ΕΚΔΟΤΙΚΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ
Θεατρικά έργα γεμάτα συναισθήματα και κοινωνική ευαισθησία από τον π. Θεόδωρο Μπατάκα
Με αναγνώριση και θαυμασμό η κοινωνία του Βόλου γίνεται δέκτης των δραστηριοτήτων του Συλλόγου «Ο Εσταυρωμένος».Υποδέχεται με θέρμη κάθε πτυχή του κοινωνικού και φιλανθρωπικού έργου, με πανελλήνια αναγνώριση, όπως μαρτυρεί και η πρόσφατη βράβευση από τη Βουλή των Ελλήνων. Ενεργός δημιουργός και ιδρυτής ο πρόεδρος π. Θεόδωρος Μπατάκας, ο οποίος με το θεόδοτο καλλιτεχνικό του τάλαντο, διευρύνει τους ορίζοντες του «Εσταυρωμένου», σε επίπεδα που μας εκπλήσσουν.
Η νέα παρουσία του, που επαληθεύει την άποψη, είναι τα δύο βιβλία του «Οι… ηττημένοι της ζωής» και «Το χαμογελαστό μουστάκι». Θεατρικά έργα και τα δύο, που εκδόθηκαν με την ευκαιρία της επετείου των 25 χρόνων δράσης και προσφοράς του «Εσταυρωμένου» (1995 -2020), όπως δηλώνει ο συγγραφέας πρωτοπρεσβύτερος Θεόδωρος Μπατάκας, εφημέριος του Μητροπολιτικού Ιερού Ναού Αγίου Νικολάου και πρόεδρος του Δ.Σ. του Συλλόγου Συμπαράστασης Κρατουμένων Βόλου «Εσταυρωμένος».
Στο πρώτο βιβλίο, 88 σελίδων, που αφιερώνεται ευγνωμόνως στους δεκάδες εθελοντές του Συλλόγου, αναδεικνύεται «η σκληρή καθημερινότητα της φυλακής, όπου… οι ήρωες που επιλέγει είναι νέοι άνθρωποι, συνηθισμένοι, κρατούμενοι που προσπαθούν να επιβιώσουν μέσα στη φυλακή, παλεύοντας με καλές και κακές σκέψεις, με θετικά και αρνητικά συναισθήματα, αδιέξοδα και ελπίδες» σημειώνει στον πρόλογο του βιβλίου ο επίκουρος καθηγητής του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας Κώστας Μάγος.
Ο δε συγγραφέας στο άρθρο του «Λίγα λόγια από τον συγγραφέα» τονίζει «παρουσιάζει με απλότητα και παραστατικότητα μερικά από τα αποτελέσματα της ποιμαντικής διακονίας των ιερέων των φυλακών και των συνεργατών τους, μέσα από τα μάτια, τη ζωή και τα λόγια των κρατουμένων». Ακολουθούν οι σκηνές του έργου, κείμενο αφηγητή και οι διάλογοι των προσώπων Μιχάλη, Νίκου και Πέτρου, που παίζουν στην παράσταση, η οποία τελειώνει με την ευρηματική και σημειολογική ατάκα «και ο κρατούμενος είναι αδελφός μας».
Ο δε συγγραφέας στο άρθρο του «Λίγα λόγια από τον συγγραφέα» τονίζει «παρουσιάζει με απλότητα και παραστατικότητα μερικά από τα αποτελέσματα της ποιμαντικής διακονίας των ιερέων των φυλακών και των συνεργατών τους, μέσα από τα μάτια, τη ζωή και τα λόγια των κρατουμένων». Ακολουθούν οι σκηνές του έργου, κείμενο αφηγητή και οι διάλογοι των προσώπων Μιχάλη, Νίκου και Πέτρου, που παίζουν στην παράσταση, η οποία τελειώνει με την ευρηματική και σημειολογική ατάκα «και ο κρατούμενος είναι αδελφός μας».
Το βιβλίο κλείνει με δύο παραρτήματα. Το πρώτο με φωτογραφίες από τη δράση του «Εσταυρωμένου» και το δεύτερο, που συγκινεί και ενθουσιάζει, είναι η άποψη του νέου μεταπτυχιακού φοιτητή της φιλοσοφικής Σχολής του Α.Π.Θ. Τσαμπίκου Σκούμβρου, ο οποίος με τη δική του ματιά παραθέτει απόψεις για το έργο του «Εσταυρωμένου». Λόγος θερμός κι συναισθηματικά πλούσιος, που για νέο άνθρωπο ξεπερνά κάθε δεδομένο, για την ωριμότητα και την κριτική σκέψη, που μας αφήνει άφωνους. Τον συγχαίρουμε θερμά.
«Το χαμογελαστό μουστάκι» είναι το δεύτερο θεατρικό έργο, διδακτική κωμωδία, έκδοση του 2020 του «Εσταυρωμένου» 47 σελίδων, το οποίο ο συγγραφέας το αφιερώνει με σεβασμό και ευαισθησία στους γονείς Βασίλειο και Ματούλα Μπατάκα και Κωνσταντίνο και Ελένη Μιχαλοπούλου. Η φιλόλογος και στενή συνεργάτιδα του π. Θεοδώρου που προλογίζει το βιβλίο και με συνεκτικό και εμπεριστατωμένο λόγο καταθέτει τις πιο σημαντικές θέσεις και απόψεις που σηματοδοτούν το στίγμα της έκδοσης.
Μεταξύ των άλλων, σημειώνει «πρόκειται για χιουμοριστικό και ταυτόχρονα διδακτικό έργο, για μια διδακτική κωμωδία, όπως τη χαρακτηρίζει ο ίδιος ο συγγραφέας. Ενα έργο το οποίο μας διασκεδάζει, αλλά και μας προβληματίζει, μας κάνει να ευθυμήσουμε, αλλά και να λυπηθούμε. Στον χώρο του ζεστού και φιλόξενου σπιτιού ενός χωριού, ο συγγραφέας ζωντανεύει καθημερινές σκηνές συνηθισμένης και πολύτεκνης οικογένειας. Το κεντρικό πρόσωπο του έργου είναι ο παππούς, ο κυρ Μιχάλης, ηλικιωμένο άτομο, ένας γέροντας γλυκομίλητος και χαμογελαστός ευπροσήγορος και χαρούμενος».
Ο π. Θεόδωρος καταθέτει τη δική του συναισθηματική άποψη για το έργο και παράλληλα εξηγεί τους λόγους έμπνευσής του: «Πονά η ψυχή μου όταν βλέπω θλιμμένους τους απόμαχους της ζωής. Τους συναντώ σε κλινικές, σε γηροκομεία, σε μικρά σπιτάκια και διαμερίσματα, σε παγκάκια πάρκων και πλατειών, αλλά και στον Ναό του Θεού.
Αιτία της θλίψης τους είναι η μοναξιά, η εγκατάλειψη, η ανέχεια και η περιφρόνηση που εισπράττουν από τα παιδιά, τα εγγόνια και τον συγγενικό περίγυρο» και καταλήγει «ο σεβασμός, το ενδιαφέρον και η έμπρακτη αγάπη μας, μπορούν να φέρουν το χαμόγελο, τη χαρά στις ψυχές των ηλικιωμένων, αλλά και στη δική μας ψυχρή καρδιά». Λόγια σκληρά, αλλά φορτισμένα με ευαισθησία, βιωματικό λόγο και πολύτιμη εμπειρία ιερωμένου και λειτουργού που εκφράζει τη σημασία της έμπρακτης διακονίας. Στις υπόλοιπες σελίδες του βιβλίου παίζονται το δράμα και η κωμωδία, που κρατούν τον αναγνώστη σε διέγερση.
Μεταξύ των άλλων, σημειώνει «πρόκειται για χιουμοριστικό και ταυτόχρονα διδακτικό έργο, για μια διδακτική κωμωδία, όπως τη χαρακτηρίζει ο ίδιος ο συγγραφέας. Ενα έργο το οποίο μας διασκεδάζει, αλλά και μας προβληματίζει, μας κάνει να ευθυμήσουμε, αλλά και να λυπηθούμε. Στον χώρο του ζεστού και φιλόξενου σπιτιού ενός χωριού, ο συγγραφέας ζωντανεύει καθημερινές σκηνές συνηθισμένης και πολύτεκνης οικογένειας. Το κεντρικό πρόσωπο του έργου είναι ο παππούς, ο κυρ Μιχάλης, ηλικιωμένο άτομο, ένας γέροντας γλυκομίλητος και χαμογελαστός ευπροσήγορος και χαρούμενος».
Ο π. Θεόδωρος καταθέτει τη δική του συναισθηματική άποψη για το έργο και παράλληλα εξηγεί τους λόγους έμπνευσής του: «Πονά η ψυχή μου όταν βλέπω θλιμμένους τους απόμαχους της ζωής. Τους συναντώ σε κλινικές, σε γηροκομεία, σε μικρά σπιτάκια και διαμερίσματα, σε παγκάκια πάρκων και πλατειών, αλλά και στον Ναό του Θεού.
Αιτία της θλίψης τους είναι η μοναξιά, η εγκατάλειψη, η ανέχεια και η περιφρόνηση που εισπράττουν από τα παιδιά, τα εγγόνια και τον συγγενικό περίγυρο» και καταλήγει «ο σεβασμός, το ενδιαφέρον και η έμπρακτη αγάπη μας, μπορούν να φέρουν το χαμόγελο, τη χαρά στις ψυχές των ηλικιωμένων, αλλά και στη δική μας ψυχρή καρδιά». Λόγια σκληρά, αλλά φορτισμένα με ευαισθησία, βιωματικό λόγο και πολύτιμη εμπειρία ιερωμένου και λειτουργού που εκφράζει τη σημασία της έμπρακτης διακονίας. Στις υπόλοιπες σελίδες του βιβλίου παίζονται το δράμα και η κωμωδία, που κρατούν τον αναγνώστη σε διέγερση.
Για μια ακόμη φορά ο π. Θεόδωρος διακήρυξε την αγάπη του για τον αβοήθητο συνάνθρωπο και πολλές φορές κατατρεγμένο. Δεν διστάζει να μπει στη θέση του και να τον προστατεύει. Μια διακονία που προσεγγίζει, με πολλές βεβαιότητες, πως κοντά στον Χριστό και στην ορθόδοξη πίστη βρίσκει ο άνθρωπος τη χαρά, την παρηγορία και την ανακούφιση. Ας παραδειγματιζόμαστε και ας δούμε τον κάθε συνάνθρωπο ως «εν Χριστώ αδελφό». Περιμένουμε με αγωνία να απολαύσουμε τα έργα στη σκηνή του θεάτρου.
Του Τάκη Παντελόπουλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου