Η ασθένεια...

Αυτή την περίοδο -της κρίσεως και του κορωναϊού- γίνεται πολύς λόγος για τις ασθένειες που δοκιμάζουν τους κατοίκους ολόκληρης της οικουμένης. Οι περισσότεροι βλέπουν με απελπισία την κατάσταση που καθημερινά επιδεινώνεται και τους "πιάνει" πανικός. Οι πιστοί του Χριστού, τα γνήσια παιδιά της Εκκλησίας, δεν απελπίζονται. Εμπιστεύονται απόλυτα το Θεό. Προσφεύγουν με την προσευχή του σ' Εκείνον και μιμούνται τη γη που δέχεται ό,τι κατέρχεται εκ του ουρανού. Κάνουν υπομονή και η υπακοή στην Μητέρα Εκκλησία και πορεύονται με ειρήνη στην ψυχή τους. Ανοίγουν και μελετούν την Αγία Γραφή και κείμενα των αγίων πατέρων, για να ενημερωθούν και να μάθουν το πως βλέπει τα θέματα αυτά ο Κύριος και όχι οι άνθρωποι.

Πριν λίγες ημέρες, μελετούσα ένα βιβλίο που μ' ενίσχυσε. Πρόκειται για λόγους του μακαριστού Γέροντος Αιμιλιανού (+) που φιλοξενούνται στο βιβλίο: "ΠΡΟΣΜΟΝΗ ΘΕΟΥ. Λόγοι περί ασθενείας, πόνου και θανάτου". Προς ενημέρωση των αδελφών μου σας καταθέτω ένα μικρό χαρακτηριστικό απόσπασμα. 

"... Η ασθένεια πάντοτε θα είναι προ των ποδών μας.
Αλλά πρέπει να την βλέπουμε ως τέκνα Θεού και όχι ως άνθρωποι του κόσμου τούτου.
Στο κάτω κάτω, ποιος μπορεί να πει ότι η ασθένεια και ο πόνος δεν είναι η φυσική κατάσταση του ανθρώπου, και μάλιστα των αγίων του Θεού;
Είναι αφύσικο να είναι ο πετπωκώς άνθρωπος υγιής.
Είναι σαν να βλέπεις άνθρωπο με ουρά.
Αν είναι δυνατόν να είναι αυτός άνθρωπος!
Έτσι ακριβώς είναι και το να έχει κανείς πάντοτε την υγεία του.
Όλοι έχουμε παραλάβει την φύση, που μας παρέδωσε ο Αδάμ και η Εύα.
Βέβαια, όχι όπως βγήκε από τα χέρια του Θεού, αλλά όπως την έκανε τη δική μας κακομοιριά, το δικό μας κοίταγμα στον όφι και το δικό μας άπλωμα του χεριού  στον απαγορευμένο καρπό, υπακούοντας στον λόγο του όφεως.
Επομένως, η φύσις μας από την ημέρα εκείνη είναι τετρωμένη από το αγκάθι της ασθενείας, της οδύνης γενικώς, και πάντα πλεονάζει η οδύνη, ώστε η ηδονή να είναι ένα εφετόν, το οποίο θα πετύχωμε στην Βασιλεία των ουρανών....
Ο άνθρωπος, λοιπόν, ως φυσικός άνθρωπος, ως άνθρωπος ο οποίος οδεύει προς τον Θεόν, δεν μπορεί παρά να είναι ένας άνθρωπος οδύνης..."

Αρχιμ. Αιμιλιανού Σιμωνοπετρίου (+)