Ένα κάθε μέρα (17) - Η έξοδός μου...

Οι θεοφόροι πατέρες της Εκκλησίας μας προτρέπουν να έχουμε στο νου συνεχή "μνείαν θανάτου". Και αυτή η θύμηση μας απομακρύνει από πολλές πτώσεις και παράτολμες επιλογές, που στοιχίζουν ακόμη και τη σωτηρία μας. Βέβαια, αυτή η προτροπή της Εκκλησίας μας, προς τους σημερινούς ανθρώπους, χαρακτηρίζεται ως παράξενη, τρελή, ακραία και, μάλιστα, επικίνδυνη, για ψυχολογικούς λόγους. Αυτή η άποψη πολλών σύγχρονων πιστών -των "ακάπνιστων" και "θρησκευτικά παραδοσιακών"- αποδεικνύει περίτρανα την πνευματική μας πτωχεία και την παχυλή άγνοια του πνευματικού αγώνα. Οι ευλαβείς, έχουν χαρά μέσα τους όταν μελετούν τα κείμενα των πατέρων που ασχολούνται και με την έξοδό μας απ' αυτή την πρόσκαιρη ζωή.  Συνήθως, αποφεύγουμε να ομιλούμε για το θάνατο καια κάνουμε ό,τι μπορούμε για να τον ξεχάσουμε. Η αλήθεια, όμως, είναι πως όλες οι πνευματικές μας ασκήσεις νηστείες, προσευχές, ελεημοσύνες, μελέτη της Αγίας Γραφής και άλλων πνευματικών βιβλίων, γονυκλισίες, συμμετοχή στα σωτήρια μυστήρια κ.α.) γίνονται για την ευλογημένη στιγμή του θανάτου μας, διότι όπως λέει ο Κύριος: "ΟΠΟΥ ΕΥΡΩ ΣΕ, ΕΚΕΙ ΚΑΙ ΚΡΙΝΩ ΣΕ"...

π. Υάκινθος

**********************************

« Όπου εύρω σε, εκεί και κρινώ σε». Να η αξία της στιγμής, σε εύρεν εν μετανοία; Σε έφθασεν εν εξομολογήσει; Σε επρόφθασε με το « ήμαρτον, Πάτερ, εις τον ουρανόν και ενώπιόν σου»; ( Λουκ. 15,18 ). Σε προσήγγισεν με το δάκρυ της γνησίας μετανοίας και αυτομεμψίας; Ιδού εις μίαν στιγμήν χρόνου σε κρίνει ο Θεός καθώς ελάλησεν, « πιστός ο Κύριος εν τοις λόγοις Αυτού» ( Ψαλμ. 144.13).

Εάν εις το ανάπαλιν σε εύρη, ω άνθρωπε, τότε θα ανοιχθούν τα μάτια της ψυχής και θα ίδης τι εζημιώθης, αλλά τι το όφελος! Άμα κρίνη ο Θεός τον άνθρωπον, τότε περιττή η μετάνοια. Όταν τελειώση η πανήγυρις, περιττά τα πολλά λόγια, το παν ετελείωσε!

Ω, τι μέγα μυστήριον τούτο! Ω Θεέ μου, γλυκέ μου Ιησού, άνοιξόν μοι τα όμματα της ψυχής μου, ίνα ίδω καθαρώτατα τούτο το μέγα μυστήριον της αιωνίου σωτηρίας μου, ίνα ετοιμάσω εφόδια δια της χάριτός Σου βοηθούμενος, ίνα μη εν τω τέλει του βίου μου μεταμεληθώ χωρίς όφελος.

Ως βλέπεις, τίποτε απολύτως δεν κάμνω, αλλά όλος λελέπρωμαι από πάθη, δώρησέ μου δάκρυα και μετάνοιαν ολόκληρον, προτού να έλθη η εσχάτη ώρα, καθ’ ην θα ακούσω την φωνήν Σου: « Ετοίμασον τα περί του οίκου σου, αποθνήσκεις και ου ζήσεις».

Γέροντας Εφραίμ της Αριζόνας

http://www.diakonima.gr/2015/06/03/%CF%8C%CF%80%CE%BF%CF%85-%CE%B5%CF%8D%CF%81%CF%89-%CF%83%CE%B5-%CE%B5%CE%BA%CE%B5%CE%AF-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%BA%CF%81%CE%B9%CE%BD%CF%8E-%CF%83%CE%B5/

*****************************

"... Η Εκκλησία μας λέγει πολύ ωραία: "Ετοίμαζε εις την έξοδον τα έργα σου" (Παροιμ. 24,27). Δηλαδή, ό,τι σκέπτεσαι, να το δουλεύεις κατά τέτοιον τρόπο, που να σε διευκολύνει για την έξοδο της ζωής, για την άνοδό σου στον ουρανό. 

Και κάποιος άλλος άγιος λέγει: "Προσδόκα την έξοδόν σου". 

Ποιός χριστιανός δεν περιμένει την έξοδό και αυτήν την συνάντηση και αυτό το ΑΓΚΑΛΙΑΣΜΑ του Χριστού; 

"Προσδόκα την έξοδόν σου", να έχεις ενώπιόν σου συνεχώς την έξοδό σου, "και ευτρεπίζου προς την αυτής πορείαν". 

Να μην είσαι ένας απλός νοσταλγός του θανάτου σου, αλλά ό,τι κάνεις κάθε ημέρα να είναι ένας λίθος που θα οικοδομήσει τον θάνατό σου, τουτέστι την ανάστασή σου. 

Έτσι πραγματοποιείται ο λόγος ενός άλλου αγίου, του αγίου Φιλοθέου του Σιναΐτου: "Έγγιζε τω Θεώ διαπαντός". 

Όταν κάθε ημέρα ετοιμαζόμαστε  για τον θάνατο, εγγίζοντας προς τον Κύριον, όταν θα πεθάνουμε, δεν θα πεθάνουμε, αλλά θα αναστηθούμε..."

Από το βιβλίο: ΠΡΟΣΜΟΝΗ ΘΕΟΥ

Έκδοση ΙΝΔΙΚΤΟΣ, Αθήνα 2018

του Αρχιμ. Αιμιλιανού Σιμωνοπετρίυου (+)