω της απουσίας των δικών της. Αυτό το κενό το κάλυψε μια ομάδα αιρετικών, που την επισκέπτεται καθημερινά. Οι ..."φιλικές" επισκέψεις τους έχουν ως σκοπό-στόχο να κλονίσουν την ορθόδοξη πίστη της. Σύνελθε, αδελφέ μου...

    - Τι μου είπες τώρα!

    - Γι' αυτό σε παρακαλώ...

    - Μη λες τίποτε άλλο. Πήρα το μήνυμα: "Δεν πρέπει να ξεχνάω τους ηλικιωμένους γονείς μου"

Αυτός ο διάλογος αποκαλύπτει το μεγάλο πρόβλημα επικοινωνίας που έχουν κάποιοι με τους ηλικιωμένους γονείς τους. Είναι καθήκον όλων μας να φροντίζουμε, να αγαπούμε εμπράκτως, να παρηγορούμε και να στηρίζουμε ποικιλοτρόπως τους μεγάλους ευεργέτες μας, τους γονείς μας. Διαφορετικά..

π. Υάκινθος

ΠΗΓΗ της φωτογραφίας: https://pixnio.com/el/media/el-2715156