Να είμαστε ταπεινοί στην καρδιά...(Για τους μικρούς μας φίλους)

-Γιαγιά, ποιο είναι το μεγαλύτερο καλό που μπορεί να κάνει ένας άνθρωπος;

ρώτησε η Δροσούλα.

-Να δώσει τη ζωή του δώρο στον Θεό! Να ζήσει σύμφωνα με το θέλημά του! Και

μετά όλα τα άλλα καλά θα του προστεθούν.

-Και το μεγαλύτερο κακό; ρώτησε ο Ραφαήλ.

-Να είναι περήφανος! Είπε η γιαγιά, γιατί ο Θεός τους υπερήφανους δεν τους

θέλει κοντά του.

Εμείς οι άνθρωποι πρέπει να είμαστε ταπεινοί και ποτέ να μην ξεχνάμε σε κάθε

μας επιτυχία και πρόοδο να ευχαριστούμε τον Κύριό γιατί αυτός μας τα χαρίζει όλα

και όλα γίνονται με τη βοήθειά του. Έτσι όποιος έχει μέσα του εγωισμό και θεωρεί

τον εαυτό του τέλειο, αλάνθαστο και καλύτερο απ’ όλους, τον διώχνει μακριά του ο

Κύριος. Μας θέλει όλους ταπεινούς όπως είναι και ο ίδιος.

Θα σας διηγηθώ μία ιστορία, μία παραβολή που είπε ο ίδιος ο Χριστός μας, για να

διδάξει την μεγάλη αρετή της ταπεινώσεως.

Δύο άνθρωποι ανέβηκαν στον ναό να προσευχηθούν. Ο ένας ήταν Φαρισαίος και

ο άλλος Τελώνης. Ο Φαρισαίος στάθηκε επιδεικτικά κι έκανε την εξής προσευχή:

“Θεέ μου σ’ ευχαριστώ που εγώ δεν είμαι σαν τους άλλους ανθρώπους άρπαγας,

άδικος, μοιχός ή και σαν αυτόν εδώ τον τελώνη. Εγώ νηστεύω δύο φορές την

εβδομάδα και δίνω στο ναό το ένα δέκατο από τα εισοδήματά μου”.

Ο Τελώνης αντίθετα στεκόταν πολύ πίσω και δεν τολμούσε ούτε τα μάτια του να

σηκώσει στον ουρανό. Χτυπούσε το στήθος του και έλεγε: “Θεέ μου, συγχώρεσέ με

τον αμαρτωλό”.

Σας βεβαιώνω πως αυτός έφυγε για το σπίτι του αθώος και συμφιλιωμένος με το

Θεό ενώ ο άλλος όχι, γιατί όποιος υψώνει τον εαυτό του θα ταπεινωθεί κι όποιος τον

ταπεινώσει θα υψωθεί, είπε ο Κύριος.

-Ο Φαρισαίος ήταν γεμάτος εγωισμό και υπερηφάνεια! Θεωρούσε τον εαυτό του

άγιο και τους άλλους αμαρτωλούς! Είπε ο Ραφαήλ με τα ματάκια του να αστράφτουν.

- Ναι, ήταν υποκριτής γεμάτος έπαρση και υπεροψία. Προσευχόταν φανερά και

δυνατά για να τον βλέπουν και να τον ακούν όλοι! Μόνος του τοποθέτησε τόσο ψηλά

τον εαυτό του, λέγοντας ότι τα κάνει όλα σωστά και τέλεια δείχνοντας μ’ αυτόν τον

τρόπο πως δεν είχε ανάγκη την αγάπη και το έλεος του Θεού! Συμπλήρωσε η

Δροσούλα.

-Γι’ αυτό ο Κύριος δεν δέχθηκε την προσευχή του! Τους υπερήφανους τους

απεχθάνεται! Είπε η γιαγιά.

-Ο Τελώνης καταλάβαινε τις αμαρτίες του και τα λάθη του και προσευχόταν με

ταπείνωση και συντριβή, ζητώντας συγχώρεση, έλεος από τον Κύριο, είπε η

Δροσούλα φανερά συγκινημένη από την προσευχή του Τελώνη.

-Δεν δικαιολόγησε τον εαυτό του αλλά τον κατηγόρησε! Ούτε κοίταξε να κρίνει

τους άλλους! Είπε ο Ραφαήλ.

-Γι’ αυτό η προσευχή του εισακούστηκε, έγινε δεκτή από τον Κύριο. Άνοιξε την

καρδιά του και την έπλυνε με τα δάκρυά της μετανοίας του, είπε τη γιαγιά.

-Πόσο μεγάλο κακό κάνει η υπερηφάνεια κι ο εγωισμός! Τα χάνεις όλα! Τα καλά

που νομίζεις ότι κάνεις, χάνουν την αξία τους, γίνονται κακά γιατί έχεις την πόρτα της

ψυχής σου κλειστή στον Θεό, είπε η Δροσούλα.

-Να είμαστε ταπεινοί στην καρδιά όπως μας θέλει ο αγαπημένος μας Χριστός! Ας

μιμηθούμε τον Τελώνη και τον τρόπο που προσευχήθηκε, είπε ο μικρούλης Ραφαήλ.

-Μακάρι να προσέχουμε ώστε προσευχή μας να είναι προσευχή αγάπης,

δοξολογίας και μετανοίας προς τον Κύριο! Να ζητάμε το έλεός του! Ας έχουμε τα

μάτια σώματος και της ψυχής μας ανοικτά για να μην χάσουμε την Ουράνια

Βασιλεία! Είπε η γιαγιά αγκαλιάζοντας τα δύο αγαπημένα εγγονάκια της...

                                       Σταυρούλα Δημητριάδη, δασκάλα