-Τον είπαν παπακαλόγερο!!! (Για τους μικρούς μας φίλους)

Η γιαγιά αφού έπλυνε τα τελευταία πιάτα στην κουζίνα, σταμάτησε στο εικονοστάσι, άναψε το καντηλάκι κι έκανε τον σταυρό της.

-Μεγάλη η χάρη σου Άγιε μου Νικόλα Πλανά πρέσβευε υπέρ ημών!

Τα δυο εγγονάκια της ήταν ανυπόμονα. Όπως κάθε βράδυ έτσι και τώρα την περίμεναν να καθίσει κοντά τους. Δεν χόρταιναν να ακούν τις ιστορίες που τους έλεγε για τους Αγίους της εκκλησίας τους! Και ήταν τόσοι πολλοί!

Κι αργότερα όταν πήγαιναν για ύπνο, η γιαγιά περνούσε από τα κρεβατάκια τουςκαι τα σταύρωνε. Και έκαναν τον πιο γλυκό ύπνο... στην αγκαλιά του Χριστούλη, της

Παναγίτσας και όλων των Αγίων!

-Γιαγιά, γιατί άναψες το καντηλάκι; Είναι κάποια γιορτή αύριο; ρώτησε ο Ραφαήλ.

-Ναι, γιορτάζει ένας άγιος που έζησε στις μέρες μας!

-Υπάρχουν και σήμερα Άγιοι γιαγιά;

-Αν υπάρχουν λέει! Αφήνει ο καλός μας Θεός μόνο τον στρατό του; Στέλνει αξιωματικούς να τον καθοδηγούν! Είπε η γιαγιά και τα γλυκά της εγγονάκια σταύρωσαν τα χεράκια τους έτοιμα ν’ ακούσουν για τον καινούριο Άγιο.

- Ο Άγιος Νικόλας Πλανάς γεννήθηκε στη Νάξο το 1851 από εύπορη και ευσεβή οικογένεια και μεγάλωσε μέσα σ’ ένα χριστιανικό περιβάλλον. Ο πατέρας του,

Ιωάννης, είχε ένα εμπορικό καΐκι και η μητέρα του Αυγουστίνα ήταν κόρη του ιερέα Γεωργίου Μελισσουργού.

Από μικρός βοηθούσε τον ιερέα παππού του στις Θείες Λειτουργίες. Του άρεσε να βρίσκεται στο Ιερό και να διακονεί. Αυτός του έμαθε τα πρώτα γράμματα και να διαβάζει το Ιερό Ψαλτήρι. Αγαπούσε τον Θεό και όλη τη λειτουργική ζωή της εκκλησίας. Προσευχόταν, νήστευε, συμμετείχε στις αγρυπνίες.

Πρόσφερε τη ζωή του στον Θεό, ήταν εκλεκτός Του γι’ αυτό του έδωσε θαυματουργές δυνάμεις από την παιδική του ηλικία. Έτσι γνώρισε και τον καταποντισμό του καϊκιού τους έξω από την Πόλη και το είπε στους γονείς του.

Μετά τον θάνατο του πατέρα του, σε ηλικία 14 ετών, ήρθε με τη μητέρα και την αδερφή του στην Αθήνα. Στα 17 του παντρεύτηκε την Ελένη Προβελέγγιου από τα Κύθηρα αλλά μόλις απέκτησε το πρώτο του παιδί τον Ιωάννη την έχασε.

Κατόπιν αφοσιώθηκε ολοκληρωτικά στην εκκλησία. Στις 28 Ιουλίου 1879 χειροτονείται διάκονος στον Ιερό Ναό Μεταμορφώσεως της Πλάκας.

Μετά από πέντε χρόνια στις 2 Μαρτίου 1884 χειροτονήθηκε πρεσβύτερος στο εκκλησάκι του Αγίου Ελισσαίου στο μοναστηράκι και τοποθετήθηκε στον Ιερό Ναό Αγίου Παντελεήμονος Ιλισσού. Στο ταπεινό εκκλησάκι του Αγίου Ελισσαίου λειτουργούσε καθημερινά κι εκεί έψελναν δύο σπουδαίοι λογοτέχνες ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης και ο Αλέξανδρος Μωραϊτίδης. Οι αγρυπνίες που έκανε ο Άγιος Νικόλας Πλανάς μαζί με τους δύο ψάλτες, σ’ αυτό το εκκλησάκι ήταν κατανυκτικές και πολλοί άνθρωποι απ’ όλη την Αθήνα πήγαιναν να τις παρακολουθήσουν. Υπηρέτησε και στην ενορία του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου της οδού Βουλιαγμένης.

Ο παπα - Νικόλας ζούσε ασκητικά. Για πενήντα σχεδόν χρόνια διακονούσε στο ιερό θυσιαστήριο. Ακούραστος, με μεγάλη υπομονή, γεμάτος αγάπη για τον πλησίον και απεριόριστη καλοσύνη βοηθάει τους φτωχούς από το υστέρημά του. Όσα του έδιναν αμέσως τα έδινε, με νηστεία και εγκράτεια, αφοσιωμένος, τις περισσότερες ώρες βρίσκεται στο Ιερό κάνοντας λειτουργίες, παρακλήσεις και αγρυπνίες.

Πολλοί τον είδαν κατά τη διάρκεια της θείας λειτουργίας να στέκεται υπεράνω της γης. Ήταν αγνός, “απλός” και ταπεινός. Λιγομίλητος, λιτός κι απέριττος σε όλες του τις εκδηλώσεις. Ζούσε μέσα στη χαρά της Θείας Ευχαριστίας την οποία τελούσε κάθε μέρα και πολλές φορές την παράτεινε για να έχει την πνευματική της απόλαυση. Στην Αγία Πρόθεση μνημόνευε πάρα πολλά ονόματα ζώντων και κεκοιμημένων. Αξιώθηκε ν’ ακούσει ψαλμωδίες αγγέλων.

Όλοι δείχνουν μεγάλο σεβασμό στον Άγιο Νικόλα Πλανά. Ακτινοβολεί παρ’ όλη την απλότητά του. Έτσι ο Θεός αναδεικνύει τους ταπεινούς του δούλους. Χωρίς σπουδές κατείχε άριστα τη σοφία του Θεού.

Την Κυριακή του Ασώτου 28 Φεβρουαρίου 1932 ο παπα - Νικόλας λειτούργησε για τελευταία φορά στον Άγιο Ιωάννη. Μετά τη Θεία Λειτουργία έχασε τις αισθήσεις του και στις 2 Μαρτίου πήγε κοντά στον Κύριο σε ηλικία 82 ετών. Κέντρο της ζωής  του ήταν η λειτουργική ζωή της Εκκλησίας μας. Τη διακονούσε από μικρό παιδί μέχρι  την τελευταία του πνοή. Μία διακονία πίστεως και αγάπης.

Είναι αμέτρητα τα θαύματά του. Θεράπευε ασθενείς, απομάκρυνε δαιμόνια, προέλεγε τα μέλλοντα, έλυνε δύσκολα θέματα, έδινε τις σωστές συμβουλές.

-Πόσους ανθρώπους θα οδήγησε κοντά στον Χριστό!

-Ναι , Δροσούλα, έσωσε χιλιάδες ψυχές που τις έκανε να βρουν και να ακολουθήσουν το Φως το αληθινό!

-Αληθινός παππούλης! Άκακος, πράος γεμάτος καλοσύνη και συμπάθεια!

-Ραφαήλ, ο Κύριος του είχε χαρίσει πολλές αρετές! Η ευσπλαχνία και η ελεημοσύνη του ήταν παραδειγματική!

-Γιαγιά, μια ζωή με προσευχή και νηστεία, θα ζούσε σαν καλόγερος!

-Τον είπαν παπακαλόγερο, Δροσούλα μου, από τον ασκητικό τρόπο που ζούσε!

Οι προσευχές του εισακούονταν γιατί είχε πολλή παρρησία ενώπιον του Θεού!

-Άγιε Νικόλαε Πλανά πρέσβευε και για μας στον Κύριο να μας φυλάει και να μας έχει πάντα στην αγκαλιά του!

-Εγώ θα πω γιαγιούλα μακάρι να μοιάσουμε του καλού παππούλη! Είπε ο Ραφαήλ καθώς χωνόταν στην αγκαλιά της...

                                                                        Σταυρούλα Δημητριάδη, δασκάλα