Από την εις διάκονο χειροτονία του π. Αλεξάνδρου.

ΛΟΓΟΣ ΧΕΙΡΟΤΟΝΙΑΣ

«Τις Θεός μέγας ως ο Θεός ημών; . . .» Ευχαριστώ τον Θεό πατέρα που με αξιώνει να σταθώ σήμερα σ’ αυτή τη θέση να ψελίσω λίγα λόγια καρδιάς για τη χειροτονία μου και σε λίγο να εισέλθω εμπρός στο άγιο θυσιαστήριο για τη μεγάλη της ζωής μου στιγμή. Τρέμω μπροστά στο μεγαλείο του μυστηρίου της Ιερωσύνης, του οποίου πρόκειται να γίνω μέτοχος και ταυτόχρονα χαίρομαι και αγάλομαι για τη μεγάλη αυτή ευλογία.

 Τερματίζει το είναι της υπάρξεως μου για τη στιγμή που θα ακούσω από εσάς Σεβασμιώτατε πατέρα το «είσελθε εις την χαρά του Κυρίου σου». Πώς να μη ζητήσω αυτή την ώρα την βοήθεια και τις πρεσβείες της μεγάλης προστάτιδος της ζωής μου, της Παναγίας μας, αλλά και του Αγίου Ιωάννη που στη μεγάλη του αγκαλιά με έφερναν από μικρό παιδί οι γονείς μου, ώστε να γνωρίσω το Θεό και να ζήσω τους σταθμούς τη εν Χριστώ ζωής μου: Σαραντισμό, Βάπτιση, Γάμο και τώρα Ιερωσύνης. Στη ζεστή φωλιά του απέκτησα πνευματικό πατέρα, βίωσα και βιώνω τι σημαίνει ενοριακή πνευματική ζωή και διακονία. Ακόμη, του Αγίου Νικολάου που ως φοιτητής στάθηκε προστάτης της ζωής μου, αναβατόριο στα πνευματικά μου βήματα και γέφυρα του ουρανού με τους εκεί πνευματικούς ανθρώπους. Ακόμη, Ο Άγιος Νικόλαος μου γνώρισε την εκλεκτή και διαλεγμένη από το Θεό σύζυγο μου Παναγιώτα που μαζί θα σηκώσουμε τους Σταυρούς της ευθύνης, του καθήκοντος και του χρέους της ζωής.

Από μικρό παιδί οι γονείς μου μου δίδαξαν με το παράδειγμα τους τι είναι πίστη και ευλάβεια και με οδηγούσαν στην εκκλησία και στα κατηχητικά της ενορίας. Πάντοτε στέκονταν δίπλα μου στις χαρές και τις δυσκολίες μου με ανιδιοτέλεια και αγάπη που σφράγισαν τη ζωή μου. Περίσσεια τους ευχαριστώ για την ανατροφή που μου έδωσαν και τη θυσιαστική τους διακονία για να μεγαλώσουν εμένα και τις αδελφές μου.

Ευχαριστώ ιδιαιτέρως και τον νονό μου που με βάπτισε και αναγεννήθηκα πνευματικά μέσα από την άγια κολυμβήθρα μπαίνοντας έτσι στην Εκκλησία του Χριστού.

Μαθητής, ακόμη όντας, γνώρισα τον πνευματικό μου πατέρα Εμμανουήλ Τζατζάνη. Πόσες ευχαριστίες θα μπορούσα να δώσω για αυτό τον Ιερέα του Υψίστου; Δεν έχω λόγια να τον ευχαριστήσω για τις θερμές προσευχές του για την πορεία της ζωής μου, για τη ζεστή του πατρική αγκαλιά, για την ποιμαντική διακονία και πνευματική του καθοδήγηση και για όλα από τότε μέχρι και τώρα που τον έχω πνευματικό.

Ευχαριστώ τους δασκάλους και καθηγητές μου όλων των βαθμίδων που μορφοποίησαν πνευματικά και γνωστικά το είναι μου.

Σημαντικό ρόλο στην πορεία της ζωής μου έπαιξε και ο Μανώλης ο Μπαλωμενάκης, ο δάσκαλος μου στη λύρα και το κρητικό τραγούδι. Στις μουσικές συναντήσεις μας, έριχνε με απλοχεριά κι αγάπη το σπόρο του Θεού στα πρώτα πνευματικά μου βήματα.

Σαν έφτασε ο καιρός να πάω φοιτητής ήθελε ο Θεός και έμεινα σε ένα σπίτι που βρίσκεται στα όρια της ενορίας του Αγίου Νικολάου. Εκεί ο Άγιος μου γνώρισε εκλεκτούς πατέρες, γνήσιους διδασκάλους της Εκκλησίας μας, τον πατέρα Επιφάνειο Οικονόμου, τον πατέρα Βασίλειο Ακριβόπουλο, τον πατέρα Χαρίλαο Παπαγεωργίου, τον πατέρα Μιχαήλ Τσούτσα και τον πατέρα Στέργιο Τζήμκα. Κοντά όμως σε αυτούς γνώρισα έναν ακόμη φωτισμένο από το Θεό Ιερέα, τον πατέρα Θεόδωρο Μπατάκα που όσο καιρό ήμουν στο Βόλο έβρισκα μεγάλη ανάπαυση στο πετραχείλι και στις πνευματικές συμβουλές του. Στάθηκε πατέρας και πνευματικός οδηγός σε μια πολύ όμορφη μα και κρίσιμη φάση της ζωής μου, τα φοιτητικά χρόνια. Δεν έχω λόγια να τον ευχαριστήσω!

Στην περιβόλι του Αγίου Νικολάου και στην πύρινη Θεία Χάρη γνώρισα το λουλούδι της καρδιάς μου, την αγαπημένη μου σύζυγο και συνοδοιπόρο της ζωής μου, την Παναγιώτα-Τερψιχόρη που οι γονείς της την ανέθρεψαν τόσο όμορφα, τόσο ωραία, με πνεύμα Θεού και θυσίες και αγάπησαν και εμένα σαν δικό τους παιδί. Είναι μεγάλη ευλογία και χαρά μια τέτοια σύζυγος, που εκτός από όλα τα άλλα, για τα οποία θα μπορούσα πολλή ώρα με συγκίνηση να μιλάω, όχι μόνο δέχτηκε την κλήση μου για Ιερωσύνη, αλλά και με ευλάβεια την ασπάζεται, την υποστηρίζει και θα την διακονήσει.

Οι γονείς μου άναψαν στην καρδιά μου με ευλάβεια τη σπίθα της Ορθοδόξου πίστεως, στο Χριστό. Στη συνεχεία τα κατηχητικά και οι Θείες Λειτουργίες στις οποίες με οδηγούσαν, φούντωσαν μυστικά μια μικρή φλόγα στην καρδιά μου την παιδική. Κατόπιν, γνωρίζοντας τον πνευματικό μου πατέρα, ή φλόγα έγινε φωτιά. Μέσα σ’ αυτήν τη φωτιά ήρθε η πρώτη σκέψη για Ιερωσύνη. Πηγαίνοντας στο Βόλο -δόξα τω Θεώ- γνωρίζοντας και εκεί πνευματικούς ανθρώπους η φωτιά διατηρούνταν και σιγά-σιγά αύξανε. Με τη χάρη του Θεού ο σπόρος της Ιερωσύνης άρχιζε να βγάζει τις πρώτες του μικρές ρίζες και άρχιζαν να φεύγουν σιγά-σιγά κοσμικές φοβίες που σαν αγριόχορτα πήγαιναν να πνίξουν αυτό το σπόρο και να σταματήσουν την πορεία μου για αυτόν τον σταυροαναστάσιμο και ευλογημένο δρόμο. Μία επίσκεψη στο περιβόλι της Παναγίας μας ενέτεινε αυτή την κατάσταση. Σιγά-σιγά αυτή η κλίση άρχισε να μεγαλώνει και να ερωτεύομαι αυτό το τιμημένο ράσο. Δόξα τω Θεώ! Μεγάλο ρόλο σε αυτή την πορεία έπαιξαν και τα λαμπρά παραδείγματα κληρικών που γνώρισα στην ενορία του Αγίου Ιωάννου Χανίων του πατρός Εμμανουήλ Τζατζάνη, του πατρος Μιχαήλ Μπακατσάκη και του πατρός Αργυρίου Τερζή, του Αγίου Νικολάου Βόλου όπως αναλυτικά προανέφερα και την ενορίας του Πλατάνου στην Κίσαμο του πατρός Ιωάννη Στυλιανουδάκη, του πατρός Ιωάννη Λουπασάκη, αλλά και του πατρός Εμμανουήλ Μπαργωτάκη. Αυτή η κλίση με –ι (γιώτα)- συνδυάστηκε με την δική σας κλήση-πρόσκληση με –ή(ήτα)-, αυτή του Θεού, διαμέσου εσάς Σεβασμιώτατε πατέρα και δέσποτα που ως Αρχιερέας είστε εις τόπον και τύπον Χρίστου. Βέβαια, αυτή η πρόσκληση του Θεού για Ιερωσύνη πέρασε μέσα από την πνευματική καθοδήγηση του πνευματικού μου πατέρα και από προσευχή. Έτσι ο σπόρος πλέον βγάζει για τα καλά ρίζες που θεριεύουν, μεγαλώνουν και στηρίζουν την ύπαρξη μου στην πραγματικότητα πλέον της ζωής μου μαζί με την ευλογημένη μου σύζυγο, την οποία και πάλι πολύ ευχαριστώ. Έτσι βλάστησε και καρποφόρησε το μικρό δεντράκι-πόθος για Ιερωσύνη. Έφτασε η στιγμή που η φωτιά θα γίνει Άγιον Πνεύμα και το δεντράκι θα δώσει τους καρπούς του.

Σε αυτό το σημείο θα ήθελα Σεβασμιώτατε να σας ευχαριστήσω για όλη την αγάπη με την οποία περιεβάλατε εμένα και τη σύζυγο μου. Από αυτή τη στιγμή είστε πατέρας μας και πραγματικά χαίρεται η ψυχή μου που μου εμπιστεύεστε τον πρώτο βαθμό της αγίας Ιερωσύνης!

Και τώρα βρίσκομαι μπροστά σας, Σεβασμιώτατε εν μέσω λαού και κλήρου και ζητώ τις προσευχές όλων σας που με τιμάτε με την παρουσία σας. Ξεχωριστά, όμως, των ενοριτών του Αγίου Ιωάννη που με τόση αγάπη με αγκάλιασαν, παιδί δικό τους όντας, τόσα χρόνια. Ζητώ τις προσευχές σας ώστε ο Θεός να στηρίζει σε αυτή την ύψιστη διακονία του σώματος του Χριστού εμένα και τη σύζυγο μου. Γνωρίζω ότι η πορεία είναι Σταυρική, αλλά ταυτόχρονα κεχαριτωμένη ευλογημένη και αναστάσιμη. Εγώ λειψός για μια τόσο υψηλή διακονία, εμπιστεύομαι όμως την Θεία Χάρη την πάντοτε τα ασθενεί θεραπεύουσα και τα ελλίποντα αναπληρούσα και παίρνω θάρρος. Ζητώ, τέλος, συγγνώμη από όλους σας για όλες τις άστοχες συμπεριφορές μου. Ευχηθείτε ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός να συμπορεύεται μαζί μου τώρα που με αναγάγει σε αυτό το Ύψιστο λειτούργημα, ώστε ποιμένες και λαός να διαβαίνουμε τον δρόμο του Κυρίου και να ζούμε από αυτή εδώ τη ζωή την Ουράνιο Βασιλεία. Του.

Σεβασμιώτατε, οδηγήστε με στο άγιο θυσιαστήριο και κρατάτε το νεανικό μου χέρι στο στιβαρό Σας χέρι στην πορεία μου στο δρόμο της διακονίας* τον στρωμένο με την πέτρα της θυσίας, του καθήκοντος και του μαρτυρίου.

Θέλω, το επιθυμώ και προσεύχομαι να αναδειχθώ, εγώ ο ανάξιος, άξιος της κλήσεως του Υψίστου και των προσδοκιών Σας.

Συνοδοιπόρε της ζωής μου, σεβαστοί μου πατέρες, αγαπημένοι μου γονείς, ευλογημένο εκκλησίασμα προσευχηθείτε για μένα.

Σεβασμιώτατε, λειτουργήστε το χρέος Σας, στο παιδί του Θεού Αλέξανδρο – Ζαχαρία.