- Τι τάμα, καλέ μου παππού; (Για τους μικρούς μας φίλους)

Ο Ραφαήλ ταξιδεύει. Πηγαίνει διακοπές στη Σκόπελο, στη γιαγιά και στον παππού. Κάθεται στο κατάστρωμα και το αεράκι του κουνάει τα μαλλάκια πέρα δώθε. Δε χορταίνει να βλέπει την καταγάλανη θάλασσα και τις μακρινές ακρογιαλιές που αχνοφαίνονται από το καράβι τους. Το βλέμμα του φτάνει μέχρι εκεί που ενώνεται η θάλασσα με τον ορίζοντα και γίνονται ένα.

Οι γλάροι με τα κατάλευκα φτερά, τους συντροφεύουν στο ταξίδι τους.

Παίρνει λίγο ψωμάκι, το κρατά στη χουφτίτσα του και οπ! Ένα μικρός γλάρος σκύβει και το παίρνει με το ράμφος του.

Κι ο Ραφαήλ γελάει και είναι ευτυχισμένος...

Πολλές φορές έχουν δει και δελφίνια να τους ακολουθούν.

- Παντού υπάρχει η Σοφία του Θεού! Άκουσε τον μπαμπά του να λέει. Στον ουρανό, στη γη, στη θάλασσα... Μας αγκαλιάζει και μας οδηγεί κοντά Του.

Η αδελφούλα του λίγο πιο πέρα τιτιβίζει χαρούμενη. Ο αέρας της πήρε το καπελάκι της και τρέχει να το πιάσει. Η μαμά την ακολουθεί γελώντας. Ο μπαμπάς είναι χαρούμενος, γιατί θα δει τους γονείς του και το αγαπημένο του νησί. Η λαχτάρα φαίνεται στα μάτια του.

Γνωρίζει τον καπετάνιο, ήταν συμμαθητές από το σχολείο. Ο καπετάν Γιάννης είναι μέσα στα καράβια από δώδεκα χρόνων. Τον πήγε στην καμπίνα του για να τον γνωρίσει και ο Ραφαήλ πρόσεξε μια μεγάλη εικόνα με τον Χριστούλη να κρατάει το τιμόνι ενός πλοίου.

- Ο καλύτερος καπετάνιος ! Του είπε και του φόρεσε το καπέλο του. Χάιδεψε τα γένια του και συνέχισε:

- Περνά όλες τις φουρτούνες και τις μπόρες, αν τον αφήσεις να κυβερνήσει το καράβι της ζωής σου!

Ο Ραφαήλ είδε γύρω του εικόνες της Παναγίας και του Αγίου Νικολάου.

- Η Παναγία είναι η μάνα μας στα μεγάλα ταξίδια. Εμείς οι ναυτικοί τον περισσότερο καιρό ζούμε στη θάλασσα. Έχουμε ανάγκη τη στοργή και την παρηγοριά της. Στην Παναγιά μας εμπιστευόμαστε την οικογένειά μας όταν λείπουμε.

- Και ο Άγιος Νικόλαος, ο προστάτης μας. Στις δυσκολίες σ΄ αυτόν καταφεύγουμε και τον παρακαλάμε να έχουμε καλές θάλασσες, Ο Αϊ - Νικόλας βρίσκεται πάντα στην πλώρη μας!

Ο Ραφαήλ είχε ακούσει πολλές ιστορίες από τον παππού του, γιατί ήταν ναυτικός. Είχε ταξιδέψει σε πολλά μέρη του κόσμου.

Θυμάται μια φορά που κινδύνεψε, όταν μια αστραπή έπεσε στο μπροστινό κατάρτι και το κομμάτιασε. Όλοι τους τότε, μες στην άγρια νύχτα και τη θαλασσοταραχή προσεύχονταν και παρακαλούσαν τον Αϊ - Νικόλα να τρέξει να τους βοηθήσει... Τα κύματα χτυπούσαν αλύπητα το καράβι τους...

-Και ήρθε παππού;

- Ήρθε μικρούλη μου, ήρθε. Και μας γλίτωσε από το μεγάλο κακό. Κανένας δεν χάθηκε από το πλήρωμα. Με τη βοήθειά του, τα καταφέραμε. Και κάθε φορά που μας βοηθούσε, κάναμε και ένα τάμα.

- Τι τάμα, καλέ μου παππού;

- Να χτίσουμε ένα μικρό εκκλησάκι, ένα ξωκλήσι στο όνομά του, μόλις με το καλό επιστρέψουμε στα σπίτια μας.

Αυτά τα ξωκλήσια προσπαθεί να διακρίνει τώρα ο Ραφαήλ από το καράβι.

- Να! Μπαμπά κι άλλο ξωκλήσι! φωνάζει και δείχνει με το δαχτυλάκι μια κατάλευκη κουκκίδα σαν περιστεράκι ...