Ένας τυφλός βρήκε το φώς του!!! (Για τους μικρούς φίλους μας)

Η γιαγιά σήμερα δεν ένιωθε καλά και δεν πήγε στη εκκλησία. 

Κάθισε στον καναπέ και παρακολούθησε τη θεία λειτουργία από την τηλεόραση. 

Η Δροσούλα με τους γονείς της και τον αδερφό της πήγαν πρωί  πρωί. Όλοι τους ξέρουν ότι η Κυριακή είναι η ημέρα του Κυρίου. Γύρισαν σπίτι χαρούμενοι και η Δροσούλα έτρεξε αμέσως στη γιαγιά για να της δώσει το αντίδωρο που είχε γι’ αυτήν. Τα ματάκια της γιαγιάς άστραψαν από χαρά.  Χτύπησε με το χεράκι της απαλά τον καναπέ και είπε στη Δροσούλα να καθίσει κοντά της. 

-Άκουσες το σημερινό Ευαγγέλιο Δροσούλα μου; 

-Ναι γιαγιά! Σήμερα ήταν η Κυριακή του τυφλού! Όμως θέλω να την ακούσω ξανά!

-Ο Χριστός  συνάντησε έναν εκ γενετής τυφλό καθώς περπατούσε στην Ιερουσαλήμ με τους μαθητές του. Οι μαθητές του τον ρώτησαν ποιος έφταιγε που ήταν τυφλός οι αμαρτίες των γονέων του ή οι δικές του. Κι ο Χριστός τους είπε ότι γεννήθηκε τυφλός για να φανερωθούν τα έργα του Θεού. Αμέσως έφτυσε κάτω, έφτιαξε πηλό και τον έβαλε στα μάτια του τυφλού λέγοντάς του να πάει πλυθεί στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ. Ο τυφλός υπάκουσε και γύρισε πίσω βλέποντας. Οι γείτονες απόρησαν που τον είδαν να βλέπει και τον πήγαν στους Φαρισαίους όπου τους διηγήθηκε πως θεραπεύτηκε. Οι Φαρισαίοι θεώρησαν ότι ο Ιησούς επειδή δεν τήρησε την αργία του Σαββάτου δεν ήταν άνθρωπος του Θεού και αναρωτιόταν πως ένας αμαρτωλός κάνει θαύματα. 

-Γιαγιά, δεν είδαν το μεγάλο θαύμα που έκανε ο Χριστός! 

-Ναι, γιατί τα μάτια της ψυχής τους ήταν κλειστά! Φώναξαν και τους γονείς του

που τους επιβεβαίωσαν ότι αυτός είναι ο εκ γενετής τυφλός γιος τους και τους είπαν να ρωτήσουν τον ίδιο. 

-Μα γιαγιά, δεν είδαν το θαύμα στο παιδί τους; 

-Το είδαν αλλά φοβήθηκαν να ομολογήσουν μην τους διώξουν από την συναγωγή. Ο

τυφλός όμως  πίστεψε τον Ιησού και τον προσκύνησε! 

 Αυτός είδε το Φως το αληθινό!   Ομολόγησε την θεότητα του Ιησού μπροστά σε

όλους με θάρρος!  Έγινε ένας ακόμη στρατιώτης του!  Μακάρι Δροσούλα μου κι εμείς να έχουμε ανοιχτά τα μάτια της ψυχής μας για να βλέπουμε τη δόξα του Κυρίου μας, να τον ομολογούμε και να τον δοξάζουμε! 

-Ναι, καλή μου γιαγιά, μακάρι να γίνουμε αληθινά παιδιά Του! είπε η Δροσούλα

και  της χάιδεψε το χεράκι.

Σταυρούλα Δημητριάδη, δασκάλα