ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ!!!

Ο διωγμός του 1914 – Η στάση Ελλήνων και Μ. Δυνάμεων

(απόσπασμα από το βιβλίο «Ο ΠΡΩΤΟΣ ΔΙΩΓΜΟΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΣΤΗΝ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΘΡΑΚΗ (1913-1918)» της φιλολόγου-συγγραφέως κ. Βασιλικής Τσακόγλου)

ΒΟΥΛΓΑΡΙΚΑ ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ (φάση πρώτη)

 Η παράθεση των πληθυσμιακών στοιχείων Ελλήνων και Βουλγάρων φωτίζει πολύ καλά τα ύπουλα σχέδια των Βουλγάρων κατακτητών, οι οποίοι συνεχίζουν, σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό, τις τρομοκρατικές ενέργειες του λήξαντος Μακεδονικού Αγώνα, προκειμένου να εκβουλγαρίσουν τον ελληνισμό, κυρίως, τον σλαβόφωνο, της Αν. Θράκης, αλλά και να τρομοκρατήσουν τους υπόλοιπους Έλληνες, προκειμένου να ανατρέψουν το εθνολογικό status της περιοχής.

Έτσι, παρά τη σθεναρή αντίδραση του Οικουμ. Πατριαρχείου και της ελληνικής Πολιτείας , «Οι Βούλγαροι, μέχρι τελευταίας στιγμής προέβαιναν σε κατασχέσεις περιουσιών, ενώ οι επισιτιστικές τους ανάγκες τους προσανατόλιζαν σε λεηλασίες παντοπωλείων, κτημάτων και αρπαγές ζώων».

Θα λέγαμε, συμπυκνωμένα, ότι στις καταστροφές, στις λεηλασίες, στους βιασμούς, στις κακοποιήσεις, στις δημεύσεις, στις καταλήψεις σχολείων και εκκλησιών, στις διαρπαγές και σε κάθε είδους ανθελληνική ενέργεια, μέχρι και στους αναγκαστικούς εκπατρισμούς, δεν διέφεραν καθόλου από τους Νεότουρκους, οι οποίοι συνέχισαν το έργο τους, ολοκληρώνοντας το με τους εξοντωτικούς εκτοπισμούς

ΝΕΟΤΟΥΡΚΙΚΑ ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ (φάση δεύτερη)

Τα νεοτουρκικά εγκλήματα κατά του ελληνισμού της Αν. Θράκης όχι μόνο συνεχίζουν τα βουλγαρικά, με την πρόφαση ότι οι Έλληνες συνεργάστηκαν με τους Βούλγαρους, αλλά και κλιμακώθηκαν κατά τρόπο που να οδηγούν στην πλήρη εξόντωση του ελληνικού στοιχείου, χωρίς να προκαλούν αντιδράσεις από τις Μ. Δυνάμεις και τη διεθνή γνώμη, υπό διάφορα προσχήματα.Η εν λόγω κλιμάκωση αρχίζει με τον εμπορικό / οικονομικό αποκλεισμό των Ελλήνων, στην περίοδο 1913-1914, με το πρόσχημα του προηγηθέντος Βαλκανικού Πολέμου και της βουλγαρικής κατοχής της Αν. Θράκης, γεγονότα που οδήγησαν στην οικονομική εξάντληση του τουρκικού λαού. Στόχος αυτού του αποκλεισμού ήταν, όχι μόνο να χτυπηθεί το ελληνικό εμπόριο στα μεγάλα αστικά κέντρα, ακόμη και στην απελευθερωμένη Θεσσαλονίκη, αλλά να ερημώσει και η ελληνική ύπαιθρος της περιοχής: «Τα χωριά …, Πλαγιάρι, Περγάζι, Αγγελοχώρι, Νεοχώρι, έμοιαζαν με κόλαση. Άνθρωποι και ζώα πεινούσαν».

Όμως, η κλιμάκωση, παράλληλα με τον οικονομικό αποκλεισμό, ο οποίος δεν απέφερε τα αναμενόμενα αποτελέσματα, στο βαθμό που περίμεναν οι αρχές, ανεβαίνει σε ένα ανώτερο βαθμό πίεσης.Πρόκειται για τη μεθοδευμένη εγκατάσταση μουσουλμάνων προσφύγων, από τη Μακεδονία, σε ελληνικές οικίες και περιουσίες της Αν. Θράκης. Με το πρόσχημα, ότι οι εν λόγω προσφυγικοί πληθυσμοί τελούσαν υπό διωγμό στην Ελλάδα, αλλά και με αφορμή την παραχώρηση των νησιών του Αν. Αιγαίου (Χίος, Λέσβος) στη χώρα μας (Συνθήκη Βουκουρεστίου, 1913), οι τουρκικές αρχές οδήγησαν σε αναγκαστικό εκπατρισμό προς τη Μακεδονία ένα μέγεθος άνω των 100.000 ατόμων (122.432, κατά τη συγγραφέα), από 138 οικισμούς.

Και δεν σταματά εδώ αυτή η κλιμάκωση:

Η συγγραφέας, ανατρέποντας τη γενικά παραδεκτή άποψη, ότι η βιολογική γενοκτονία του ελληνισμού της Ανατολής αρχίζει, κυρίως, μετά το 1915, με την είσοδο της Τουρκίας στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, παραθέτει συντριπτικά στοιχεία για περιστατικά και καταστάσεις που αποδεικνύουν, κατά πολύ, προγενέστερη αυτή τη γενοκτονία στην Αν. Θράκη:Από το 1913, μόλις ανακαταλήφθηκε η περιοχή από τους  Τούρκους, και σ’ όλο το διάστημα του 1914. Όχι, βέβαια, στη γενικευμένη μορφή της περιόδου 1915-1918.

Ωστόσο, όλες οι καταστροφές που προκάλεσαν οι Νεότουρκοι σε ελληνικούς οικισμούς (υλικές, οικονομικές, πυρπολήσεις ολόκληρων οικισμών), δεν είναι άμοιρες πληθώρας εγκλημάτων ανθρωποκτονιών: Στα Μάλγαρα, στη Χαριούπολη, στη Νίκη, Μακρά Γέφυρα, Αδριανούπολη, υποδιοίκηση Γάνου  και Χώρας κ.π.ά. Καταπλήσσει η λεπτομερειακή καταγραφή αυτής της έρευνας για εγκληματικά και γενοκτονικά περιστατικά, ακόμη και σε μικρούς οικισμούς εις βάρος απλών ανθρώπων, όχι μόνο προκρίτων.

Τέλος η κλιμάκωση των νεοτουρκικών εγκλημάτων κορυφώνεται στην τριετία 1915-1918, στην περίοδο δηλ. των γενικευμένων και υποχρεωτικών εκτοπισμών. Πρόκειται για πορείες, όχι πια προς την Ελλάδα, αλλά στα ενδότερα της Ανατολής, πορείες «προς θάνατον».

Βέβαια, μετά το 1918 και την ταπεινωτική ήττα της Τουρκίας και των κεντρικών Δυνάμεων, επέστρεψαν στις εστίες τους οι ελάχιστοι διασωθέντες από τους εκτοπισμένους στην Ανατολή και κάπου 83.000 από τους εγκατασταθέντες στη Μακεδονία (1913-14).

Δυστυχώς, με τη Μικρασιατική Καταστροφή και την Ανταλλαγή των πληθυσμών, έσβησαν όλες οι ελπίδες και όλα τα οράματα, για τον ιστορικό Ελληνισμό της Ανατολής.

Και, πρώτα – πρώτα, η ελλαδική πλευρά, μέσω των προξένων της Αν. Θράκης (Αδριανούπολης, Σαράντα Εκκλησιών κ.α.), μεριμνούσε για την ίδρυση σχολείων και εκκλησιών σε ελληνικούς οικισμούς, όπως και στη Μακεδονία, ήδη από το β΄μισό του 19^ουαιώνα, οπότε αρχίζει η εκβουλγαριστική δράση της βουλγαρικής εξαρχίας.

Βέβαια η μέριμνα αυτή συνεχίζεται και στην περίοδο της βουλγαροκρατίας (1912-1913), αλλά με ημίμετρα και με πολλά προβλήματα στα σχολεία, όχι μόνο λόγω βουλγαρικών επεμβάσεων, αλλά και λόγω ενδογενών προβλημάτων: δάσκαλοι ακατάρτιστοι και κονδύλια περιορισμένα, που οδήγησαν στη συρρίκνωση των σχολείων (κατά 62%, το 1898, σε 15%, το 1900), ή στην πλήρη διακοπή ορισμένων (περιοχή Χαριούπολη, το 1912). Το μεγαλύτερο, όμως, πρόβλημα ήταν η έλλειψη ενιαίου εκπαιδευτικού συστήματος και αναλυτικού προγράμματος μαθημάτων: Άλλα μαθήματα πρότεινε η ελλαδική πλευρά, στα πλαίσια της αλυτρωτικής φυλετικής της πολιτικής, άλλα δίδασκε το Οικουμενικό Πατριαρχείο, το οποίο υλοποιούσε, ως αρμόδιος φορέας, την οικουμενική εκπαιδευτική πολιτική σε ελληνόφωνους και σλαβόφωνους Χριστιανούς.

Αλλά και στο διπλωματικό πεδίο οι ενέργειες της ελληνικής πολιτείας απέβησαν άκαρπες:Ούτε οι διαπραγματεύσεις για ελληνοτουρκική συμμαχία (Ιουν. 1913), ή για ανταλλαγή των ελληνοτουρκικών πληθυσμών ( Δεκέμ. 1914), ούτε και η Συνθήκη των Αθηνών (Νοεμ. 1913) έπαιξαν κάποιο ανασχετικό ρόλο στα εγκλήματα, στους διωγμούς και στις οργανωμένες απελάσεις αυτού του Ελληνισμού.

Πολύ παραστατικά δίνεται στο βιβλίο η εικόνα των εύκολων υποσχέσεων, εκ μέρους του Ταλαάτ, αλλά και των παράλληλων εγκληματικών ανατροπών.

Ο Σμύρνης Χρυσόστομος σημειώνει:«Από της εξόδου των Δαρδανελίων μέχρι της απέναντι της Σάμου ακτής, ουδέ είς Χριστιανός οικεί πλέον τα παράλια και μόνην εξαίρεσιν αποτελούσιν η Σμύρνη και αι Κυδωνίαι και έν τινι μέτρω τα Βρύουλλα».

Αλλά και οι διπλωματικές ενέργειες της ελληνικής κυβέρνησης στις Μ. Δυνάμεις δε συγκίνησαν κανένα. Ασφαλώς, δεν περίμεναν οι Έλληνες της Θράκης να τους συμπαρασταθούν οι Γερμανοί, οι οργανωτές των διωγμών. Περίμεναν, όμως, από τους Άγγλους, τους Ρώσους, τους Γάλλους, τους Σέρβους. Για όλους αυτούς, η συγγραφέας καταλήγει στην πικρή διαπίστωση:«Όλες οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις βεβαίωναν ότι επίσημα οι προθέσεις της Τουρκίας ήταν ειλικρινείς».( http://www.elliniki-gnomi.eu)