ΕΚΔΟΤΙΚΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ
Του Γιάννη Δ. Πατρίκου
Στις αρχές του διανυόμενου έτους κυκλοφορήθηκε από τις Εκδόσεις του Συλλόγου «Οι… ηττημένοι της ζωής» Συμπαραστάσεως Κρατουμένων Βόλου ο «Εσταυρωμένος» (ΣΣΚΒ «Ε») το θεατρικό έργο του πρωτ. π. Θεοδώρου Μπατάκα, εφημερίου του Ι. Μητροπολιτικού Ναού Αγ. Νικολάου της πόλεώς μας, υπευθύνου του Γραφείου Μερίμνης Φυλακών της Ι. Μητροπόλεως Δημητριάδος και Αλμυρού, προέδρου του εν λόγω Συλλόγου, που εφέτος συμπληρώνει 25 έτη πολυπτύχου φιλανθρώπου και πνευματικής διακονίας, πολυγράφου συγγραφέως.
Με αυτό το άκρως ψυχωφελές και διδακτικό έργο ο π. Θεόδωρος ξεδίπλωσε επιτυχώς μία νέα πτυχή του πολυτάλαντου, ανήσυχου κι ανύστακτου πνεύματός του, τη συγγραφή θεατρικών έργων. Τη φιλολογική επιμέλεια είχε η διακεκριμένη φιλόλογος Κερασία Παπαγεωργίου – Γκαβανούδη.
Αυτό το έργο, που το χαρακτηρίζω κοινωνικό δράμα, αφιερώνεται ευγνωμόνως από τον συγγραφέα, στους δεκάδες εθελοντές του «Εσταυρωμένου», την ψυχή του Συλλόγου, που συνεργάστηκαν και συνοδοιπόρησαν μαζί μας για 25 ολόκληρα χρόνια (1995-2020). Η πολυετής αυτή και πολύπλευρη χριστοτερπής διακονία στον ΣΣΚΒ «Ε» και τα βιώματα από την πνευματική επαφή που είχε ο π. Θεόδωρος με ανήλικους και ενήλικους κρατουμένους στα σωφρονιστικά καταστήματα Βόλου και Κασσαβέτειας Αϊδινίου Αλμυρού, έμπρακτη εφαρμογή του λόγου του Ιησού «Εν φυλακή ήμην και ήλθετε προς με» (Ματθ. 25, 36) υπήρξαν η αφετηρία της εμπνεύσεως αυτής της θεατρικής συνθέσεως.
Προλογίζει το έργο ο κ. Κώστας Μάγος, επίκουρος καθηγητής Π.Θ., εστιάζοντας αναλυτικά τη σκέψη του στις παραμέτρους παρωθήσεως του συγγραφέα να συνθέσει αυτό, στους χαρακτήρες των ηρώων της υποθέσεως, στα υπάρχοντα προβλήματα στη δομή και λειτουργία του σωφρονιστικού συστήματος που έχουν ως αποτέλεσμα ότι, σύμφωνα με πολλές επιστημονικές έρευνες, «η συντριπτική πλειονότητα των κρατουμένων που έχει εκτίσει κάποια ποινή φυλάκισης, σύντομα μετά την αποφυλάκισή τους επιστρέφουν ξανά στη φυλακή, συνήθως με μεγαλύτερες από τις προηγούμενες ποινές». Υπογραμμίζει δε, «τον σημαντικό ρόλο που μπορεί να έχει η Εκκλησία, αλλά και οι φιλανθρωπικές οργανώσεις τόσο στη βελτίωση της καθημερινής ζωής των κρατουμένων, όσο και στη δυνατότητα μετασχηματισμού των αρνητικών σκέψεων και συναισθημάτων τους» και συνιστά «Οι … ηττημένοι της ζωής» να γίνουν θεατρική παράσταση σε πολλά καταστήματα κράτησης δημιουργώντας μία ακόμη γέφυρα επικοινωνίας ανάμεσα στους χώρους εγκλεισμού και της ευρύτερης κοινωνίας πιστεύοντας ότι «τέτοιες ουσιαστικές γέφυρες γνωριμίας και επικοινωνίας μπορούν να προσφέρουν πολύ περισσότερα οφέλη, από εκείνα που θεωρείται ότι επιφέρει ο εγκλεισμός».
Ο συγγραφέας στα «Λίγα λόγια» προς τον αναγνώστη γράφει πως «αυτό το έργο παρουσιάζει με απλότητα και παραστατικότητα μερικά από τα αποτελέσματα της ποιμαντικής διακονίας των ιερέων των φυλακών και των συνεργατών τους, μέσα από τα μάτια, τη ζωή και τα λόγια των κρατουμένων. Διασώζει δε πραγματικά γεγονότα που βιώσαμε κατά την περίοδο της διακονίας μας στους χώρους εγκλεισμού εκατοντάδων συνανθρώπων μας…».
Το δράμα αυτό δομείται σε δέκα (Α-Ι) σκηνές με πρωταγωνιστές Πέτρο, προεξάρχοντα στην εν γένει προς τους συγκρατούμενούς του παραδειγματική συμπεριφορά, Μιχάλη, Νίκο, Χρήστο, Σεμπάστιαν και με δευτερεύοντα ρόλο τους Υπάλληλο, Αρχιφύλακα, Ιερέα και Κοινωνική Λειτουργό. Ο π. Θεόδωρος ως αφηγητής, αρχικά διατυπώνει, εισαγωγικά, τις από την πολυετή πνευματική διακονία του στα Σωφρονιστήρια της περιοχής μας σχετικές εμπειρίες και προβληματισμούς του για τη λειτουργία και αποτελεσματικότητα του σωφρονιστικού συστήματος καταλήγοντας εύστοχα: «Ο εγκλεισμός δεν φέρνει ποτέ το ποθούμενο αποτέλεσμα, αν δε συνοδεύεται από πολλές ευκαιρίες για μετάνοια και απόφαση αλλαγής πλεύσης στη ζωή. Η μόνη οδός που θα βοηθήσει τον παραβάτη να αλλάξει τρόπο ζωής είναι ο Χριστός». Στη συνέχεια παρουσιάζοντας επί σκηνής τα πρόσωπα του δράματος εισδύει στα βάθη της ψυχής αυτών, σκιτσάρει με διακριτικότητα – έχει, άλλωστε, κι αυτό το θεόσδοτο τάλαντο – τους χαρακτήρες αυτών, εντοπίζει τα θετικά και αρνητικά στοιχεία στη συμπεριφορά και στον λόγο τους, ανιχνεύει τα αίτια που τα οδήγησαν σε παραβατικές πράξεις, εξικνούμενα από προβληματικές οικογένειες, κοινωνικές παθογένειες κακές συναναστροφές, φωτίζει δε, ιδιαίτερα, το γεγονός πως και στην πιο σκληρή και άνικμο ψυχή μπορεί να ανθίσουν εύοσμα άνθη του αγαθού καταλήγοντας στο τέλος σύμφωνα με τον αριστοτελικό ορισμό της τραγωδίας στην «των τοιούτων παθημάτων κάθαρσιν»… «Και οι κρατούμενοι είναι άνθρωποι σαν κι εμάς με πάθη, αλλά και ευαισθησίες. Και αυτοί είναι παιδιά του Θεού κι έχουν ελπίδα σωτηρίας.
Ναι παρέβησαν τους νόμους και τώρα πληρώνουν με τον εγκλεισμό τους στους απαράκλητους χώρους των φυλακών». Καθήκον όλων μας είναι να τους βοηθήσουμε να βρουν τον δρόμο τους και να γίνουν άξια μέλη της κοινωνίας. Η Εκκλησία του Χριστού κάνει το χρέος της και σπέρνει τον λόγο του Θεού με διακριτικό τρόπο και έμπρακτη αγάπη. Δεν αναμένει να δει αμέσως τα αποτελέσματα της σποράς της. Μόνο ο Θεός ξέρει το πώς και πότε θα βλαστήσει ο σπόρος. Εκείνος γνωρίζει τον κατάλληλο καιρό. Όλοι εμείς οι άνθρωποι της ελεύθερης κοινωνίας οφείλουμε να συμβάλουμε σε αυτό το έργο, διότι είναι θέλημα Θεού και να πιστέψουμε ότι «και ο κρατούμενος είναι αδελφός μας». Εξαίρετο γλαφυρό, συγκινητικό, δραματικό έργο με πολλά προς όλους μας ανθρωπιστικά μηνύματα. Αν μπορούμε ας βοηθήσουμε ο καθένας με τον τρόπο του αυτή τη θεάρεστη προσπάθεια του «Εσταυρωμένου».
Κατόπιν αυτών αρμόζουν πολλά εκ βαθέων θερμά συγχαρητήρια στον π. Θεόδωρο γι’ αυτό το νέο λογοτεχνικό του έργο και την όλη πολυσχιδή στον αμπελώνα του Χριστού δράση. Ας έχει από Αυτόν υγεία κατ’ άμφω προς απρόσκοπτο συνέχιση του αξιομίμητου πνευματικού και κοινωνικού έργου του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου