Με χορούς και άσματα, και όχι κατ’ ανάγκην μοιρολόγια, αλλά με μύρια λόγια, και χορούς ζωηρούς θυμόμαστε και ανασταίνουμε τους ανθρώπους μας, τους τόπους μας! Τόπους γενοκτονίας και εθνοκάθαρσης!
Πατρίδες ζώσες πάντα και ελληνικές, ακόμη και εν αιχμαλωσία, και γι’ αυτό και αλησμόνητες!
Μέσα στα χώματά τους αναπαύονται ως σπόρος που, ναι!, πάντα ανθεί, και με τον έναν ή τον άλλο τρόπο φέρει κι άλλο! Γιατί οι ψυχές παραμένουν εσαεί ζωντανές και ανήσυχες για τους απογόνους τους!
Συνέχεια εδώ:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου