"Η Παναγία μας πήγαινε πάντα μπροστά στη μάχη!" (Για τους μικρούς μας φίλους)

-Και τι γιορτάζουμε Δροσούλα στις 28 Οκτωβρίου; ρώτησε ο μικρούλης Ραφαήλ. 

-Ραφαήλ, σήμερα είναι διπλή γιορτή! Γιορτάζουμε την Επέτειο του ΟΧΙ και την Αγία Σκέπη.  Σήμερα, επέτειο της 28ης Οκτωβρίου 1940, τιμούμε τους μαχητές της ελευθερίας που πολέμησαν και θυσιάστηκαν γι’ αυτήν και τιμούμε την Παναγία μας, την ευχαριστούμε για την προσφορά της στον αγώνα των Ελλήνων. 

Η γιαγιά κάθεται στην άκρη του κρεβατιού της και κρατάει στο χεράκι της το κομποσκοίνι. Προσεύχεται και παρακαλεί την Παναγία μας να σκεπάζει όλο τον κόσμο. Μα και γι‘ αυτούς που έχουν  φύγει παρακαλεί να έχουν καλή ανάπαυση. Για όλους νοιάζεται η γιαγιούλα! Ανάβει το καντηλάκι, θυμιατίζει κι ευχαριστεί την Παναγία. 

-Γιαγιά, έλα να δούμε τις φωτογραφίες του μπαμπά σου τότε που πολέμησε στα βουνά της Πίνδου! 

Αυτή είναι η αγαπημένη ώρα της Δροσούλας και του Ραφαήλ! Να ακούν τη γιαγιά να τους διηγείται ιστορίες που θυμάται από τον μπαμπά της.  

-Ήταν ένας ήρωας, όπως και όλοι όσοι πολέμησαν για την πατρίδα μας. Δε φοβήθηκαν τον μεγάλο αριθμό των κατακτητών ούτε τον περισσότερο και πιο σύγχρονο εξοπλισμό που διέθεταν. Η πίστη τους στον Θεό και η αγάπη για την πατρίδα τους, τους έδινε δύναμη και θάρρος. 

Σ’ αυτήν τη φωτογραφία ο πατέρας μου είναι 20 χρονών. Έχει αποκτήσει το πρώτο του παιδί, τον παππού Θανάση, κι έφυγε στον πόλεμο.  

 Να εδώ ανοίγουν με τα φτυάρια δρόμους μέσα στο χιόνι! 

Κι εδώ ανοίγουν τα δέματα που παίρνουν!  

-Γιαγιά, είναι αλήθεια ότι οι γυναίκες έπλεκαν κι έστελναν στους στρατιώτες ρούχα ζεστά; ρώτησε ο Ραφαήλ. 

-Ναι, Ραφαήλ μου, μόλις έπεφτε ο ήλιος και σταματούσαν τις δουλειές στα χωράφια και τη φροντίδα των ζώων, μαζεύονταν μέσα κι έπιαναν οι γυναίκες τις ρόκες και έγνεθαν. Χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα, με τις λάμπες πετρελαίου,  έπλεκαν με τις βελόνες κάλτσες, φανέλες και ό,τι χρειάζονταν οι φαντάροι μας!  

-Και γιατί γιορτάζει σήμερα η Παναγία μας, γιαγιά;  

-Η Αγία Σκέπη! Η Παναγία μας γιορτάζει γιατί σκέπαζε σ’ όλη τη διάρκεια του πολέμου τους στρατιώτες μας. Αυτή τους έδινε δύναμη να συνεχίσουν τον αγώνα! Και την έβλεπαν όλοι μπροστά τους Υπέρμαχο Στρατηγό κάνοντας αμέτρητα θαύματα! Ήταν η ελπίδα τους!  

-Γιαγιά, η Παναγία μας πήγαινε πάντα μπροστά στη μάχη! Την έβλεπαν οι Έλληνες φαντάροι! 

-Ναι, Δροσούλα μου, αλλά και οι εχθροί έβλεπαν την Κυρία Θεοτόκο να είναι επικεφαλής του στρατού και να τραβάει μπροστά. 

-Και πώς την έβλεπαν γιαγιά; ρώτησε ο Ραφαήλ. 

-Έβλεπαν μια μαυροφόρα, ψηλή, μελαχρινή που οδηγούσε τα ελληνικά στρατεύματα στη μάχη. Με τη χάρη της Παναγίας μας έγιναν ατρόμητοι οι στρατιώτες μας κι ορμούσαν μπροστά στον εχθρό χωρίς φόβο! Πόσες φορές τους έβγαλε από δύσκολες κι επικίνδυνες καταστάσεις!  

- Πες μας γιαγιά, για το μικρό εκκλησάκι που έκανε τάμα ο παππούς αν θα γύριζε ζωντανός πίσω από τον πόλεμο! 

-Ναι, λίγο έξω από το χωριό μας, ο παππούς μόλις γύρισε,  έφτιαξε το εκκλησάκι που έταξε στην Παναγία μας! Σ' όλη του τη ζωή την ευχαριστούσε!  

Παναγία μου σκέπασε όλον τον κόσμο, φώτισε και προστάτεψέ τον! 

-Ραφαήλ, Δροσούλα! Ακούστηκε η φωνή της μανούλας τους, ελάτε να βάλετε τη σημαία στο μπαλκόνι. Το ιερό σύμβολο, η δόξα και τιμή κάθε Έλληνα! 

Σταυρούλα Δημητριάδη, δασκάλα