Ας βαδίσουμε το ανηφορικό μονοπάτι της Μ. Εβδομάδας...

Αυτές τις ημέρες, φίλοι μου, προσπαθώ να μείνω λίγο μόνος και σιωπηλός...

Παρ' όλη την εκούσια σιωπή μου, έστω για λίγες στιγμές, ο λογισμός μου τρέχει κάνοντας πολύ θόρυβο...

Σκέφτομαι και λέω: Ο Κύριος μου χάρισε πολλά χρόνια, αλλά δεν τα εκμεταλλεύτηκα όσο έπρεπε... 

Δεν βλέπω καμία πνευματική πρόοδο στη ζωή μου.....

Ευτυχώς, που ο Κύριος είναι Φιλάνθρωπος και μου δίνει τη δυνατότητα (με το μυστήριο της Εξομολόγησης) να κάνω καινούργια αρχή...

Ό,τι μου προσφέρει η Εκκλησία (προσευχή, κήρυγμα, μυστήρια, νηστεία, ύμνους, Αγία Γραφή, θεία δρώμενα, ιερές ψαλμωδίες κ.α.) γίνονται πνευματικό εφαλτήριο για να σηκώσω λίγο το άδειο κεφάλι μου προς τα άνω.... 

Να ατενίσω τον ουρανό και την αιώνια προοπτική μου... τον Παράδεισο...

* * * 

Βρίσκομαι, για πολλοστή φορά, στην αρχή ενός ανηφορικού μονοπατιού -της Μεγάλης Εβδομάδας- με σκοπό να φτάσω στο Γολγοθά και στον κενό μνημείο του Αναστάντος Κυρίου μας...

Οι ναοί (το θυσιαστήριο, ο κυρίως ναός κ.λ.π.) στολίστηκαν με πένθιμα καλύμματα και κορδέλες...

Το μαύρο χρώμα των αμφίων, ο λιγοστός φωτισμός στις Ιερές ακολουθίες, οι ψαλμωδίες και οι ύμνοι -που περιγράφουν με γλαφυρό τρόπο το θείο Πάθος- με κατανύσουν....

Όλο αυτό το πένθος, που κυριαρχεί στους ναούς, δεν είναι "για τον... καημένο τον Χριστούλη", αλλά για μένα τον αμαρτωλό που συνεχίζω να καρφώνω καθημερινά τον Αναμάρτητο με τις αμαρτίες μου...

Ναι, ν' αφήσω τα μάτια μου να δακρύσουν σκεπτόμενος  πως είμαι κι εγώ  αίτιος της σταύρωσης του Κυρίου μου, αλλά δεν έχω δάκρυα... ο αναίσθητος...

* * *

"Θεέ μου, Πατέρα μου, πόσο θα ήθελα εφέτος  να νιώσω μέσα στο είναι μου το Πάθος και την Ανάσταση του Κυρίου και Θεού και Σωτήρα μου Ιησού Χριστού...

Όλ΄ αυτά τα χρόνια της ζωής μου νοιώθω μια οδυνηρή ξηρασία, μια αναισθησία...

Ζούσα την Μ. Εβδομάδα ΜΟΝΟ συναισθηματικά και όχι πνευματικά...

Ενώ γνωρίζω τι πρέπει να κάνω, παρά ταύτα,  κάνω τα αντίθετα...

Μέσα στη σιωπή και την νηπιακή προσευχή μου, ακούω πολύ καθαρά  τα λόγια της μακαρίτισσας της μάνας μου...

-  Παιδί μου, να εξομολογηθείς...

-  Να μελετάς τους ύμνους που θ' ακούσεις τα βράδια της Μ. Εβδομάδος στο ναό...

-  Να διαβάζεις κάποιο βιβλίο που αναλύει τα πάθη και την Ανάσταση του Χριστού μας...

-  Να κοινωνείς πιο συχνά αυτή την περίοδο...

-  Μην αμελείς τη νηστεία...

- Να ζητήσεις συγχώρηση απ' όλους τους ανθρώπους κι ας μην τους έχεις κάνει κάτι κακό...

-  Να δώσεις συγχώρεση σε όσους σ' έχουν αδικήσει...

-  Χωρίς ελεημοσύνη ΔΕΝ μπορείς να βιώσεις το Θείο Πάθος... 

-  Να εκκλησιάζεσαι ανελλιπώς και να συμμετέχεις σ' όλες τις ακολουθίες από την έναρξή τους...

-  Στο ναό να προτιμάς να είσαι όρθιος, με σκυμμένο το κεφάλι και να ελέγχεις τους λογισμούς (καλούς και κακούς)...

-  Να παραμένεις στο ναό καθ' όλη τη διάρκεια των Ιερών ακολουθιών και να εξέρχεσαι μετά το "ΔΙ' ΕΥΧΩΝ"

- Αν, παιδί μου, κάνεις πράξη όλ' αυτά που σου λέω θα βιώσεις την παρουσία της θείας Χάριτος" και θα γίνει ένα γλύκισμα η καρδιά σου... 

* * * 

Πόσο δίκιο είχε η ολιγογράμματη, αλλά σοφή μητέρα μου....

Αυτή τη φορά θα υπακούσω στα σοφά λόγια της κι ελπίζω ν' αξιωθώ ν' ανεβώ το ανηφορικό μονοπάτι της Μεγάλης Εβδομάδας, που καταλήγει μπροστά στο κενό μνημείο του Αναστάντος Κυρίου μας, για να ψάλλω με τα χείλη και την ψυχή μου το "ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ"...

ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ

π. Υάκινθος