Ένα κάθε μέρα (27) -Το σαλιγκάρι...

Μετά τη Θ.Λειτουργία της Τρίτης (21/04), επέστρεψα στην οικία μου εφαρμόζοντας την εντολή της Κυβέρνησης, λόγω των έκτακτων μέτρων. 

Ο ουρανός ήταν συννεφιασμένος λες και συμμετείχε στον πόνο των εγκλείστων  κατοίκων της πόλης μας. 

Ήταν πρωί...  

Οι δρόμοι έρημοι ακόμη και από τα παιδιά της γειτονιάς, που αυτές τις μέρες, ξεμυτούσαν κάπου κάπου, παρά τις αυστηρές προειδοποιήσεις των γονιών τους. 

Το χώμα μύριζε πολύ όμορφα από την υγρασία που άφησε η βραδινή βροχούλα και τα φύλλα των αγριολούλουδων φιλοξενούσαν λίγες σταγόνες της βροχής που γυάλιζαν σαν πραγματικά διαμάντια. 

Τα σαλιγκάρια βγήκαν από την κρυψώνα τους και άρχισαν να κινούνται λες και βρήκαν τη χαρά τους. 

Σε κάποιον παράδρομο της γειτονιάς, είδα έναν ηλικιωμένο κύριο να σκύβει στην μέση του δρόμου, να παρατηρεί κάτι με επιμονή και να μονολογεί: 

- Το καημένο... 

- Που πας βρε σαλιγκαράκι καταμεσής του δρόμου;
- Εδώ περνούν αυτοκίνητα και άνθρωποι. Θα σε πατήσουν... Θα σε λιώσουν και θα κλαίει η μανούλα σου...

Πλησίασα με ενδιαφέρον και περιέργεια.

- Γείτονα, ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ...

- ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ, πάτερ μου...

- Τι κοιτάς με τόση προσοχή μέσα στο δρόμο; 

- Αχ, πάτερ μου... Να ένα μικρό σαλιγκαράκι ξέφυγε από την εποπτεία των δικών του και πήρε λάθος δρόμο. Το λυπήθηκα και σκέπτομαι να το πάρω στα χέρια μου και να το τοποθετήσω στην άκρη του δρόμου. Να, εκεί στα χόρτα. Ελπίζω να είναι ασφαλισμένο. Αν τ΄αφήσω θα το πατήσει κάποιος διαβάτης ή κανένα αυτοκίνητο... Είναι κρίμα να πάει χαμένο, το κακόμοιρο...

- Πόσο χαίρομαι που σέβεσαι ακόμη κι ένα σαλιγκάρι!!!  Ο καθένας θα το πατούσε μη υπολογίζοντας τη ζωή του..

- Μα, πάτερ μου, είναι και αυτό πλάσμα του Θεού και οφείλουμε να το σεβόμαστε. Ποιος από μας τους ... έξυπνους μπορεί να δημιουργήσει ένα τέτοιο υπέροχο ζωάκι; 

- Έχεις δίκιο, αδελφέ μου. Έτσι πρέπει να συμπεριφερόμαστε σ΄όλα τα πλάσματα του Θεού, αλλά και πρωτίστως σε κάθε άνθρωπο, όσο μικρός και ελάχιστος κι αν φαίνεται...

- Ποιος υπολογίζει σήμερα τους ανθρώπους;
- Δε βλέπεις πως καταντήσαμε!!!
- Έχεις δίκιο...
- Ξεφύγαμε από το δρόμο του Θεού και αγαπάμε μόνο τον εαυτούλη μας.
- Ειλικρινά, συγκινούμε όταν βλέπω χριστιανούς που σέβονται ΟΧΙ μόνον τους ανθρώπους, αλλά και τ' άλλα δημιουργήματα του Θεού...

Και πριν ολοκληρώσει τις τελευταίες λέξεις του, έπιασε απαλά με το χέρι του το σαλιγκαράκι και το τοποθέτησε σ΄ένα ασφαλές μέρος. Αυτή η κίνηση κυριολεκτικά μ' έλιωσε... Μου ήλθαν δάκρυα στα μάτια αντικρίζοντας αυτή την μοναδική εικόνα...
Και είπα μέσα μου: 

- Ευτυχώς, που υπάρχουν ακόμη  ευαίσθητοι και φωτισμένοι άνθρωποι που,  μ' αυτές τις μικρές και θεάρεστες πράξεις τους, μας παρηγορούν....
- Αυτή την κίνηση-πράξη έπρεπε να την δουν χιλιάδες συνάθρωποί μας που με σκληρότητα και αδιαφορία οδηγούν τα αγέννητα παιδιά τους στα χέρια... "ειδικών σφαγέων" για να τα ξεφορτωθούν... Αλλά και πολλοί άλλοι που δεν υπολογίζουν τη ζωή των συναθρώπων τους... 

π. Υάκινθος