ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΗ (π. Δημητρίου Μπόκου)

Ἡ τάση τοῦ ἀνθρώπου εἶναι πάντα ἀνοδική. Εἶναι αὐτὸς ποὺ βάζει στόχους, 

ποὺ κοιτάζει πρὸς τὰ ἄνω, ποὺ θέλει νὰ ἀνεβαίνει ὅλο καὶ πιὸ ψηλά. Πάνω 

στὴ βαθειὰ  αὐτὴ ἐπιθυμία του πάτησε ὁ διάβολος καὶ τοῦ πρότεινε: Γίνε θεός. 

Ἀλλὰ μὲ τὶς δικές  σου δυνάμεις, μὲ τὸν δικό σου ἰδιαίτερο τρόπο. Κόψε τὶς 

ἐξαρτήσεις σου ἀπὸ ἄλλους, μὴν περιμένεις ἀπὸ τρίτους τίποτε καὶ κυρίως 

ἀπὸ τὸν Θεό. Καὶ ὁ ἄνθρωπος εὔκολα γοητεύτηκε ἀπ’ τὴν προοπτικὴ νὰ 

γίνει μεγάλος, ἀνεξάρτητος, χωρὶς ἀφεντικά. Αὐτὸ  ἦταν τὸ προπατορικὸ 

ἁμάρτημα. Ὁ πόθος γιὰ αὐτοθέωση.

Ἔκτοτε δὲν σταμάτησε ποτὲ νὰ προσπαθεῖ γιὰ ἀναβάθμιση. Νὰ

σπάσει τὸ φράγμα τῶν περιορισμῶν. Νὰ ξεπεράσει τὰ ὅριά του. Νὰ

μεταμορφωθεῖ σὲ κάτι ἀνώτερο. Νιώθει τὸ πεπερασμένο τῶν

δυνατοτήτων του σὰν κέλυφος στενὸ ποὺ τὸν φυλακίζει καὶ τὸν κάνει

νὰ ἀσφυκτιᾶ. Πάντοτε εὕρισκε ἔδαφος μέσα του ὁτιδήποτε

μποροῦσε νὰ διευρύνει τοὺς ὁρίζοντές του. Ἡ φαντασία του δὲν

σταμάτησε νὰ ἐξάπτεται ἀπὸ τὶς προοπτικὲς ποὺ ὑπόσχονται ἔξοδο

ἀπὸ τὰ περιορισμένα πεδία δραστηριοποίησής του. Πάντα τὸν

μάγευαν ὁ Δαίδαλος καὶ ὁ Ἴκαρος, τὸν γοήτευαν ἥρωες, γίγαντες,

ἡμίθεοι, τιτάνες, ὑπεράνθρωποι. Στὴν ἐποχή μας ἡ τεχνολογία τὸν

βοήθησε νὰ φτιάξει μιὰ ἰδιαίτερα θελκτικὴ εἰκονικὴ πραγματικότητα,

ὅπου δροῦν ὄντα μὲ ἐξαιρετικὲς ἱκανότητες, Σούπερμαν, Ἄιρον Μάν,

Κάπταιν Ἀμέρικα, Σπάιντερ Μὰν κ.λ π., ἤ, σὲ συνδυασμὸ μὲ τὴν

τεχνητὴ νοημοσύνη, ἄνθρωποι-μηχανὲς (σάιμποργκ), Ρόμποκοπ,

ἐξολοθρευτές.

Παράλληλα ἡ ἐπιστήμη ἔδωσε στὸν ἄνθρωπο πραγματικὰ τὰ

μέσα νὰ ξεπεράσει τὴν περιορισμένη ἀκτίνα δράσης του. Τοῦ χάρισε

ὄντως ἐκπληκτικὲς δυνατότητες, διευρύνοντας φιλόδοξα τὸ πλαίσιο

κίνησής του ἀπὸ τὸν βυθὸ τῶν ὠκεανῶν ὣς τὸ ἄπειρο (ὑποβρύχιο,

αὐτοκίνητο, ἀεροπλάνο, διαστημόπλοιο).

Ὁ ἄνθρωπος κατάφερε νὰ ἀποκτήσει δύναμη καὶ εὐελπιστεῖ νὰ

ἀποκτήσει ἀκόμα περισσότερη. Μπορεῖ νὰ ὑποτάξει ἐνδεχομένως

ὁλόκληρη τὴν κτίση. Μὰ ἡ αὐτοθέωσή του δὲν ἐπιτεύχθηκε. Δὲν

μπόρεσε καὶ δὲν θὰ μπορέσει ποτὲ νὰ νικήσει τὸν θάνατο.

Καὶ ἐδῶ ἔρχεται ὁ Χριστὸς μὲ τὴ δική του ἐκδοχή. Στὸ ὄρος

Θαβὼρ δείχνει προσωρινὰ τὴν προοπτικὴ ποὺ ἀπὸ καταβολῆς

κόσμου ἔχει ἑτοιμάσει γιὰ τὸν ἄνθρωπο. Μεταμορφώνεται σὲ αὐτὸ

ποὺ εἶναι ὁ ἴδιος πραγματικά, παρουσιάζει τὸ μοντέλο ἀναβάθμισης

στὸ ὁποῖο μᾶς προτρέπει νὰ φτάσουμε. 

Ὁ Χριστὸς πῆρε τὴν ἀνθρώπινη φύση καὶ τὴν ἔνωσε στὸ πρόσωπό του 

μὲ τὴ θεία του φύση. Τὴν ἀνέδειξε ἔτσι στὸ τέλειο μεγαλεῖο της, τῆς ἔδωσε

διαστάσεις ὑπερανθρώπινες. Ἡ ἀνθρώπινη φύση μεταμορφώθηκε,

μεγαλύνθηκε, ἔγινε ἀθάνατη, ἀγέραστη, ἄφθαρτη. Ἀρρώστια, φθορά,

πόνος, λύπη, θάνατος, ἔγιναν ἐντελῶς ξένα πρὸς αὐτήν. Ὁ ἄνθρωπος

μπορεῖ νὰ ζήσει πλέον μὲ τὸν τρόπο τοῦ Θεοῦ αἰώνια. Νὰ γίνει

κοινωνὸς «θείας φύσεως» (Β΄ Πέτρ. 1, 4). Νὰ φτάσει στὴν πραγματικὴ

θέωση.

Ἀρκεῖ γι’ αὐτὸ νὰ ἀπαρνηθεῖ τὸ δικό του πλάνο ψευτοθέωσης

ποὺ τὸν ταλανίζει ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τοῦ Ἀδάμ. Νὰ βγεῖ ἀπὸ τὴ μάταιη,

ἀρρωστημένη, αὐτονομημένη, ἐγωκεντρικὴ ἐπιδίωξη παντοδυναμίας,

μὲ τὴν ὁποία θὰ συντρίβει ὁτιδήποτε τὸν ἀπειλεῖ. Ὁ Χριστὸς

προσκαλεῖ σὲ ἔξοδο ἀπὸ τὸν ἑαυτό μας, σὲ ἄνοιγμα πρὸς Αὐτὸν καὶ

πρὸς κάθε δημιούργημα. Σὲ ἕνωση μαζί του σὲ μιὰ σχέση ἀληθινῆς

ἀγάπης. Γιὰ νὰ γίνουμε θεάνθρωποι ὅπως Αὐτός. Δὲν ὑπάρχει

τελειότερη προοπτική.

Ἡ διαφορά μας μαζί του θὰ εἶναι μόνο, ὅτι δὲν θὰ πάρουμε τὴ

φύση, ἀλλὰ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ.

Καλὸ Δεκαπενταύγουστο! Καλὴ Παναγιά!