Μα, γιατί ανησυχεί; (Για τους μικρούς μας φίλους)

Ο μικρούλης άνοιξε τα ματάκια του και τεντώθηκε στο κρεβατάκι του. 

Ήταν περίεργος να δει τι καιρό είχε σήμερα. 

Σηκώθηκε φόρεσε τις παντοφλίτσες του και κατευθύνθηκε προς το παράθυρο. 

Άνοιξε το παντζούρι βιαστικά. 

Η ανακούφισή του και η χαρά του δεν μπορούσαν να κρυφτούν. 

Ένας λαμπρός ήλιος άπλωνε τις χρυσές ακτίνες του και αγκάλιαζε όλη τη γη. 

Μια καινούρια ημέρα ξεκινάει!

Ξαφνικά όμως τα ματάκια του σκοτείνιασαν. 

Θυμήθηκε ότι χτες καθώς έπαιζε με τους φίλους του αντάλλαξαν κάποια λογάκια που θα στενοχωρούσαν τον μπαμπά του αν τα μάθαινε. 

Κάθισε στο κρεβατάκι του σκεφτικός. 

Δεν ήξερε τι να κάνει. 

Να τα πει όλα στον μπαμπά του και να ζητήσει συγγνώμη ή να λύσει μόνος του τη διαφορά;

Τώρα τον φαντάζεται μπροστά του να τον συμβουλεύει, να του χαμογελά, να του χαϊδεύει το κεφαλάκι του τρυφερά.

Μα γιατί ανησυχεί; 

Είναι ο καλός του πατέρας. 

Πάντα τον ακούει προσεκτικά και είναι εκεί για να τον συμβουλέψει και να τον πάρει ξανά στην γλυκιά του αγκαλιά. 

Ένιωσε την καρδούλα του να ηρεμεί και να πλημμυρίζει από ευγνωμοσύνη.

Μα γιατί ανησυχεί; 

Αυτός είναι εκεί και θα ξεκινήσουν μαζί από την αρχή.... και πάλι από την αρχή αν ξαναχρειαστεί...

Ο μικρούλης σηκώθηκε χαρούμενος κι αποφασισμένος άνοιξε την πόρτα. 

Τα μικρά του ποδαράκια ακούγονταν πάνω στο δάπεδο καθώς έτρεχαν να βρουν τον πατέρα του.

Σταυρούλα Δ.

Δασκάλα

 Ευχαριστούμε την κ. Σταυρούλα Δ. για την αποστολή του κειμένου.

Την φωτογραφία δανειστήκαμε από την πηγη: 

https://es.dreamstime.com/photos-images/ni%C3%B1o-peque%C3%B1o-que-mira-la-lluvia.html