ΔΕ ΛΑΜΒΑΝΟΥΝ ΑΦΕΣΗ ΑΜΑΡΤΙΩΝ ΟΛΟΙ ΟΣΟΙ ΕΠΙΣΚΕΠΤΟΝΤΑΙ ΤΟΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ!!!

Ο πόνος και η οδύνη της ψυχής του πνευματικού - εξομολόγου είναι μεγάλος, όταν κάποιοι εξομολογούμενοι ΔΕΝ τον προσεγγίζουν με μετάνοια για να λάβουν την άφεση αμαρτιών τους.

Κάποιοι δε προσπαθούν να υποκλέψουν έστω μια.. ευχή (από τον εξομολόγο) - χωρίς να καταθέσουν με ταπείνωση και συντριβή τις πτώσεις τους, τα πάθη τους, τι παραλείψεις τους, τους λογισμούς τους, την απιστία τους στην Πρόνοια του Θεού κ.α. - και νομίζουν πως ο Θεός είναι υποχρεωμένος να τους συγχωρέσει. 

Κι αυτά συμβαίνουν ΟΧΙ στους νέους ανθρώπους - που ό,τι έχουν να καταθέσουν το καταθέτουν με απλότητα - αλλά στους "ώριμους", στους μεγαλύτερους, σ' εκείνους που εκκλησιάζονται τακτικά, που μελετούν πνευματικά βιβλία κ.λ.π. Αυτό το γεγονός φανερώνει σκληρότητα καρδιάς, πνευματική αυτάρκεια, άγνοια, προχειρότητα, επιπολαιότητα και έλλειψη ταπείνωσης. 

Πίσω από την κατάσταση αυτή κρύβεται ένας μεγάλος εγωισμός και ΜΟΝΟ. 

Δεν υπάρχει μετάνοια. 

Τελικά, θα πρέπει να μας επισκεφθεί ο Θεός "εν ράβδω" για να συνέλθουμε; 

Δεν διαβάζουμε το Ευαγγέλιο για να δούμε τις εντολές του Θεού και να τσεκάρουμε τις πτώσεις μας; 

Να μερικές δικαιολογίες που ακούγονται συχνά στο εξομολογητήριο:

- Γέροντα, δεν νοιώθω κάποιο βάρος. Απλά θέλω μια ευχή για να κοινωνήσω

- Δεν έχω κάτι να σας πω...

- Πάτερ, εγώ είμαι καλός άνθρωπος και δε βλέπω καμιά αμαρτία πάνω μου.... 

- Επειδή λέτε συνεχώς πως θα πρέπει να εξομολογούμαστε, γι' αυτό ήλθα... 

- Δεν έχω κάτι ιδιαίτερο...

- Οι άλλοι με αναγκάζουν να νευριάζω. Εγώ δεν φταίω πουθενά. 

- Δεν σκότωσα, δεν χώρισα κανένα ζευγάρι, δεν μοίχευσα, δεν πόρνευσα, δεν... δεν... δεν...

Όταν λείπει η Χάρη του Θεού από τον άνθρωπος, τότε νοιώθει ως δεύτερος... Χριστός (γιατί ΜΟΝΟ ο Κύριος είναι αναμάρτητος).

Όταν όμως η καρδιά είναι γεμάτη με τη Χάρη, τότε ο πιστός νοιώθει πως είναι ο πιο αμαρτωλός άνθρωπος; του κόσμου, όπως ένοιωθε ο Απόστολος Παύλος και όλοι οι άγιοι της Εκκλησίας μας. 

Να, λοιπόν, γιατί δεν συγχωρούνται οι αμαρτίες κάποιων που επισκέπτονται μεν τον πνευματικό, αλλά δεν έχουν τίποτε το... μεμπτό να καταθέσουν. Απλά θέλουν μία ευχή για να κοινωνήσουν (να... ενωθούν με τον αναμάρτητο Κύριο...). 

ΑΔΕΛΦΟΙ,  ΑΣ ΞΥΠΝΗΣΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΥΠΝΟ ΤΟΥ ΕΦΥΣΗΧΑΣΜΟΥ, ΓΙΑΤΙ ΘΑ ΕΛΘΕΙ Η ΔΥΣΚΟΛΗ ΣΤΙΓΜΗ ΤΗΣ ΕΞΟΔΟΥ ΜΑΣ ΚΑΙ ΤΟΤΕ Θ' ΑΝΟΊΞΕΙ ΤΟ "ΣΤΟΜΑ" ΤΗΣ Η ΦΙΜΩΜΈΝΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΜΑΣ ΚΑΙ ΑΛΛΟΙΜΩΝΟ...

π. Υάκινθος