Ὁ Μακρυγιάννης εἶχε στὴν καρδιὰ του Ὀρθοδοξία καὶ Ἑλλάδα

Γράφει ὁ μακαριστός  μοναχὸς Μωυσῆς, Ἁγιορείτης

Στρατηγὸς Μακρυγιάννης, ὁ γνήσιος καὶ ἁπλὸς Ἕλληνας Ὀρθόδοξος Πατριώτης

Τὸν Μακρυγιάννη θὰ πρέπει κανεὶς νὰ τὸν μελετάει δίχως ἔγχρωμα γυαλιά. Συνήθως κάποιοι φοροῦν γυαλιὰ χρώματος τῆς ἀρεσκείας τους ἢ τῆς ἰδεολογίας καὶ ἔχουν ἀπὸ πρὶν τὴ μελέτη ἀποφασίσει τί θὰ γράψουν.

Ἔτσι ἔχουμε πολλὲς καὶ ἀντιφατικὲς ἀπόψεις γιὰ τὴ ζωὴ καὶ τὸ ἔργο τοῦ ἡρωικοῦ καὶ εὐλαβέστατου Μακρυγιάννη, ποὺ ἦταν ἀπὸ τὰ μέρη τὰ δικά μας, ἀφοῦ ὁ παππούς μου, ὁ πατέρας του πατέρα μου, τελώνης Κωνσταντῖνος Μαυρίκης, ἦταν ἀπὸ τὴ Δεσφίνα Φωκίδος.

Χρησιμοποιεῖται καὶ κακοπαθεῖ ὁ Μακρυγιάννης ἀπὸ διάφορους, ἀκόμη καὶ πολλὰ χρόνια μετὰ τὸ θάνατό του. Θέλουν νὰ βγάλουν τὰ προετοιμασμένα συμπεράσματά τους καὶ χρησιμοποιοῦν ψυχολογία, ἱστορία, πολιτική, θεολογία, φιλολογία γιὰ νὰ καταλήξουν ἐκεῖ ποὺ θέλουν.

Ὅπως λέει ὁ σεβαστὸς καὶ ἀγαπητὸς π. Γεώργιος Μεταλληνός, “γι’ αὐτὸ προκύπτει ὁ Μακρυγιάννης τῶν συντηρητικῶν, ὁ Μακρυγιάννης τῶν προοδευτικῶν καὶ ἐνίοτε ἕνας «τρελὸς» Μακρυγιάννης, ὅλων ἐκείνων ποὺ θέλουν νὰ ἀπαλλαγοῦν ἀπὸ τὴν ἐνοχλητικὴ...

«θρησκοληψία» του”….

Ὁ Μακρυγιάννης ἦταν αὐτὸς ποὺ ἦταν. Πάντοτε γνήσιος, ντόμπρος, ἀληθινός, δίκαιος καὶ γενναῖος. Δὲν ὑποκρινόταν, δὲν μασοῦσε τὰ λόγια του, δὲν ἔλεγε μισὲς ἀλήθειες. Εἶχε πάντοτε ἕνα ἑνιαῖο ἦθος καὶ ὕφος χαρακτηριστικό. Μπορεῖ νὰ ’κανε λάθη, ὅμως δὲν ἦταν κακοπροαίρετα. Νὰ ἦταν λάθος ἐκτιμήσεις, ἀστοχίες, κακὴ πληροφόρηση, ἔλλειψη γνώσης, ὅμως δὲν ἔκανε διαστρεβλωτικὲς κινήσεις σκόπιμες ἢ παρανοήσεις γιὰ τὸ ἴδιον συμφέρον. Δὲν κάνουμε ἐξωραϊσμό του καὶ δὲν τὸν ἁγιοποιοῦμε.

Ὁ Μακρυγιάννης εἶναι σταθερὰ καὶ ἀκλόνητα τοποθετημένος στὸ ἅρμα τῆς παραδόσεώς μας. Ἡ πίστη του, μπορεῖ νὰ ’χει κάποιες ὑπερβολές, ἀλλὰ εἶναι τίμια, ἐγκάρδια, ὁλοσχερής. Ἡ μεγάλη του ἀγάπη γιὰ τὴν πατρίδα, τὴν Ἑλλάδα, τὸ Γένος, τὴ Ρωμιοσύνη, τὴν Ὀρθοδοξία ἦταν πάντα μαζί, ἀδιάσπαστα, ἀδιαχώριστα, ὑψηλά. Σήμερα ὁ προοδευτισμὸς δὲν τὰ ἀκούει πολὺ εὐχάριστα αὐτά, ἐνοχλεῖται, κουμπώνεται, εἶναι ἐπιφυλακτικός. Ὅμως γενιὲς ἀνθρώπων ἔζησαν μὲ αὐτὲς τὶς βάσεις καὶ μὲ λιγότερο ἄγχος. Ἀποτελοῦσαν τὴν ὑπόσταση τοῦ Ἕλληνα. Ὁ Νεοέλληνας μεριμνᾶ καὶ τυρβάζει περὶ πολλά, ἀποκόπτεται ἀπὸ τὶς ρίζες του, ξεθεμελιώνει τὸν οἶκο του, ἀποϊεροποιεῖ τὴ ζωή. Ὁ Μακρυγιάννης εἶχε στὴν καρδιὰ του τὴν Ὀρθοδοξία καὶ τὴν Ἑλλάδα.

Γιὰ τὸν Μακρυγιάννη ἀλλὰ καὶ γιὰ τὸν κάθε πιστὸ ἕλληνα ὀρθόδοξο εἶναι ἡ πίστη τῶν ἀποστόλων, τῶν ἁγίων πατέρων, τῶν μαρτύρων, τῶν ὁσίων, τῶν ἀσκητῶν, τῶν ἀγωνιζομένων γιὰ τὴ θέωση. Οἱ ἐνορίες, τὰ μοναστήρια, τὰ καντήλια, οἱ εἰκόνες, τὰ θυμιάματα, τὰ κεριά, οἱ μετάνοιες, οἱ νηστεῖες, οἱ ἀγρυπνίες, οἱ δεήσεις, ἡ μυστηριακὴ ζωή.

Ὁ Μακρυγιάννης ὡς πιστὸ τέκνο τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας εἶναι ὑπὲρ τῆς ἀνεξιθρησκίας. Κανεὶς ἄνθρωπος δὲν μπορεῖ νὰ βιασθεῖ νὰ μὴν πιστεύει αὐτὸ ποὺ ἐπιθυμεῖ. Γιὰ τὴ θέση αὐτὴ κάποιοι ὑπερορθόδοξοι, σκληροπυρηνικοί, φανατικοί, σκανδαλιζόμενοι εὐσεβιστές, ἐνοχλοῦνται καὶ ἀπορρίπτουν τὸν βαθιὰ θρησκευάμενο Μακρυγιάννη. Ἀπὸ τὴ θέση τού αὐτή, ὅπως βεβαίως καὶ ἄλλες, μποροῦμε νὰ ποῦμε ὅτι δὲν εἶναι ἀκραῖος καὶ θρησκόληπτος.

Ἡ θησκοληψία εἶναι νόσημα σοβαρὸ καὶ θέλει προσεκτικὴ ἐκτομή. Ὁ Μακρυγιάννης μπορεῖ νὰ μὴν τὸ καταλάβαινε ὁ ἴδιος, θεολογοῦσε ὀρθόδοξα πιστεύοντας στὴν ἱερότητα καὶ μοναδικότητα τοῦ ἀνεπανάληπτου ἀνθρωπίνου προσώπου καθὼς καὶ στὴ θεόσδοτη ἐλεύθερη βούληση. Δὲν δεχόταν τὴν Ὀρθοδοξία ὡς ἰδεολόγημα, ἀλλὰ ὡς ἐλεύθερη καὶ ἀβίαστη ἐπιλογὴ τέλεια ἐλεύθερων ἀνθρώπων. Ὁ Χριστὸς δὲν πίεσε ποτὲ κανέναν νὰ τὸν ἀκολουθήσει. Ὅλο τὸ Εὐαγγέλιο εἶναι μία εὐγενικὴ πρόσκληση.

Ὁ Μακρυγιάννης ὅμως ἦταν σκληρὸς στοὺς συμπατριῶτες του, ποὺ ἀφήνουν τὴν Ὀρθοδοξία καὶ ἀκολουθοῦν εὔκολα τὸν πρῶτο αἱρετικό. Μάλιστα φθάνει νὰ τοὺς θεωρεῖ κι ἐχθρούς τοῦ Γένους. Πίστευε πὼς ἡ Ἑλλάδα συμπορεύτηκε μὲ τὴν Ὀρθοδοξία καὶ εἶχε ἀπὸ αὐτὴ τὴν ἀγαπητικὴ συμπόρευση σημαντικὰ ὀφέλη. Τὴν πολυαγαπημένη του πατρίδα τὴν ἤθελε ἐλεύθερη, ζωντανὴ καὶ δημιουργική, ὥστε νὰ ἀνεβαίνει τοὺς ὑψηλοὺς στόχους της, δημιουργώντας συνάμα φιλόκαλο πολιτισμό.

Στὰ σπουδαῖα καὶ συγκινητικὰ Ἀπομνημονεύματά του φαίνεται καθαρὰ ἡ μεγάλη ἀγάπη του γιὰ τὴν Ἑλλάδα καὶ τὴν Ὀρθοδοξία. Τὴν Ἑλλάδα τὴ θέλει πρώτιστα ἐλεύθερη, δημοκρατική, δίκαιη, ἐνάρετη καὶ φιλόθεη. Εἶναι φιλόπατρις, φιλοδίκαιος, φιλόθεος, φιλάγιος, φιλάνθρωπος καὶ φιλάρετος. Εἶναι ἐπίσης ἀντιδυτικὸς καὶ ἀντιβασιλικός, γιατί ἡ Δύση ἔχει παράδοση ξένη ἀπὸ τὴ δική μας καὶ βασιλεῖς ποὺ δὲν εἶναι Ὀρθόδοξοι.

Κλαίει γιὰ τὸν ἄτεχνο πρώιμο ἐξευρωπαϊσμὸ τῆς δόλιας πατρίδος του. Χύνει δάκρυα γιὰ τὸν παρασυρμὸ τῶν συμπατριωτῶν του ἀπὸ ξένες ἐλπίδες. Εἶναι ὁ ἀτόφιος Χριστιανὸς τῆς γνήσιας λαϊκῆς εὐσέβειας. Τὰ ὁράματά του εἶναι τῆς φρόνησης καὶ τῆς παραφρόνησής του. Δείχνουν τὴν ψυχή του, τὴν ἀθωότητά του, τὴν ἁγνότητά του, τὴν καλοκαγαθία του, τὴ βαθιὰ πίστη του. Ἀγωνιᾶ γιὰ τὴν τύχη τῆς πατρίδος του, τῆς ἄκλαυτης Ρωμιοσύνης. Ὁ ἔνδοξος πατριώτης Ρουμελιώτης στρατηγὸς εἶναι ὁ γνήσιος Ρωμιὸς τῆς ἀγέρωχης Ρωμανίας, τοῦ ἀκαταμάχητου ἑλληνισμοῦ, ἕνα τῶν λαμπρῶν καὶ ἐκλεκτῶν τέκνων του, ποὺ ἀξίζει νὰ τὸν θυμόμαστε στὶς δύσκολες ἡμέρες μας.

ΠΗΓΗ: http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr/