ΔΕΝ ΕΥΚΑΙΡΩ ΓΙΑ ΤΟΝ ΘΕΟ

π. Δημητρίου Μπόκου

Κατά την Κυριακή των αγίων Προπατόρων (όλων των κατά σάρκα προγόνων του Χριστού) ακούμε την παραβολή του μεγάλου δείπνου. Ένας άρχοντας κάνει ένα μεγάλο τραπέζι και ειδοποιεί να έλθουν οι καλεσμένοι του. Αυτοί όμως προφασίζονται διάφορα και δεν πηγαίνουν. Ένας προβάλλει ως πρόφαση το ότι είναι νιόπαντρος και δεν έχει μυαλό και χρόνο για άλλα πράγματα. «Γυναίκα έγημα και διά τούτο ου δύναμαι ελθείν». Ο άρχοντας όμως δεν κάνει καμμιά δικαιολογία δεκτή. «Ουδείς των ανδρών εκείνων των κεκλημένων γεύσεταί μου του δείπνου» (Κυριακή ΙΑ΄ Λουκά). Άρχοντας βέβαια είναι ο Θεός και δείπνο η Βασιλεία του. Από πότε όμως ο γάμος και η οικογένεια θεωρούνται εμπόδιο για τη Βασιλεία του Θεού;

Ο άνθρωπος αυτός δεν κατηγορήθηκε για τίποτε κακό. Ότι δηλαδή αδιαφορούσε για την οικογένειά του, ότι δεν αγαπούσε τη γυναίκα του, ότι ήταν άπιστος σύζυγος ή οτιδήποτε άλλο. Αντιθέτως φαίνεται ότι ήταν και με το παραπάνω προσκολλημένος στη γυναίκα του και την οικογένειά του. Αυτό όμως δεν είναι και το θέλημα του Θεού; Ο Θεός έπλασε την Εύα για να είναι σάρκα μία με τον Αδάμ, ο ιδανικότερος βοηθός του. Κανένας δεν επιτρέπεται να θραύει τον δεσμό αυτό. Είναι θεομάχος όποιος συμβάλλει στο να διαρρηγνύεται η ευλογημένη συζυγία, όποιος χωρίζει «ους ο Θεός συνέζευξε».

Τόσο πολύ ενδιαφέρεται ο Θεός να πηγαίνει καλά η συζυγία και η οικογένεια, ώστε παίρνει και μέτρα προστασίας γι’ αυτήν. «Αν κάποιος είναι νιόπαντρος, δεν θα στρατολογηθεί για πόλεμο, ούτε θα του ανατεθεί κανένα σημαντικό έργο. Θα παίρνει απαλλαγή για ένα χρόνο, θα είναι ελεύθερος με τη γυναίκα του να χαρούν τον γάμο τους». Η καλή γυναίκα, η καλή οικογένεια, είναι πάντα το ζητούμενο. Όποιος βρήκε γυναίκα καλή, έλαβε από τα χέρια του Θεού πολλές χάρες. Και όποιος διώχνει μια τέτοια γυναίκα, πετάει τα πλούτη του. Η «ανδρεία» γυναίκα, η δραστήρια και νοικοκυρεμένη σύζυγος, «τιμιωτέρα εστί λίθων πολυτελών» (Δευτ. 24, 5. Παρ. 18, 22. 31, 10-31).

Είναι τόσο σημαντικό πράγμα η συζυγία και η οικογένεια, που ο απόστολος Παύλος δεν διστάζει να συνιστά να μη χωρίζουν οι σύζυγοι, ακόμα και όταν ο ένας από τους δυο είναι ειδωλολάτρης. Αν ο άπιστος άντρας ή η άπιστη γυναίκα δέχονται να συγκατοικούν με τον πιστό σύντροφό τους, ας μη χωρίζουν. Και όποιος δεν φροντίζει τους οικείους του, την οικογένειά του, έχει αρνηθεί την πίστη του και είναι χειρότερος και από τον άπιστο ειδωλολάτρη (Α΄ Κορ. 7, 10-16. Α΄ Τιμ. 5, 4-8). Καλό, άριστο έργο η αγάπη για την οικογένεια.

Και όμως, όταν ο Θεός καλεί, όλα αυτά πάνε δεύτερα. Είναι πράγματα που πρέπει να τακτοποιούνται σε άλλη χρονική στιγμή. Όχι να τα θυμάται κανείς, όταν τον καλεί ο Θεός σε κάτι άλλο. Το κάθε πράγμα στον καιρό του. Είναι ύψιστη τιμή να μας καλέσει ο άρχοντας, ο βασιλιάς, ο Θεός στο τραπέζι του. Δεν είναι θλιβερή μιζέρια μας να αρνηθούμε, έστω και με προφάσεις ευλογοφανείς; Ας φροντίζουμε ανύσταχτα να είμαστε πανέτοιμοι, να ευκαιρούμε σε κάθε του κάλεσμα. Αν τα του οίκου μας παρεμποδίζουν τη σχέση μας με τον Θεό, παύουν να είναι καλό. Σωστή οργάνωση λοιπόν, ορθή προτεραιότητα. Γιατί το ένα να ακυρώνει το άλλο;

Σκληρός ο λόγος, αλλά ο Χριστός δεν διστάζει να τον πει: Ακόμη και οι οικιακοί μας θα αποβούν εχθροί, αν με κάποιο τρόπο μάς βγάλουν απ’ τον δρόμο του Θεού (Ματθ. 10, 34-37).