-Ήταν απλός και ταπεινός σαν τους ψαράδες... (Για τους μικρούς μας φίλους)

-Απ’ του Αγίου Σπυρίδωνα μεγαλώνει η μέρα σπυρί σπυρί! Είπε η γιαγιά μαζεύοντας τα ρούχα που είχε απλωμένα στην αυλή.  

-Δηλαδή από αύριο γιαγιά; είπε η Δροσούλα παίρνοντας μερικά στην αγκαλιά της. 

-Ναι, Δροσούλα μου. Αύριο είναι του Αγίου Σπυρίδωνα! Πάμε μέσα γρήγορα γιατί το κρύο είναι τσουχτερό! 

-Ραφαήλ! Σπύρο δε λένε τον διπλανό σου; Αύριο γιορτάζει! Γιαγιούλα, θα μας πεις λίγα λόγια για τον Άγιο Σπυρίδωνα; ρώτησε η Δροσούλα, ενώ ο Ραφαήλ έτρεχε κοντά τους. 

-Ελάτε κοντά στο τζάκι! Θα φέρω και την εικόνα του Αγίου να τη δείτε! 

Ο Άγιος Σπυρίδωνας έζησε στα χρόνια του Μεγάλου Κωνσταντίνου. Γεννήθηκε στο χωριό Άσσια της Κύπρου. Ήταν βοσκός προβάτων, απλός και ταπεινός. Τις Κυριακές έπαιρνε τους βοσκούς στον ναό και τους εξηγούσε την ευαγγελική ή την αποστολική περικοπή. 

Παντρεύτηκε και μετά τον θάνατο της συζύγου του έγινε επίσκοπος Τριμυθούντος στην Κύπρο. Ήταν αληθινός ιερέας όπως τον ήθελε ο Χριστός. Προσεκτικός, με εγκράτεια, σεμνός, φιλόξενος, διδακτικός. 

Με την δυνατή και θερμή προσευχή του μάζευε σύννεφα κι έφερνε βροχή σε καιρό ξηρασίας, σταματούσε τον κατακλυσμό και τις πλημμύρες. 

Όταν λειτουργούσε, συλλειτουργούσαν μαζί του Άγγελοι. 

-Γιατί στην εικόνα κρατάει ένα κεραμίδι; ρώτησε η Δροσούλα. 

Ο Άγιος Σπυρίδωνας συμμετείχε στην πρώτη Οικουμενική Σύνοδο στη Νίκαια όπου με τη βοήθεια και τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος αποστόμωσε του Αρειανούς. Υπερασπίστηκε την Ορθόδοξη πίστη. Όταν μιλούσε κρατούσε στο αριστερό του χέρι ένα κεραμίδι και κάνοντας το σημείο του Σταυρού είπε: “Εις το όνομα του Πατρός “ και πάνω από κεραμίδι φάνηκε η φωτιά που το είχε ψήσει. Μετά είπε “Και του Υιού” κι έτρεξε προς τα κάτω νερό, με το οποίο είχε ζυμωθεί το χώμα του κεραμιδιού. Και όταν πρόσθεσε “Και του Αγίου Πνεύματος” έδειξε μέσα στη χούφτα του το χώμα που απέμεινε.  

-Είχε μεγάλη πίστη ο Άγιος! Και αγαπούσε τον πλησίον του! Πήγε μια φορά ένας φτωχός και ζήτησε τη βοήθειά του για να ξεπληρώσει ένα χρέος του. Ο Άγιος δεν είχε τίποτα να του δώσει κι εκεί που ήταν λυπημένος είδε να περνάει ένα φίδι. Αμέσως το έπιασε, κι αυτό έγινε χρυσό. Το έδωσε στον φτωχό κι εκείνος ξεπλήρωσε το χρέος του. Κι όταν αργότερα του το επέστρεψε, το ξαναέκανε φίδι.  

 -Πόσα θαύματα έκανε, γιαγιά! Είπε ο μικρούλης Ραφαήλ. 

-Ήταν  απλός και ταπεινός σαν τους ψαράδες που διάλεξε ο Χριστός για  μαθητές του! 

-Προστάτευε τους φτωχούς, τις χήρες, τα ορφανά, οδηγούσε τους αμαρτωλούς στη μετάνοια! 

-Δηλαδή γιαγιά;    

-Μια φορά πήγαν κλέφτες να του κλέψουν πρόβατα αλλά τυφλώθηκαν και δεν μπορούσαν να φύγουν. Φώναζαν να τους ελεήσει. Κι ο Άγιος όχι μόνο τους ξανάδωσε το φως τους αλλά τους χάρισε κι ένα κριάρι για τον κόπο τους και την ταλαιπωρία που πέρασαν όλη νύχτα. Κι αφού τους συμβούλεψε να είναι καλοί άνθρωποι τους έστειλε στα σπίτια τους. 

-Ανάσταινε και νεκρούς! Η πεθαμένη κόρη του σηκώθηκε από το μνήμα και μαρτύρησε σε ποιο μέρος είχε φυλάξει τα χρήματα που της είχε εμπιστευθεί κάποια γυναίκα και μετά ξανακοιμήθηκε. 

Και μια γυναίκα, του πήγε το πεθαμένο παιδί της να το αναστήσει. Κι όταν το ανάστησε με την προσευχή του από την χαρά της πέθανε. Τότε ο Άγιος ανάστησε και την γυναίκα. 

- Γι’ αυτό ονομάστηκε θαυματουργός! Τόσο πολύ ευχαρίστησε με τη ζωή του τον Θεό που τον αξίωσε και του έδωσε τη χάρη να κάνει θαύματα επειδή ήταν αγαθός και καθαρός στην καρδιά!  

-Είναι πολιούχος της Κέρκυρας! 

-Ναι, την προστάτεψε πολλές φορές από θανατηφόρες ασθένειες, την πείνα και από εχθρούς! 

-Ας μιμηθούμε όλοι μας τον Άγιο Σπυρίδωνα στις αρετές του! Στην καθαρή καρδιά και την ταπείνωσή του! Στην αληθινή πίστη του! Είπε η γιαγιά αγκαλιάζοντας τα εγγονάκια της. 

-Ας έχουμε την ευλογία του! Είπαν και τα δύο παιδιά με μια φωνή, ενθουσιασμένα με τον βίο του θαυμαστού αυτού Αγίου... 

Σταυρούλα Δημητριάδη, Δασκάλα