ΕΚΔΟΤΙΚΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ
Αγαπητοί μου δάσκαλοι και καθηγητές, αγαπητά μου παιδιά.
Εορτάζουμε ξανά την μνήμη των τριών Ιεραρχών, του Μεγάλου Βασιλείου, του Γρηγορίου του Θεολόγου και του Ιωάννου του Χρυσοστόμου. Δέκα αιώνες τώρα, η Εκκλησία μας τους τιμά ως προστάτες της Παιδείας. Κάθε χρόνο, τέτοια μέρα, εκτός από τις τιμητικές εκδηλώσεις που δικαίως τους αποδίδονται, καλούμαστε να επαναξιολογήσουμε τις επιλογές μας και τις προτεραιότητές μας στον τόσο αυτό ευαίσθητο χώρο της κάθε κοινωνίας: Την Παιδεία.
Όλοι γνωρίζουμε καλά, πως πίσω από κάθε πτυχή της σημερινής επώδυνης κρίσης, δεν βρίσκονται μόνον αστοχίες προϋπολογισμών και οικονομικών μέτρων. Όσο αυτά παραμένουν επί χάρτου, οι αριθμοί ευημερούν και οι ελπίδες για μία αόριστη και γενικόλογη ανάπτυξη αναπτερώνονται. Όταν, όμως, οι εξαγγελίες και οι υποσχέσεις προσεγγίσουν την κοινωνία, τότε συναντούν ανθρώπους, όχι μόνον με ελλείμματα οικονομικά, αλλά και πνευματικά, ηθικά και αξιακά.
Τα ελλείμματα αυτού του είδους δεν αντιμετωπίζονται εύκολα, διότι έχουν τη ρίζα τους στα πρώτα χρόνια της ανθρώπινης ανάπτυξης και της θεμελίωσης όλων εκείνων των αρχών και των αξιών, που σημαδεύουν και καθορίζουν την ανθρώπινη ύπαρξη εφ όρου ζωής. Είναι η περίοδος, κατά την οποία η κάθε νέα ψυχή διαμορφώνεται και επιλέγει το κριτήριο μεταξύ του σωστού και του λάθους, του ηθικού και του ανήθικου, του ουσιαστικού από το επουσιώδες. Αυτήν ακριβώς την διαμόρφωση καλείται να πραγματώσει η Παιδεία κάθε κοινωνίας, προσδοκώντας να εντάξει στους κόλπους της ανθρώπους ολοκληρωμένους, ικανούς επαγγελματικά, αλλά και ισορροπημένους ψυχικά, εύστροφους νοητικά, αλλά και ενεργούς πνευματικά.
Αποτελεί κοινή διαπίστωση, πως στην Ελληνική κοινωνία η ισορροπία αυτή έχει από δεκαετίες κλονιστεί. Παρά τις διακηρύξεις και τις αισιόδοξες προοπτικές, η κοινωνία μας, χρόνο με τον χρόνο, συνεχίζει να εντάσσει στους κόλπους της νέα μέλη με πλήθος ακαδημαϊκών τίτλων, αλλά με τραγική αδυναμία νοηματοδότησης της ζωής και διαχείρισης θεμελιωδών ψυχικών και πνευματικών αναγκών.
Σε αυτό το κενό, σε αυτό το αδιέξοδο, έρχεται να απαντήσει η σκέψη, ο λόγος και το συγγραφικό έργο των Τριών Ιεραρχών, κυρίως, όμως, η ζωή και το παράδειγμά τους. Ακριβώς αυτό το τελευταίο είναι που αναδεικνύει περίτρανα την αιτία των δεινών της Παιδείας στον τόπο μας. Περίσσεψαν οι σχεδιασμοί και τα προγράμματα, υφιστάμεθα, όμως, μία επώδυνη ανομβρία ζωντανών προτύπων και εμπνευστών, ικανών να μας απεγκλωβίσουν από την καταναλωτική ατομικότητά μας και να μας ενεργοποιήσουν σε προσπάθειες υλοποίησης υψηλών οραματισμών και πανανθρώπινων πόθων.
Με δίψα αληθινή ανατρέχουμε στις τρεις Άγιες Μεγάλες Πατερικές αυτές Μορφές και ανακαλύπτουμε ξανά την ευλογημένη σύζευξη γνώσης και ήθους, κοσμικής επιτυχίας και εσωτερικής συγκρότησης, ανθρώπινης σοφίας και Θείας μυστικής εμπειρίας. Εντρυφούμε στην συγγραφή και την καταγραφή των λόγων και των έργων των τριών μεγάλων Πατέρων της Εκκλησίας μας, αλλά συγχρόνως, μέσα από αυτό, ατενίζουμε Εκείνον, τον Κύριο Ιησού Χριστό, επί του οποίου εθεμελίωσαν το μέγα και καθοριστικό νόημα και τον πρωταρχικό σκοπό της ζωής τους: Την υπέρβαση των ανθρωπίνων παθών και τη μεταμόρφωση της ψυχής σε αποδέκτη της αιωνιότητας. Αυτό εβίωσαν οι τρεις μέγιστοι φωστήρες της τρισηλίου Θεότητος και αυτό μας διδάσκουν.
Η διδασκαλία τους έρχεται να δώσει αληθινή διέξοδο στα σημερινά αδιέξοδα. Ενώ η κοσμική σοφία των καιρών μας αγωνίζεται να θεμελιώσει τους προγραμματισμούς της στην ματαιότητα και το πρόσκαιρο των ανθρωπίνων δυνάμεων, οι Τρεις Ιεράρχες, μέσα από την επίπονη προσπάθεια απόκτησης της θύραθεν σοφίας, αλλά και τον ασκητικό μόχθο μύησης στην Χριστιανική ζωή, μας καλούν να υποδεχθούμε το άγγιγμα του υπέρχρονου και με αυτό να μπολιάσουμε, να εγκεντρίσουμε, όπως λέει ο Απόστολος των Εθνών Παύλος, τον δικό μας ιστορικό χρόνο, υπερβαίνοντας την φθορά και την διαρκή ακύρωση.
Η προσέγγιση του έργου τους, λοιπόν, δεν μπορεί να αποτελεί μόνον ακαδημαϊκή μελέτη. Ολοκληρωμένη επίγνωση των καρπών των παντοειδών τους έργων, ποιμαντικών, κοινωνικών και πνευματικών, προϋποθέτει ανάληψη του ίδιου αγώνα, αγώνα πνευματικού, αγώνα συνέπειας, αγώνα απόκτησης των αρετών εκείνων, που πλημμυρίζουν με νόημα την καθημερινότητα, αγώνα ελπιδοφόρο και συγχρόνως ρεαλιστικό, αγώνα που καθημερινά χαρίζει χαρά και ενδιαφέρον για ζωή, που τόσο ανάγκη έχουν στις μέρες μας ιδιαίτερα οι νέοι άνθρωποι.
Οι Τρεις Ιεράρχες αποτελούν τέκνα της Εκκλησίας, τέκνα του ίδιου του Θεού. Σε αυτήν την υιοθεσία καλούν και εμάς. Με την διαχρονικότητα του έργου τους μας εγγυώνται όντως καλύτερες και φωτεινότερες ημέρες, στηριγμένες στην αδιάψευστη διαβεβαίωση του Ανακαινιστή και Σωτήρα όλων μας: «Ιδού καινά ποιώ τα πάντα» (Απ. 21,5).
Με όλη μου την πατρική αγάπη
Ο ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΣΑΣ
† Ο ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΣ ΙΓΝΑΤΙΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου