ΤΑ ΔΥΟ ΑΦΕΝΤΙΚΑ ( π. Δημητρίου Μπόκου)

   Ο ΚΥΡΙΟΣ ΔΙΔΑΣΚΩΝ ΤΑ ΠΛΗΘΗ

«Ουδείς δύναται δυσί κυρίοις δουλεύειν», λέει ο Χριστός. Κανένας

δεν μπορεί να δουλεύει σε δυο αφέντες. Αναπόφευκτα, θα μισήσει

τον ένα και θα αγαπήσει τον άλλο, ή θα προσκολληθεί πίσω από τον

ένα και θα καταφρονήσει τον άλλο. Συγκεκριμένα ο Χριστός

αναφέρεται στον Θεό και στον μαμωνά, δηλαδή τα φθαρτά αγαθά,

τον πλούτο, ιδιαίτερα σε αυτόν πού προέρχεται από αδικία και

αρπαγή. Αργά ή γρήγορα θα καταλάβει ο άνθρωπος, ότι δεν είναι

δυνατόν να υπηρετεί σωστά και με συνέπεια και τα δυο αυτά

αφεντικά (Κυριακή Γ΄ Ματθαίου).

Ο μαμωνάς και δη της αδικίας (Λουκ. 16, 9-11) υποκρύπτει πίσω

του την παρουσία του σατανά. Αυτός είναι το δεύτερο αφεντικό που

καταδυναστεύει τυραννικά, όχι μόνο με το χρήμα και τη φιλαργυρία,

αλλά και με πολλούς άλλους τρόπους τον άνθρωπο. Ακόμα και ο

άνθρωπος που θέλει να έχει Κύριό του τον Θεό, μπαίνει πολύ εύκολα

και στην υπηρεσία του δεύτερου αυτού αφεντικού, του διαβόλου! Και

προσπαθεί να ισορροπήσει πλέοντας με τα δυο πόδια σε δυο βάρκες.

Ξεγελάει έτσι τον εαυτό του, πιστεύοντας ότι είναι αρκετά έξυπνος για

να πετύχει με ένα σμπάρο δυο τρυγόνια. Συμβαίνει όμως αυτό;

Ασφαλώς όχι!

Φαινόμενο τέτοιας διπλο-υπηρεσίας, πολύ της μόδας στην εποχή

μας, είναι η ταυτόχρονη χρήση του σταυρού και της μπλε μαγικής

χάντρας (ματάκι). Κυκλοφορούν κατά κόρον κοσμήματα (βραχιόλια,

μενταγιόν, δαχτυλίδια), που συνδυάζουν και τα δυο. Αφθονούν οι

ασημένιες και χρυσές παιδικές παραμάνες (δήθεν φυλαχτά),

φορτωμένες με Χριστό (ή Παναγία), σταυρό και ματάκι. Δίνουν και

παίρνουν τα παρόμοια (με σταυρό και ματάκι) κρεμαστά φυλαχτά για

το αυτοκίνητο, το σπίτι και όπου αλλού.

Οι άνθρωποι δυστυχώς δείχνουν να βρίσκονται σε δεινή

σύγχυση. Αποζητούν την ευλογία του Θεού, αλλά, για καλό και για

κακό, δεν αρνούνται και τη «χάρη» του διαβόλου, με τη σκέψη ότι

κάποιο από τα δυο θα «πιάσει» τελικά. Ελπίζουν ότι κάποιο θα

δράσει, «μαγικώ τω τρόπω» βέβαια. Χωρίς να κουνήσουν αυτοί το

δαχτυλάκι τους, χωρίς να αλλάξουν σε τίποτε τη ζωή τους. Αυτό κι αν

είναι δαιμονική τοποθέτηση! Δεν έμεινε αλώβητο από τη δαιμονική

μόδα ούτε το ιερώτατο μυστήριο του Βαπτίσματος Τα μαρτυρικά, με

τα οποία «παρασημοφορούνται» όλοι οι παριστάμενοι, είναι

απαραιτήτως πλέον σταυρός και ματάκι. Τραγική «μίξις αμίκτων»!

Κοντά στο δαιμονικό ματάκι, ακμάζει -γιατί όχι;- και το

ξεμάτιασμα. Με καθόλου ευκαταφρόνητο ζήλο πολλοί (και κυρίως

πολλές) επιδίδονται και σ’ αυτό το σπορ, μια και κάθε αναποδιά,

ατυχία, αδιαθεσία κ. λ. π., αποδίδονται αμέσως στο μάτιασμα

(βασκανία). Και υπόσχονται με το δραστικό τους ξεμάτιασμα σίγουρη

απαλλαγή. Ας φωνάζει το Ευαγγέλιο πως δεν μπορεί να υπάρξει

σχέση ανάμεσα στον Χριστό και τον διάβολο. «Τίς συμφώνησις

Χριστώ προς Βελίαλ;» Ποια κοινωνία μπορεί να έχει το φως με το

σκοτάδι; Καμμία! Δεν γίνεται να μετέχουμε και στα δυο. Και στο

τραπέζι του Θεού και στο τραπέζι των δαιμονίων (Β΄ Κορ. 6, 14-17. Α΄

Κορ. 10, 21).

Το ξεμάτιασμα είναι πράξη δαιμονική. Ας αναφέρονται στα

ξόρκια και λέξεις από προσευχές. Είναι σαν να βάζουμε σταυρό και

ματάκι πλάι-πλάι. Χριστό και διάβολο, τα δυο αντίθετα, μαζί. Όποιος

το κάνει αυτό, δουλεύει στον διάβολο. Αρνείται τον Χριστό, γίνεται

άπιστος. Καταφεύγει στη δύναμη του διαβόλου, αμαρτάνει θανάσιμα.

Τα πράγματα όμως δεν θα μείνουν εκεί. Οι δρόμοι θα

ξεχωρίσουν κάποτε.

Και ο καθένας θα πάει με το αφεντικό που διάλεξε.