Η ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΜΑΣ ΣΤΗ ΧΑΡΑ ΚΑΙ ΣΤΗ ΛΥΠΗ ΤΟΥ ΑΔΕΛΦΟΥ...

Η  παρουσία μας στις χαρές και στις λύπες των συνανθρώπων μας παίζει σπουδαιότατο ρόλο. 

Οι συνάνθρωποι μάς έχουν ανάγκη, όπως τους έχουμε κι εμείς αυτές τις στιγμές. Και ως χριστιανοί θα πρέπει να μην το ξεχνάμε αυτό. 

Τα παλαιότερα χρόνια  οι άνθρωποι - που ζούσαν σε μικρές κοινωνίες - είχαν περισσότερη ανθρωπιά, αρχοντιά και αγάπη. 

Στους γάμους ήσαν καλεσμένοι όλοι οι κάτοικοι. του χωριού. Ήσαν παρόντες και στον Ναό - την ώρα του μυστηρίου - αλλά και στο γλέντι που ακολουθούσε. Αυτή η αγάπη και η ενότητα των ανθρώπων φαινότανε ακόμη και στους ομαδικούς χορούς που γινόντουσαν στην κεντρική πλατεία του χωριού και όχι σε ιδιωτικές αίθουσες (κεκλεισμένων των θυρών για τους .... ανεπιθύμητους). Χορεύανε όλοι μαζί πιασμένοι χέρι με χέρι και δημιουργούσαν έναν μεγάλο κύκλο ΕΝΟΤΗΤΑΣ και ΑΓΑΠΗΣ. 

Το ίδιο συνέβαινε και με τους θανάτους. Η καμπάνα ειδοποιούσε όλους τους κατοίκους για το γεγονός και την άλλη ημέρα που θα γινότανε η κηδεία του συγχωριανού τους δεν έλειπε κανείς από την εκκλησία. Σταματούσαν όλες οι εργασίες και συνόδευαν τον συγχωριανό τους μέχρι και τον τάφο. Οι ευχές όλων στήριζαν τους θλιμμένους συγγενείς και ήταν μια ευκαιρία να συμφιλιωθούν μεταξύ τους. 

Βεβαίως, και σήμερα δεν έχει εκλείψει αυτή η αυθόρμητη συμμετοχή του λαού μας, αλλά έχει μειωθεί και σε ποσότητα και σε ποιότητα. Ο καθένας κοιτάζει τα δικά του προβλήματα και συμφέροντα. Οι άγιοι της Εκκλησίας μας κοιτούσαν να αναπαύσουν πρώτα τους άλλους και όχι τον εαυτό τους. Αξία έχει η αγάπη, όταν είναι ανιδιοτελής, αγνή, καρδιακή και αυθόρμητη. Να είναι ευλογημένοι όλοι όσοι το κάνουν πράξη στη ζωή τους. Εμείς οι υπόλοιποι ας ακολουθήσουμε το άγιο παράδειγμά τους...

π.Υάκινθος