Ελεύθερος απ' όλα!

 

Ήταν μεσημέρι.

Κρατούσε στο χέρι του ένα ποτηράκι.
Καθόταν στο κράσπεδο του πεζοδρομίου και ζητούσε το έλεος των συνανθρώπων του.
Tα ρούχα του τριμμένα από την πολυκαιρία.
Το πρόσωπό του ταλαιπωρημένο από τον ήλιο.
Ένα παππούς που μπορεί να ήταν και ο δικός μου και ο δικός σου...

Σε λίγο κουρασμένος πια, προχώρησε μέσα στο πάρκο.
Εκεί ξάπλωσε κάτω από ένα δέντρο.
Πήρε ένα σακουλάκι που είχε και το έβαλε προσκεφάλι του.

Έτσι γαλήνιος παρατηρούσε τα πουλάκια που έψαχναν για τροφή, τα μικρά παιδιά που έπαιζαν λίγο πιο πέρα και σταματούσε το βλέμμα του στον καταγάλανο ουρανό.

Σε λίγο τον πήρε ο ύπνος...

Και τότε εγώ ζήλεψα.
Ναι, ζήλεψα αυτόν τον άνθρωπο.
Γιατί ήταν ολομόναχος με τον Θεό.
Δεν είχε τίποτα, μόνο αυτό το σακουλάκι που έβαλε κάτω από το κεφάλι του.
Ελεύθερος απ' όλα!
Γυμνός!

Με μόνη έγνοια τον επιούσιο!
Χωρίς παραπανίσια βαρίδια πάνω του!
Χωρίς χαρτιά, διπλώματα, πτυχία...
Χωρίς σπίτια, οικόπεδα, εξοχικά...
Χωρίς ντουλάπες, γεμάτες ρούχα για το πρωί, το απόγευμα, το βράδυ...
Χωρίς ψυγεία γεμάτα φαγητά, γλυκά και αναψυκτικά..

Όπως τα πουλιά του ουρανού!
Ελεύθερος παραδομένος μόνο σε Σένα!
Να ζει μόνο για Σένα!
Κάθε ανάσα του δικιά Σου!
Η σκέψη του μόνο Εσύ!
Ζήλεψα! Την ηρεμία του, το χαμόγελό του! Την αλήθεια του!

Σ.Δ. Δασκάλα