Ένα κάθε μέρα (2) - Μας διδάσκει και η φύση

Αυτές τις ημέρες της μόνωσης, κάθομαι στο γραφείο μου και παρατηρώ με προσοχή το πως αυξάνονται -σιγά σιγά και χωρίς βιασύνη- τα φύλλα των δένδρων. Στη αυλή μας υπάρχει ένας μεγάλος χειμωνανθός (που έχει γίνει μεγάλο δένδρο), ο οποίος πριν λίγες ημέρες είχε -όπως φαινότανε- μόνο ξερά κλαδιά, Κι όμως, με το ξεκίνημα της άνοιξης, αρχίζει να βγάζει πολλά καταπράσινα και δροσερά φύλλα.

Σ' ένα από τα κλαδιά του έχουμε κρεμάσει μια ξύλινη κατασκευή (ένα σπιτάκι για τα πουλιά) πάνω στην οποία τοποθετούμε καθημερινά -όλο το χειμώνα- ψίχουλα που περισσεύουν από το τραπέζι μας, για να προσφέρουμε τροφή στα πουλιά που επισκέπτονται το δένδρο. Οι επισκέψεις των μικρών πουλιών είναι συνεχείς.  Προσέρχονται με μεγάλη προσοχή στην ξύλινη κατασκευή και, αφού λάβουν  με το ράμφος τους λίγα ψίχουλα, πετούν σε πιο ασφαλές τόπο για να απολαύσουν το γεύμα τους.

Όλες αυτές οι θαυμάσιες εικόνες, που βλέπουμε στη φύση, πρέπει να μας διδάσκουν.

1. Η θέα των δημιουργημάτων πρέπει να μας οδηγεί στον Πλάστη και Δημιουργό μας. Να τον ευχαριστούμε μέσα από την καρδιά μας για την αγάπη Του, την ανοχή Του  και τη φροντίδα Του για όλα τα πλάσματά Του. Κι αν ο Θεός φροντίζει ακόμη και για τα μικρά σπουργίτια, τότε φανταστείτε το πόσο φροντίζει για κάθε άνθρωπο. Δεν έχουμε να φοβηθούμε ΤΙΠΟΤΕ, αφού έχουμε έναν παντοδύναμο Πατέρα. Ας αφήσουμε το αύριο σ' Εκείνων...

2. Τα πουλιά προσεγγίζουν τα ψίχουλα με πολύ προσοχή. Δεν εμπιστεύονται άμεσα αυτό που τους έλκει, η τροφή. Παρακολουθούν επί αρκετή ώρα το χώρο και, στη συνέχεια, αποφασίζουν να γευματίσουν.  Έτσι κι εμείς, θα πρέπει να είμαστε προσεκτικοί μ' ό,τι μας έλκει: άνθρωποι, ιδέες, απόψεις, τροφές, θεάματα, χώροι κ.α. γιατί υπάρχει περίπτωση να κρύβουν και παγίδες.

3. Μόλις έρχεται η άνοιξη, τα κλαδιά των δένδρων αρχίζουν να πρασινίζουν. Σιγά σιγά τα φύλλα μεγαλώνουν υπομονετικά, χωρίς να βιάζονται Κι όταν ο ήλιος αρχίζει να θερμαίνει περισσότερο την κτίση, τότε η βλάστηση επιταχύνεται... Έτσι συμβαίνει και στην πνευματική μας ζωή. Πριν το αποφασιστικό ξεκίνημά της, νοιώθουμε μια ξηρασία μέσα μας. Στη συνέχεια, όσο κάνουμε πράξη το θέλημα του Θεού, μετανοούμε, συμμετέχουμε στα μυστήρια της Εκκλησίας μας, κάνομε υπακοή στον πνευματικό μας, μελετούμε και προσευχόμαστε κ.λ.π., τόσο αρχίζει μέσα μας μια νέα πνευματική κατάσταση που μας χαροποιεί. "Βλαστάνει" εντός μας η χάρη του Θεού. Κι όταν ο Ήλιος της δικαιοσύνης, ο Χριστός, κατοικήσει μέσα στην καρδιά μας, τότε ΟΛΑ φωτίζονται.

Με αγάπη σ' όλους τους συνεργάτες και τους φίλους του "ΕΣΤΑΥΡΩΜΕΝΟΥ"

π. Υάκινθος