Η ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΠΑΝΑΓΙΑ (π. Δημητρίου Μπόκου)

Ἡ Κοίμηση τῆς Θεοτόκου εἶναι ἡ ἀποκορύφωση τῆς θαυμαστῆς

της ζωῆς καὶ μὲ θαυμαστὸ τρόπο ἐπιτελέστηκε. Ὅλη της ἡ πορεία,

ἀπὸ τὴ γέννησή της μέχρι τὸν θάνατο, εἶναι μιὰ σειρὰ ἀπὸ

ὑπερθαύμαστα γεγονότα. Μήπως ἡ Παναγία ἦταν ἕνα διαφορετικὸ

δημιούργημα; Ἦταν ἄνθρωπος ὅπως ἐμεῖς, ἢ ἕνα ὑπερφυσικὸ ὄν; Γιὰ

νὰ γίνει Μητέρα τοῦ Θεοῦ, μήπως εἶχε κάτι παραπάνω ἀπὸ τὴν κοινὴ

ἀνθρώπινη φύση; Μήπως ἦταν θεά;

Κάποιοι (οἱ παπικοὶ) ἔσπευσαν (μὲ ὄψιμη διδασκαλία τους τὸ

1854) νὰ δογματίσουν ὅτι ἡ Παναγία, γιὰ νὰ εἶναι ἄξια νὰ γεννήσει τὸν

Θεό, γεννήθηκε μὲ τρόπο διαφορετικὸ ἀπὸ ἐμᾶς. Ὅτι ἡ σύλληψή της

ἦταν ἄσπιλη. Ὅτι δηλαδὴ γεννήθηκε ἀναμάρτητη, χωρὶς τὸ

προπατορικὸ ἁμάρτημα ποὺ φέρουμε μὲ τὴ γέννησή μας ὅλοι οἱ

ἀπόγονοι τοῦ Ἀδάμ. Ὅτι ἡ ἁγιότητά της εἶναι ἐκ φύσεως καὶ ὄχι

καρπὸς τῆς δικῆς της θέλησης, τοῦ δικοῦ της προσωπικοῦ

πνευματικοῦ ἀγώνα.

Ἔτσι ὅμως δὲν τιμᾶμε καθόλου τὴν Παναγία, ἀλλὰ ἀντιθέτως τὴ

μειώνουμε. Ἂν ἦταν ἐκ φύσεως ἀναμάρτητη, ἡ ἴδια δὲν ἔκανε τίποτε

ἰδιαίτερο γιὰ νὰ ἁγιασθεῖ. Ἂν ἦταν ὅμως ὅπως κι ἐμεῖς, τότε, ἀφοῦ

κατάφερε νὰ ξεπεράσει σὲ ἁγιότητα ἀκόμα καὶ τοὺς ἀγγέλους, τὸ

κατόρθωμά της εἶναι ἀνυπέρβλητο. Τὸ μεγαλεῖο της ἄφθαστο. Καὶ

ὄντως ἡ Παναγία μας ἦταν κοινὸς ἄνθρωπος ὅπως ὅλοι μας.

Γεννημένη μὲ ἀπολύτως φυσικὸ τρόπο, ἀπὸ τὴν εὐλογημένη σαρκικὴ

συνάφεια τῶν φυσικῶν γονέων της, ἀπὸ τὸ σπέρμα τοῦ Ἰωακεὶμ καὶ

ἀπὸ τὴ μήτρα τῆς Ἄννας. Τὸ ὑπερφυσικὸ στὴ γέννησή της ἦταν ὅτι οἱ

γονεῖς της τὴ γέννησαν σὲ μεγάλη ἡλικία, ὅπως καὶ πολλὰ ἄλλα

ἀντρόγυνα γέννησαν, μὲ θαῦμα Θεοῦ, σὲ γεροντικὴ ἡλικία (Ἀβραὰμ

καὶ Σάρρα κ.λ.π.). Μὲ ἀπολύτως ὑπερφυσικὸ τρόπο, ἔξω ἀπὸ τὴ

φυσικὴ διαδικασία ἀνδρὸς καὶ γυναικός, γεννήθηκε μόνο ὁ Χριστός.

Ἀπὸ τὸ προπατορικὸ ἁμάρτημα ἀπαλλάχτηκε ἡ Παναγία κατὰ τὴ

στιγμὴ τοῦ Εὐαγγελισμοῦ, ἐνῷ ἐμεῖς καθαριζόμαστε ἀπὸ αὐτὸ μὲ τὸ

βάπτισμά μας. Μέχρι τότε ἡ Παναγία εἶχε κατορθώσει, μὲ τὴ δική της

θέληση σὲ συνεργασία μὲ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ, νὰ παραμείνει

ἀναμάρτητη. Δὲν ἁμάρτησε ποτὲ οὔτε στὸν λογισμό της. Ἦταν κατὰ

θέληση ἀναμάρτητη, ἐπειδὴ τὸ πάλεψε, ὄχι ἐκ φύσεως. Εἶναι ὁ μόνος

ἄνθρωπος ποὺ τὸ κατάφερε αὐτό. Οὔτε ὑπῆρξε, οὔτε θὰ ὑπάρξει

ποτὲ ἄλλος ἄνθρωπος σὰν αὐτήν. Εἶναι ἡ κορώνα, τὸ καμάρι τῆς

Δημιουργίας τοῦ Θεοῦ. Τὰ πάντα ἔγιναν γι’ αὐτήν.

Οἱ αἱρετικοὶ ὑπέρμαχοι τῆς ἄσπιλης σύλληψης συνεχίζουν τὴν

κακοδοξία τους, ἀναφερόμενοι καὶ στὴν Κοίμηση τῆς Θεοτόκου. Λένε

ὅτι, ἀφοῦ ἡ Παναγία δὲν ἦταν ἀκριβῶς σὰν ἐμᾶς, δὲν πέθανε ὅπως

ἐμεῖς. Δὲν πέρασε πραγματικὰ ἀπὸ τὸν θάνατο. Ἀλλὰ μεταφέρθηκε

ζωντανὴ στὸν οὐρανό, χωρὶς νὰ ὑποστεῖ τὴ φυσικὴ διαδικασία τοῦ

θανάτου. Παρουσιάζεται ἔτσι μὲ διαφορετικὴ φύση ἀπὸ μᾶς. Ἂν ἡ

Παναγία ὅμως δὲν ἦταν ἄνθρωπος ὅπως ἐμεῖς, ὁ Χριστὸς δὲν πῆρε

καὶ δὲν ἔσωσε τὴ δική μας ἀνθρώπινη φύση. «Τὸ γὰρ ἀπρόσληπτον»

παραμένει καὶ «ἀθεράπευτον».

Μὰ εὐτυχῶς ἡ Παναγία μας εἶναι ἀπὸ τὸ δικό μας γένος.

Θυγατέρα τοῦ Ἀδάμ, ἄνθρωπος καὶ αὐτή, ἴδια μὲ μᾶς. Γεννήθηκε,

ἔζησε καὶ πέθανε, ὅπως ὅλοι μας. Γι’ αὐτὸ καὶ γιορτάζουμε τὴν

Κοίμησή της ὄχι μὲ λύπη καὶ πένθος, ἀλλὰ μὲ μεγάλη χαρά. Γιατί, ἂν

καὶ ἦταν κοινὸς ἄνθρωπος, ἀνυψώθηκε ἐν τούτοις πάνω ἀπὸ ὅλα τὰ

δημιουργήματα, ἔδωσε τὴν ἀνθρώπινη φύση στὸν Θεὸ καὶ ἔγινε μὲ

τὸν τρόπο αὐτὸ ἡ πρόξενος τῆς σωτηρίας μας.

Εἶναι δική μας ἡ Παναγία!