Τελικά, ήταν άπιστος ο Θωμάς; (Για τους μικρούς μας φίλους)

Η γιαγιά έβαλε τα πρόσφορα στο ταψί κι αφού τα σταύρωσε τα έβαλε για ψήσιμο.

Πήρε το θυμιατό κι άρχισε να θυμιατίζει δοξάζοντας τον Κύριο και ψιθυρίζοντας ευχές

και παρακλήσεις στην Παναγία, στους Αρχαγγέλους, στον Βαπτιστή και Προφήτη

Ιωάννη, σε όλους τους Αγίους.

Η Δροσούλα και ο Ραφαήλ κοίταξαν τη γιαγιά τους, τυλιγμένη μέσα σ΄ ένα

ευωδιαστό σύννεφο από θυμίαμα να τριγυρίζει όλα τα δωμάτια. Η ζωή της είναι ο

Χριστός, να εκκλησιάζεται, να προσεύχεται, να νηστεύει, να εξομολογείται, να

βοηθάει, να αγαπάει, να συγχωρεί.

- Αύριο, είναι η Κυριακή του Θωμά!

- Και τι γιορτάζουμε γιαγιά; Τη ρώτησαν μαζί τα εγγονάκια της.

- Καθίστε να σας πω τι γιορτάζουμε! Είπε η γιαγιά βγάζοντας την ποδιά της.

Ο Απόστολος Θωμάς ήταν ένας από 12 μαθητές του Κυρίου. Την Κυριακή που

αναστήθηκε ο Κύριος, όλοι οι μαθητές ήταν συγκεντρωμένοι σ’ ένα σπίτι και

κλειδωμένοι από το φόβο των Ιουδαίων, ήρθε και στάθηκε στη μέση. Τους χαιρέτισε

δίνοντάς τους ειρήνη έτσι ώστε να φύγει οποιαδήποτε ταραχή ένιωθαν και να τους

στερεώσει την πίστη.

Ο Θωμάς όμως έλειπε. Όταν του είπαν ότι είδαν τον Κύριο, δεν τους πίστεψε και

είπε ότι αν δεν βάλει το χέρι του στην πλευρά του και το δάκτυλό του στις πληγές

από τα καρφιά δεν θα πιστέψει.

Μετά από οκτώ ημέρες πάλι ήρθε κεκλεισμένων των θυρών στους μαθητές του,

ήταν μαζί τους κι ο Θωμάς, δίνοντάς τους πάλι ειρήνη. Τότε κάλεσε τον Θωμά να

ψηλαφίσει τις πληγές του όπως ζήτησε, για να πιστέψει.

Ο Θωμάς συγκλονισμένος, γεμάτος πίστη φώναξε: “ Ο Κύριός μου και ο Θεός

μου” . Ο Χριστός μας τότε είπε στους μαθητές του ότι μακάριοι είναι εκείνοι που θα

τον πιστέψουν ενώ δεν τον έχουν δει.

Η γιαγιά σταμάτησε σκούπισε λίγο με την ανάποδη του χεριού τα ματάκια της και

κάνοντας τον σταυρό της είπε:

- Ο Κύριός μου και ο Θεός μου!

Σταυρούλα Δημητριάδη, δασκάλα