Μόλις μπήκε στο λιμανάκι, αφού πρώτα αντιμετώπισε τα κύματα της "ΜΠΟΥΚΑΔΟΎΡΑΣ"

Αυτή η σκηνή -της εισόδου του σκάφους στο ακύμαντο λιμάνι- πάντοτε με συγκινούσε. Έξω από το λιμάνι (κάθε πλοίο) αντιμετωπίζει πολλές δυσκολίες ανάλογα με "τον ... καιρό" που θα βρει εμπρός του. Όσο μεγαλύτερο είναι το πλοίο τόσο πιο εύκολα αντιμετωπίζει τα κύματα που υψώνονται εμπρός του. Όμως, όταν είναι μικρό σε μέγεθος -και σε ισχύ μηχανής- τότε και τα μικρά κύματα το βασανίζουν και θέλει έναν έμπειρο καπετάνιο. 

Όταν ήμουν σε μικρή ηλικία, περίπου 9 ετών, είχα μια τραυματική εμπειρία στο μέσον του Παγασητικού κόλπου. Ταξιδεύαμε με το τρεχαντήρι του μακαρίτη καπετάν- Βασίλη, του πατέρα μου, όταν σηκώθηκε ένας τρελός άνεμος και τα κύματα σκέπαζαν ολόκληρο το σκάφος. Τότε ο καπετάνιος -μαθημένος από τα άγρια κύματα του Αιγαίου, που επί πολλά χρόνια ψάρευε- κατέβασε τα τέσσερα παιδιά του  στ' αμπάρι, για "να μην μας πάρει η...θάλασσα", αλλά κι εκείνος δέθηκε στο τιμόνι με σχοινιά, για ν' αποφύγει την πτώση του στην φουρτουνιασμένη θάλασσα.

Τη στιγμή που προσεγγίσαμε το λιμάνι του Βόλου, και αφήσαμε πίσω μας τα μεγάλα κύματα, γέμισε με χαρά η ψυχή μας, διότι πλησιάσαμε στο ασφαλές καταφύγιο, το λιμάνι, Άνοιξε ο πατέρας-καπετάνιος τις πόρτες του αμπαριού και βγήκαμε στην "κουβέρτα" της "ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΡΙΑΣ". Η χαρά ήταν ζωγραφισμένη στα πρόσωπα όλων μας, παρά την ταλαιπωρία που είχαμε υποστεί.

* * * 

ΣΧΟΛΙΟ: 

Κάθε φορά που βλέπω ένα σκάφος να μπαίνει στο λιμάνι, μου έρχονται δυο σκέψεις. Ενθυμούμαι την τραυματική εμπειρία που βίωσα και ο νους μου πηγαίνει στη επίγεια πορεία μου που έχει ως σκοπό, ως τέρμα της διαδρομής, την είσοδό μου στη Βασιλεία των Ουρανών. 

Εκεί που δεν υπάρχει ούτε πόνος, ούτε θλίψη, ούτε στεναγμός, ούτε ασθένειες, ούτε ο διάβολος που να μας ταράζει. Εκεί, θα επικρατεί η ειρήνη, η χαρά, η μακαριότητα, η γαλήνη, η άμεση κοινωνία με το Χριστό, την Παναγία Μητέρα Του, τους Αγγέλους και όλους τους αγίους. Αλλά πριν φθάσουμε στον προορισμό μας, όσοι φθάσουμε, πρέπει να περάσουμε από πολλές φουρτούνες και κινδύνους. Αυτό είναι σίγουρο.  Μέχρι τότε, υπομονή, υπομονή και υπομονή. 

Η πορεία του κάθε ανθρώπου 

-μέσα στο φουρτουνιασμένο πέλαγος των θλίψεων, των πτώσεων και 

των διαφόρων άλλων δοκιμασιών- μοιάζει με την πορεία της βαρκούλας. 

Όμως, εκείνο που είναι αναγκαίο: είναι να βάλουμε στο πλοίο μας, στη ζωή μας,

ως ΚΥΒΕΡΝΗΤΗ και ΚΑΠΕΤΑΝΙΟ

τον Πλάστη και Δημιουργό μας, τον Κύριο Ιησού Χριστό.  Αν το κάνουμε αυτό,

τότε είναι σίγουρο πως θα εισέλθουμε στο ακύμαντο λιμάνι 

της ΒΑΣΙΛΕΙΑΣ ΤΩΝ ΟΥΡΑΝΩΝ