Μνήμη Γιώργου Ιωάννου και Η μαθητεία του Οσ. Παϊσίου στον άγ. Αρσένιο και ο Ν. Γ. Πεντζίκης (Στέλιος Κούκος)

Τέτοια μέρα, το 1985 η Θεσσαλονίκη έχανε τον Γιώργο Ιωάννου. Έναν λογοτέχνη που το έργο του ταυτίστηκε με την γενέτειρα πόλη και τον κόσμο της.

Παιδί, ο ίδιος, προσφυγικής οικογένειας από την Ανατολική Θράκη που βίωσε σε μια δισυπόστατη κατάσταση την Θεσσαλονίκη. Αφ’ ενός με τον καημό της προσφυγιάς και αφ’ ετέρου ως Θεσσαλονικιός. (Όπως, βεβαίως, και την ανάπτυξη της Θεσσαλονίκης με τους Μακεδόνες και τους νέους πρόσφυγες κατοίκους της).

Εν μέρει, δηλαδή, πρόσφυγας και εν μέρει Σαλονικιός. Ή καλύτερα ήταν και πρόσφυγας και Θεσσαλονικιός. Και ίσως η πρώτη διάσταση, η ιδιότητα δηλαδή του προσφυγόπουλου του όξυνε την προσπάθεια και το βλέμμα για την καλύτερη γνωριμία και την ένταξη του στον κόσμο της πόλης.

Συνέχεια εδώ:

https://ologiomofeggari.blogspot.com/2022/02/blog-post_16.html

Στα μέσα της δεκαετίας του 1970 κυκλοφόρησε μια απέριττη έκδοση με τον τίτλο «Ο πατήρ Αρσένιος ο Καππαδόκης», που είχε εκδώσει το σχετικά αρτισύστατο τότε ιερό ησυχαστήριο μοναζουσών «Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος» της Σουρωτής.

Ούτε στο εξώφυλλο του βιβλίου αλλά ούτε και σε καμία άλλη σελίδα του δεν αναγραφόταν το όνομα του συγγραφέα, και μόνον ο προσεκτικός αναγνώστης μπορούσε από τα συμφραζόμενα να καταλάβει ποιος πραγματικά το έγραψε. Σύντομα όμως μαθεύτηκε πως ο συγγραφέας του δεν ήταν άλλος από τον τότε γνωστό χαρισματούχο αγιορείτη μοναχό Παΐσιο (1924-1994).

  Το βιβλίο αναφερόταν στον ιερομόναχο Αρσένιο, που γεννήθηκε γύρω στο 1840 και κοιμήθηκε το 1924 και καταγόταν από το χωριό του Αγίου Παϊσίου, τα Φάρασα. Ο ιερομόναχος αυτός, μετά τις σπουδές του στη Σμύρνη και την εγκαταβίωσή του σε μοναστήρι της περιοχής, εστάλη από τον μητροπολίτη της περιοχής Παΐσιο Β’ στο χωριό του ως παπαδοδάσκαλος.

Συνέχεια εδώ:

https://ologiomofeggari.blogspot.com/2022/02/blog-post.html