ΛΙΓΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΗΑ

O Χρ.Γιανναράς γράφει στο « Αλφαβητάρι της πίστης»

«Μέσα απ΄όλα αυτά φωτίζεται ίσως και η πίστη της Εκκλησίας στην αθανασία τού

Ανθρώπου στην « μετά θάνατο ζωή». Πολλές θρησκείες και φιλοσοφίες κηρύσσουν

την αθανασία της ψυχής, αλλά η Εκκλησία διαφοροποιείται απ΄όλες αυτές, γιατί

καταλαβαίνει την αθανασία, όχι ώς ανερμήνευτο είδος «επιβίωσης» μετά τον θάνατο

άλλα ώς υπέρβαση τού θανάτου μέσα άπό τη σχέση με Τον Θεό. Θάνατος είναι γιά

τήν Εκκλησία ό χωρισμός από τον Θεό, ή άρνηση της σχέσης μαζί Του, ή αναίρεση της

ζωής, ώς αγάπης και ερωτικής κοινωνίας. Από μόνος του ο άνθρωπος με τις δικές του

ύπαρκτικές δυνατότητες πού είναι κτιστές (δεν εμπεριέχουν ούτε την αιτία ούτε και τό

σκοπό τους), πώς είναι δυνατό να επιβιώνει αιώνια; "Οταν όλες οί ψυχοσωματικές

λειτουργίες σβύνουν μέ τήν τελευταία πνοή, ή κτιστή φύση τοΰ ανθρωπου έχει πια

εξαντλήσει τις δικές της δυνατότητες για επιβίωση.

"Η πίστη της Εκκλησίας στην αιωνιότητα του άνθρώπου δέν είναι ή πεποίθηση ότι

υπάρχει οπωσδήποτε μελλοντιική «κατάσταση» όπου επιβιώνει «κάτι» άπό τον άνθρωπο

—ή «ψυχή» ή τό «πνεΰμα» του.Αλλά είναι η βεβαιότητα ότι τήν υπόσταση της ύπαρξης

μου δεν την εξασφαλίζει η φύση μου και οί ύπαρκτικές της δυνατότητες-την  εξασφαλίζει

και τή συνιστά ή σχέση μου με τον Θεό ή ερωτική Του αγάπη για μένα.

Πίστη στην αιωνιότητα είναι ή εμπιστοσύνη ότι αύτη ή αγάπη δεν θα σταματήσει, άλλα

θα συνιστά πάντοτε τή ζωή μου, είτε λειτουργοϋν είτε δεν λειτουργούν οι ψυχοσωματικές

μου ιδιότητες.

Η πίστη στην αιώνια ζωή δεν είναι μιά ιδεολογική βεβαιότητα, δεν κατοχυρώνεται

μέ επιχειρήματα. Είναι μια κίνηση εμπιστοσύνης, εναπόθεσης των

ελπίδων και της δίψας μου γιά ζωή στην αγάπη Του Θεοϋ. Αυτός πού μάς χαρίζει εδώ

και τώρα τόσον πλοΰτο ζωής, παρά τις τις δικές μας ψυχοσωματικές αντιστάσεις στην

πραγματοίηση τής ζωής (της όντως ζωής πού είναι άγαπητική αυθυπέρβαση και

κοινωνία), αυτός μας έχει υποσχεθεί με το πλήρωμα της ζωής, τήν άμεση

υιοθεσία, την πρόσωπο- με- πρόσωπο σχέση μαζύ Του,όταν σβύαουν στο χώμα και οι

έσχατες αντιστάσεις της ανταρσίας μας.

Πώς θα ενεργείται αυτή η καινούργια σχέση μας μαζί του; Δεν το ξέρω.  Μόνον

εμπιστεύομαι.Αυτό που ξέρω από όση αποκάλυψη αλήθειας μας χάρισε είναι ότι η σχέση

θάναι πάντα προσωπική, ότι απέναντί του θα είμαι εγώ όπως με ξέρει,

με αγαπάει ο Θεός, θα είμαι με το όνομά μου και με τη δυνατότητά του διαλόγου μαζί

Του, όπως ο Μωυσής και ο Ηλίας στο όρος Θαβώρ. Τόσα αρκούν,ίσως και περισσεύουν.»