ΜΙΑ ΚΑΛΗ ΠΡΟΦΑΣΗ ( π. Δημητρίου Μπόκου)

Σε μέγα δείπνο κάλεσε πολλούς ανθρώπους κάποιος σπουδαίος

οικοδεσπότης (ο Θεός). Αλλά βρήκαν όλοι προφάσεις διάφορες για

να απουσιάσουν. Ένας συγκεκριμένα είπε: Νυμφεύτηκα! Αδύνατο να

έλθω (Κυριακή ΙΑ΄ Λουκά).

Προβάλλοντας μια τέτοια πρόφαση ο άνθρωπος αυτός,

μέμφεται έμμεσα τον Θεό, αφού ο γάμος γίνεται κατά θέλημα Θεού,

είναι ο τρόπος που διάλεξε ο Θεός για να συμβιώνουν ευλογημένα οι

άνθρωποι. Όταν λοιπόν προβάλλεται ο γάμος και η οικογένεια ως

εμπόδιο στη σχέση μας με τον Θεό, είναι μομφή κατά του Θεού, που

θέλησε να παντρεύονται οι άνθρωποι. Ούτε λίγο ούτε πολύ δηλαδή,

λέμε στον Θεό, ότι αφού μας φόρτωσε με τα βάρη της συζυγίας, της

τεκνογονίας και της τεκνοτροφίας, εκείνος φταίει και όχι εμείς, που

αδυνατούμε και δεν προλαβαίνουμε να ανταποκριθούμε στο κάλεσμά

του.

Κάτι ανάλογο προφασίστηκε και ο Αδάμ, όταν μετά τη βρώση

του απαγορευμένου καρπού, μετά την πτώση του στην αμαρτία,

κλήθηκε από τον Θεό σε απολογία. Και αντί να δείξει μεταμέλεια για

την παρακοή του και να ζητήσει συγχώρηση, κατηγόρησε έμμεσα τον

Θεό για τη σύντροφο που τού έδωσε. «Η γυνή ην έδωκας μετ’ εμού,

αύτη μοι έδωκεν από του ξύλου, και έφαγον» (Γεν. 3, 12). Η συζυγία του

από ευλογία μεταστράφηκε σε κατάρα. Έγινε εμπόδιο στη σχέση του

με τον Θεό, αιτία αποξένωσης και όχι προσέγγισης προς αυτόν.

Με αυτό το σκεπτικό, όλοι οι άνθρωποι είμαστε δικαιολογημένοι

να απουσιάσουμε από το δείπνο του Θεού. Κατά το θέλημά του

νυμφευόμαστε οι άντρες και παντρευόμαστε οι γυναίκες, αφού παρά

του Θεού «αρμόζεται ανδρί γυνή». Κατά το θέλημά του φορτωνόμαστε

τα βάρη του γάμου, που μας εμποδίζουν δήθεν να αναπτύξουμε

περισσότερο τη σχέση μας μαζί του. Θα μπορούσαμε όλοι, όπως ο

Αδάμ και όπως ο άνθρωπος της παραβολής, να κατηγορήσουμε

ευθέως ή πλαγίως τον Θεό για την αποξένωσή μας από αυτόν λόγω

των φροντίδων της οικογένειας. Όμως θα ήταν απλώς μια καλή

πρόφαση ένα τέτοιο σκεπτικό. Ο Θεός μάς έδωσε τον γάμο για να

γίνει πιο εύκολος ο δρόμος προς τη Βασιλεία του, όχι για το αντίθετο.

Δεν είναι πραγματικό εμπόδιο οι φροντίδες της οικογένειας,

όπως νομίζουμε. Μαζί με αυτές μπορούμε να κάνουμε και το

πνευματικό μας έργο. Λέει π. χ. ο άγιος Παΐσιος, ότι η μάνα που έχει

πολλά παιδιά και άρα πολλές δουλειές, μπορεί ταυτόχρονα και να

προσεύχεται. «Εμένα η μητέρα μου μού έμαθε να λέω την ευχή. Όταν

σαν παιδιά κάναμε καμμιά αταξία και πήγαινε να θυμώσει, την

άκουγα που έλεγε: «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με». Όταν έβαζε το

ψωμί στο φούρνο έλεγε: «Εις το όνομα του Χριστού και της Παναγίας».

Και όταν ζύμωνε και όταν μαγείρευε, πάλι έλεγε συνέχεια την ευχή.

Έτσι αγιαζόταν και το ψωμί και το φαγητό που έκανε, αγιάζονταν και

αυτοί που το έτρωγαν. Πόσες μητέρες που είχαν αγία ζωή είχαν και

αγιασμένα παιδιά!»

Μπορούν λοιπόν και τα δύο να συμβούν: Όλα να μας οδηγούν

στον Θεό. Ή όλα να μας απομακρύνουν.