Η επιστροφή ενός παραστρατημένου παιδιού... (Για τους μικρούς μας φίλους)

-Κι έλειπε πολλά χρόνια ο θείος γιαγιά; Εγώ δεν τον έχω γνωρίσει ποτέ! 

-Ναι,  Δροσούλα, ο θείος σου, έλειπε πολλά χρόνια στο εξωτερικό. Πήγε να δουλέψει κι έμεινε εκεί, όπως οι περισσότεροι που φεύγουν.  Τα παιδικά του χρόνια όμως τα πέρασε εδώ στο χωριό. Από μικρός ακολουθούσε τον πατέρα του, τον πάτερ Νικόλαο στην εκκλησία. Τον βοηθούσε σε όλα! Ήξερε όλους τους ύμνους και τις ψαλμωδίες. Όλοι πιστεύαμε ότι θα ακολουθήσει κι αυτός τον δρόμο της ιεροσύνης. 

-Και τι άλλαξε γιαγιά; ρώτησε ο Ραφαήλ. 

-Να, επηρεάστηκε από τον φίλο του, που θα έφευγε στην Αυστραλία για να δουλέψει και έφυγε μαζί του.  

-Δεν ερχόταν να δει τους γονείς του; 

-Όχι, γιατί ήταν πολύ μακριά και γιατί όπως μαθαίναμε από άλλους γνωστούς που ήταν εκεί, έκανε μια ζωή άσωτη. Ό,τι έβγαζε από τη δουλειά του, το σπαταλούσε στα γλέντια και τις χαρές της ζωής, ξενυχτούσε κάθε βράδυ με φίλους που έκαναν την ίδια ζωή. 

-Πόσο θα πονούσε ο πατέρας του και η μητέρα του που περίμεναν να τον δουν! 

-Ναι, θυμάμαι τον πάτερ Νικόλαο να αγναντεύει τον δρόμο έξω από την εκκλησία μήπως φανεί. Δεν θα ξεχάσω το βλέμμα του, ακούραστος κι ακάματος να περιμένει με την ελπίδα ότι κάποια μέρα θα γυρίσει ο γιος του. 

-Και γιατί γύρισε τώρα γιαγιά, τι άλλαξε; 

-Ο θείος σου, Ραφαήλ, αφού πέρασε αρκετά χρόνια κάνοντας αυτή τη ζωή, βρέθηκε ξαφνικά άνεργος. Και τότε έμεινε εντελώς μόνος του, χωρίς να έχει ούτε ένα κομμάτι ψωμί.  

Κατάλαβε όλη τη ματαιότητα και την ασχήμια αυτής της ζωής που έκανε. Θυμήθηκε τα παιδικά του αθώα και αγνά χρόνια κοντά στους γονείς του και την φωτεινή ζωή που ζούσε κοντά στο Χριστό. Μέρες γεμάτες αγάπη κι ευλογία.  

-Και τότε πήρε τη μεγάλη απόφαση γιαγιά; 

-Ναι, Δροσούλα μου. Κοίταξε γύρω του και δεν είδε κανένα πραγματικό φίλο. Κοίταξε μέσα του και είδε μόνο θλίψη και απογοήτευση. Μετάνιωσε ειλικρινά για τη ζωή που είχε επιλέξει αλλά δεν απελπίστηκε. Ξαναγύρισε πίσω κοντά στους δικούς του κοντά στον Χριστό! 

-Γι΄ αυτό έλαμπε ολόκληρος γιαγιά στην εκκλησία που έψελνε; Ήταν τόσο χαρούμενος! 

-Ναι, γιατί η ψυχή του ξαναβρήκε τον αγαπημένο της δρόμο. Τον δρόμο του Χριστού! 

Ο Κύριός μας έχει ανοιχτή την αγκαλιά του πάντα για όλα τα παιδιά του. Μας περιμένει … όλους μας! Το διαβατήριό μας για να εισέλθουμε είναι η μετάνοια!  

Δροσούλα, Ραφαήλ, τίποτε δεν μπορεί να μας χωρίσει από την αγάπη του Κυρίου! Να είμαστε πάντα χαρούμενοι! Είπε η γιαγιά ανοίγοντας την αγκαλιά της... 

Σταυρούλα Δημητριάδη, δασκάλα