ΤΟ ΧΕΡΙ ΤΟΥ ΘΕΟΥ
π. Δημητρίου Μπόκου
Λέει τὸ ἀνέκδοτο, ὅτι πέθαναν κάποτε, τὴν ἴδια μέρα, τρεῖς παλιοὶ
μεγάλοι ποδοσφαιριστές. Ὁ Ὀλλανδὸς Φὰν Μπάστεν, ὁ Βραζιλιάνος
Πελὲ καὶ ὁ Ἀργεντινὸς Μαραντόνα, ποὺ τὸν ἀποκαλοῦσαν καὶ θεὸ (τῆς
μπάλας βέβαια). Πᾶνε στὸν Παράδεισο, χτυπᾶνε τὴν πόρτα, τοὺς
ἀνοίγει ὁ ἅγιος Πέτρος καὶ τοὺς ὁδηγεῖ μπροστὰ στὸν Θεὸ γιὰ νὰ
κριθοῦν. Πρῶτος ἐξετάζεται ὁ Φὰν Μπάστεν καὶ λέει:
- Ἐγώ, Κύριε, δὲν ἤμουν καὶ πολὺ πιστός. Ἤμουνα ὅμως πολὺ
καλὸς παίκτης καὶ παρ’ ὅλο ποὺ δὲν ζητοῦσα τὴ βοήθειά σου, πέτυχα
πολλά. Ὡστόσο ποτὲ δὲν ἀρνήθηκα τὴν ὕπαρξή σου.
- Πολὺ καλά, κάτσε στὰ ἀριστερά μου, ἀπαντάει ὁ Θεός.
Δεύτερος παίρνει τὸν λόγο ὁ Πελέ.
- Ἐγώ, Κύριε, ἤμουνα πολὺ πιστός. Σὲ κάθε ἀγώνα ἔκανα τὸν
σταυρό μου, διάβαζα θρησκευτικὰ βιβλία καὶ μὲ τὸ ταλέντο ποὺ μοῦ
ἔδωσες ἀνέβασα πολὺ τὸ ποδόσφαιρο.
- Ναί, βέβαια, τὸ ξέρω. Κάτσε στὰ δεξιά μου, ἀπαντάει
εὐχαριστημένος ὁ Θεός. Καὶ σύ, Ντιέγκο, τί ἔχεις νὰ μοῦ πεῖς; Ποῦ νὰ
σὲ βάλω ἐσένα; ρωτάει γυρίζοντας πρὸς τὸ μέρος τοῦ Μαραντόνα.
- Ἐμένα, …Κύριε, …χμ! …σωστά, ποῦ νὰ μὲ βάλεις; Γιατί, νά!
…νομίζω πὼς …ἔχεις κάτσει στὴ θέση μου!!!
Μὲ τὸ πές-πές, πίστεψε πὼς ἦταν πραγματικὰ θεός!
Καὶ ναὶ μὲν γελᾶμε μὲ κάτι τέτοιες φαιδρὲς «ἐξετάσεις», ὅμως στὴν
πραγματικότητα πιστεύουμε κι ἐμεῖς λιγάκι στὴ «θεότητα» τοῦ ἑαυτοῦ
μας, μᾶς ἀρέσει κάπου-κάπου νὰ τὸ παίζουμε θεοί. Τουλάχιστον ὅπου
μᾶς περνάει. Γιατὶ νομίζουμε ὅτι μποροῦμε νὰ πετύχουμε ὅ,τι θέλουμε,
χρησιμοποιώντας ὁποιονδήποτε τρόπο, θεμιτὸ ἢ ἀθέμιτο.
Ἔτσι καὶ ὁ διάσημος Μαραντόνα ἐπικαλέσθηκε κάποια στιγμὴ
πραγματικὰ τὴ «θεϊκή» του ἰδιότητα γιὰ νὰ ἐπιβάλει αὐτὸ ποὺ ἤθελε.
Ἦταν τότε ποὺ ἡ μεγάλη παγκόσμια διοργάνωση τοῦ Μουντιὰλ 1986
βρισκόταν στὴ φάση τῶν προημιτελικῶν. Στὸ τεράστιο στάδιο Ἀζτέκα
τῆς πρωτεύουσας τοῦ Μεξικοῦ, μπροστὰ σὲ 115.000 θεατές, στὶς 22
Ἰουνίου 1986, δυὸ ἰσχυρὲς ὁμάδες, οἱ Ἐθνικὲς Ἀγγλίας καὶ Ἀργεντινῆς,
στάθηκαν ἀντιμέτωπες. Πρὶν τέσσερα χρόνια οἱ δύο χῶρες εἶχαν βρεθεῖ
σὲ ἐμπόλεμη κατάσταση γιὰ τὰ νησιὰ Φώκλαντ. Ἡ σιδηρᾶ κυρία τῆς
Ἀγγλίας, πρωθυπουργὸς Θάτσερ, εἶχε ταπεινώσει τότε τὴν Ἀργεντινή.
Οἱ παῖκτες της τώρα ζητοῦσαν στὸ γήπεδο νὰ πάρουν τὴ ρεβὰνς «γιὰ
τὴ σημαία τους, τὰ νεκρὰ παιδιά, τοὺς ἐπιζῶντες, γιὰ ὅλα ὅσα εἶχε
ὑποστεῖ ὁ λαὸς τῆς Ἀργεντινῆς».
Χρειάστηκαν μόνο τὰ ἕξι πρῶτα λεπτὰ ἀπὸ τὸ δεύτερο ἡμίχρονο
γιὰ νὰ κάνει τὸ «θαῦμα» του ὁ καταπληκτικὸς θεὸς τῆς μπάλας,
πετυχαίνοντας τὸ πιὸ ἀμφιλεγόμενο γκὸλ τοῦ εἰκοστοῦ αἰώνα. Ἕνας
μέσος τῆς ἀγγλικῆς ὁμάδας προσπάθησε μὲ ἄστοχο ψηλὸ χτύπημα νὰ
γυρίσει τὴ μπάλα στὸν τερματοφύλακά του. Ὁ Μαραντόνα ὅμως, ποὺ
εἶχε προωθηθεῖ ἔξυπνα στὴ μεγάλη περιοχή, πετάχτηκε μὲ δυνατὸ
ἅλμα πάνω ἀπ’ τὸν κατὰ πολὺ ψηλότερό του τερματοφύλακα,
κερδίζοντας τὴν κεφαλιὰ ποὺ ἔστειλε τὴ μπάλα στὰ δίχτυα τῆς ἀγγλικῆς
ἑστίας. Τὸ 1-0 μεταξὺ Ἀργεντινῆς καὶ Ἀγγλίας ἦταν γεγονός.
Ἡ διαφορὰ ἦταν μόνο, ὅτι τὸ γκὸλ ἐκεῖνο σημειώθηκε «λίγο μὲ τὸ
κεφάλι τοῦ Μαραντόνα καὶ λίγο μὲ τὸ χέρι τοῦ Θεοῦ». Ὁ Μαραντόνα
εἶχε σπρώξει μὲ τὸ ἀριστερό του χέρι καὶ ὄχι μὲ τὸ κεφάλι τὴ μπάλα,
ὅμως ὁ διαιτητὴς δὲν εἶδε τίποτε. Οἱ βιντεοσκοπήσεις πρὶν ἀπὸ 35
χρόνια δὲν διακρίνονταν γιὰ τὶς ὑψηλὲς ἀναλύσεις ποὺ διαθέτουν
σήμερα, ἐνῷ δὲν εἶχε καθιερωθεῖ ἀκόμα τότε ὁ πολύτιμος βοηθὸς τοῦ
διαιτητῆ, τὸ σύγχρονο σύστημα VAR μὲ τὶς πολλαπλὲς κάμερες, γιὰ
ἠλεκτρονικὸ ἔλεγχο τῶν ἀμφισβητούμενων φάσεων. Ἔτσι, παρὰ τὶς
ἔντονες διαμαρτυρίες τῶν Ἄγγλων, τὸ ἀντικανονικὸ γκὸλ τοῦ
Μαραντόνα μέτρησε κανονικά. Βέβαια τέσσερα λεπτὰ ἀργότερα ὁ ἴδιος
παίκτης πέτυχε τὸ ὡραιότερο γκὸλ τοῦ αἰώνα. Ἀλλὰ «τὸ χέρι τοῦ θεοῦ»
Μαραντόνα ἔμεινε στὴν ἱστορία. Ἔτσι ἡ Ἀργεντινὴ ἐκδικήθηκε,
ἀνορθόδοξα βέβαια, τὴν Ἀγγλία, ἀποκλείοντάς την ἀπὸ τὸ Μουντιὰλ μὲ
τελικὸ σκὸρ 2-1. Ὁ μεγάλος ποδοσφαιριστής, τὸ ἴνδαλμα τῆς
Ἀργεντινῆς καὶ ὄχι μόνο, ἐπέβαλε τελικὰ τὴ θέλησή του. Πέτυχε ὡς
«θεός», ἀπέτυχε ὅμως ὡς ἄνθρωπος.
Κάποιες ἐπιτυχίες λοιπὸν δὲν εἶναι ἀκριβῶς ἐπιτυχίες, ἔστω κι ἂν
φαίνονται ἔτσι μὲ τὴν πρώτη ματιά. Οἱ ἄνθρωποι ἐπιστρατεύουν τὰ
πάντα γιὰ νὰ πετύχουν τοὺς στόχους τους καὶ αὐτὸ δὲν δίνει πάντα
ποιότητα στὴν ἐπιτυχία τους. Ἀντιθέτως, κάποιες φορὲς τὴν ἀπαξιώνει
ἐντελῶς. Καὶ κάποιες ἐπιτυχίες εἶναι μόνο φαινομενικὰ ἐπιτυχίες. Στὴν
πραγματικότητα εἶναι ἀποτυχία τοῦ ἀνθρώπου. Ἀποτυχία νὰ σταθεῖ στὸ
ὕψος του. Ὅταν ἡ ἐπιτυχία σου δὲν εἶναι καθαρή, ἀλλὰ κρύβει ἀπάτη,
δολοπλοκία ἢ ἄλλη ἀθέμιτη ἐνέργεια, εἶναι μιὰ καθαρὴ ἀποτυχία. Ὁ
ἄνθρωπος δίνει συνεχῶς ἐξετάσεις καὶ κρίνεται καθημερινὰ ἀπὸ τὴ
συμπεριφορά του.
Ὥστε λοιπὸν δὲν εἶναι μόνο οἱ πανελλαδικὲς ἐξετάσεις ποὺ θὰ σὲ
κρίνουν γιὰ τὴν ἐπιτυχία ἢ τὴν ἀποτυχία σου στὴ ζωή. Συνέχεια
κρίνεσαι ἂν κάνεις τὸ σωστό, τὴν κάθε στιγμή, στὸν κάθε
ἄνθρωπο, ὅπως ἔλεγε καὶ ὁ μεγάλος Τολστόι. Καὶ ἐκεῖ ἀκριβῶς
φαίνεται πόσο ἐπιτυχημένος εἶσαι ὡς ἄνθρωπος. Γιατὶ μπορεῖ σὲ
κάποιες εἰδικὲς ἐξετάσεις (ὅπως τώρα γιὰ νὰ μπεῖς σὲ κάποια σχολή),
μὲ κάποιο κόλπο (ὅπως τὸ παραπλανητικὸ «χέρι τοῦ Θεοῦ» ποὺ
προφασίστηκε ὁ Μαραντόνα), νὰ τὰ καταφέρεις. Ἂν ὅμως τὰ κίνητρά
σου δὲν εἶναι καθαρά, θὰ ἀποδειχτεῖς ἀργὰ ἢ γρήγορα ἀποτυχημένος
ἄνθρωπος. Καὶ ἡ ὅποια αἴγλη σου θὰ πάει περίπατο.
Ὑπάρχουν ὅμως στὸ κατόπιν σου καὶ κάποιες ἄλλες ἐξετάσεις
πολὺ σοβαρὲς καὶ πραγματικές. Ὅπου δὲν χωράει κανένα μαγικὸ
κόλπο γιὰ νὰ ξεφύγουμε. Εἶναι οἱ ἐξετάσεις ποὺ θὰ δώσουμε ὅλοι
ἀνεξαιρέτως μπροστὰ στὸν Θεό, τὸν ἀδέκαστο κριτή, ποὺ δὲν θὰ μᾶς
ρωτήσει φυσικὰ ἂν παίζουμε καλὰ ἢ ὄχι μπάλα (ὅπως στὸ ἀνέκδοτο).
Στὶς ἐξετάσεις αὐτὲς δὲν περνᾶνε τὰ δικά μας τερτίπια. Θὰ χρειαστοῦμε
ἀληθινὰ τὴ θεία διαμεσολάβηση γιὰ νὰ περάσουμε ἐκεῖ. Θὰ πετύχουμε
σ’ αὐτές, μόνο ἂν ὁδηγό, κανόνα, βοηθὸ καὶ σταθερό μας κίνητρο μὲς
στὴ ζωὴ ἔχουμε ἀδιάκοπα τὸ χέρι τοῦ Θεοῦ.
Ἀγωνίσου τίμια γιὰ νὰ περάσεις στὶς ἐξετάσεις ποὺ ἔχεις τώρα
μπροστά σου. Ἀλλὰ μὴν ἐξαντλεῖς σ’ αὐτὲς καὶ μόνο τὴν προσπάθειά
σου. Ἔχε τὰ μάτια σου ἄγρυπνα γιὰ νὰ μπορεῖς νὰ βρίσκεις εὔκολα, σὲ
κάθε βῆμα σου νά ’χεις κοντά σου αὐτὸ τὸ χέρι τοῦ Θεοῦ. Ὥστε, καὶ
τώρα ποὺ ἐξετάζεσαι, ἀλλὰ καὶ διὰ βίου, μόνιμα, καὶ πιὸ πολὺ στὸ
τέλος τῆς ζωῆς σου, ἐκεῖ ποὺ τελειώνουν πιὰ τὰ ψέματα ὁριστικά, νὰ
ἔχεις βάσιμες ἐλπίδες γιὰ μιὰ πραγματικὰ μεγάλη, ὁλοκληρωτική,
ΚΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου