ΒΟΛΟΣ: Περίπατος στο Πήλιο υπό βροχήν!

Οκτώβριος. Φθινόπωρο. Πρωτοβρόχια. Η σημερινή ημέρα είναι βροχερή, αλλά υπέροχη για περπάτημα στην εξοχή. Πήρα την μεγάλη μου ομπρέλα και άρχισα να ανηφορίζω προς το Πήλιο. Έφθασα στις αηδονοφωλιές, στους πρόποδες του βουνού, περπάτησα μέχρι το χωριό "Άγιος Ονούφριος" και από κει άρχισα να βαδίζω στον αμαξωτό δρόμο που οδηγούσε προς την Κουκουράβα και τη Μακρινίτσα.  Έβρεχε υπερβολικά, αλλά κάτω από την ομπρέλα μου ένοιωθα ασφαλής.. Χαιρόμουν το καθετί που έβλεπα κατά την πορεία. Ακόμη και η βροχή που έπεφτε πάνω μου ήταν ευχάριστη. Ο ανηφορικός δρόμος είχε μετατραπεί σε ποτάμι και κατέβαζε πολύ νερό από το βουνό. Άρχισαν τα παπούτσια μου να μπάζουν νερό, αλλά δεν μ' ενοχλούσε, διότι ήμουν έτοιμος να το υποστώ και αυτό. Ήθελα να νιώσω ελεύθερος από τα πρόσεχε, τα πρέπει κ.λ.π.

Τα αυτοκίνητα με προσπερνούσαν βιαστικά.  Τρεις οδηγοί, βλέποντας έναν ιερέα να ανηφορίζει μέσα στη βροχή, είχαν την ευγενή καλοσύνη να με ρωτήσουν αν ήθελα να με εξυπηρετήσουν. Να είναι ευλογημένοι. Τους ευχαρίστησα, τους ευλόγησα και είπα μέσα μου: "Δόξα τω Θεώ. Υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που σκέπτονται τον συνάνθρωπό τους και σέβονται το ιερέα του Θεού". Τα πεύκα και ολόκληρη η γη μοσχοβολούσαν από την επαφή τους με το μεγάλο δώρο του ουρανού, το νερό, που έσταζε από τα φύλλα των δέντρων και πότιζε το έδαφος. Τα έβλεπες από μακριά και νόμιζες πως έπεφταν από τα δέντρα πολύτιμοι κρύσταλλοι. Αριστερά και δεξιά του δρόμου υπήρχαν πολλά μοβ κυκλάμινα, τα μόνα αγριολούλουδα που ανθίζουν αυτή την εποχή. 

Όταν έφθασα πολύ ψηλά στο βουνό, είχα την δυνατότητα να βλέπω την πόλη του Βόλου να απλώνεται κάτω από τα πόδια μου. Η πόλις ήταν μέσα στην καταχνιά, όπως και ολόκληρο το βουνό. Απόδειξη πως η βροχή θα συνεχίζονταν για πολύ ώρα ακόμη. Όλα ήταν παραδεισένια και ευλογημένα.

Ευκαιρία για προσευχή και αυτοκριτική. Ο διάλογος με τον Θεό με ξεκούρασε, με τόνωσε πνευματικά και με γέμισε με χαρά και ελπίδα.

Βαδίζοντας για μια ώρα περίπου και κρατώντας το κομποσκοινάκι μου έλεγα απαλά και σιγανά: "Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με", "Υπεραγία Θεοτόκε, σώσον ημάς", "Δόξα Σοι Κύριε, Δόξα Σοι" και μια γλυκύτητα εισέρχονταν στη ψυχή μου. Στο πλάι του δρόμου υπήρχε ένα φυσικό χαντάκι μέσα στο οποίο έτρεχε ορμητικά το νερό της βροχής. Νερό θολό, γεμάτο χώματα, σκουπίδια, φύλλα, ξύλα και πέτρες. Το άκουγες να κατηφορίζει με ορμή προς την πόλη και σου δημιουργούσε διάφορες σκέψεις. Κακή εντύπωση μου έκαναν, κυρίως, όλα αυτά τα υλικά που άφησαν στην εξοχή κάποιοι ασυνείδητοι αδελφοί μας...

Όλη αυτή η εικόνα, μου έδωσε την ευκαιρία να σκεφθώ κάτι πνευματικό που με ωφέλησε. Μου έφερε στο νου το μυστήριο της μετανοίας και εξομολογήσεως. Τα σκουπίδια, μου θύμιζαν τις πολλές αμαρτίες μου  και το ορμητικό νερό της βροχής τη χάρη του Θεού που καθαρίζει την ψυχή μου με το μυστήριο της εξομολογήσεως. Το νερό καθαρίζει τη φύση από κάθε βρωμιά και ρυπαρότητα και η χάρη του Θεού καθαρίζει το εσωτερικό μου από κάθε μολυσμό. Η μετάνοια γίνεται ένα γιοφύρι που μας ενώνει και πάλι με τον Φιλάνθρωπο Θεό. 

Η φύση είναι ένα ανοικτό και έγχρωμο βιβλίο που μας μιλά για τον Δημιουργό. Όλες οι εικόνες που βλέπουμε στην εξοχή - αν έχουμε καθαρά μάτια και καθαρό νου - είναι σίγουρο πως θα μας βοηθήσουν και πνευματικά. 

Ας αξιοποιήσουμε, λοιπόν, στη ζωή μας τα δώρα που μας χαρίζει ο Θεός Ας έλθουμε σε επαφή με τη φύση. Ας αφήσουμε έστω για λίγο τα σαλόνια, τις οθόνες, τις βόλτες στο κέντρο της πόλεως και όλα όσα μας αγχώνουν για να δώσουμε την ευκαιρία στον εαυτό μας να έλθει σε επαφή με το Θεό και τον χαμένο... εαυτό μας. Το έχουμε τόσο ανάγκη.

π. Υάκινθος