Βαριέμαι...

Βαριέμαι.μια λέξη τόσο συνήθης και ένα συναίσθημα σχεδόν καθημερινό

Βαριέμαι. μια λέξη τόσο συνήθης και ένα συναίσθημα σχεδόν καθημερινό. Έχουμε καταντήσει να βαριόμαστε τα πάντα. Είμαστε στο σπίτι; Βαριόμαστε και τρέχουμε έξω. 
Είμαστε με φίλους ; βαριόμαστε κι αυτούς κι αποζητούμε την μοναξιά
Είμαστε μόνοι; Βαριόμαστε και τότε, και ψάχνουμε για φίλους.
Ξεκινάς να διαβάζεις ένα βιβλίο μα σύντομα το παρατάς, γιατί τόσο γρήγορα το βαρέθηκες κι αυτό. και ούτω κάθε εξής .

Όλο βαριόμαστε και τα αφήνουμε όλα στη μέση.

Την προσευχή, πάντως, δεν την παράτησες ποτέ στη μέση .γιατί απλά. ποτέ δεν την ξεκίνησες. την βαρέθηκες πριν καλά-καλά σκεφτείς πως είναι αναγκαίο να προσεύχεσαι.

Νιώθουμε πλέον, τόση ανία και πλήξη στη ζωή μας, θαρρείς και τα ζήσαμε όλα και έχουμε χάσει πια κάθε ενδιαφέρον για ζωή.
Έχουμε χάσει την σφριγηλότητα της ψυχής μας και έχουμε πέσει στην νωθρότητα και στην απάθεια.

Βρε δε βαριέσαι , λες, και τι έγινε τώρα;

Κι όμως , έγινε! Έγινε και γίνεται καθημερινά .
Έχεις σκεφτεί ποτέ σου πόσο μεγάλη αμαρτία είναι να λες ότι βαριέσαι;

Βαρέθηκα την ζωή μου. λες.
Γι αυτό στην έδωσε ο Κύριος;
Γι αυτό σου την χάρισε;
Για να την βαριέσαι;
Οι νωθροί, οι οκνηροί και οι τεμπέληδες δεν είναι εντάξει απέναντι του Θεού.
Η τεμπελιά είναι πολύ κακό πράγμα. Η νωθρότητα είναι αρρώστια, είναι αμαρτία. Ο Θεός δεν μας θέλει νωθρούς.

Η ζωή κοντά στο Χριστό δεν είναι ποτέ βαρετή, γιατί κοντά Του πάντα βρίσκεις κάτι να κάνεις που έχει πολύ ενδιαφέρον, κάτι να δώσεις που θα σου επιφέρει πολύ χαρά, κάτι να μοιραστείς που θα σε γεμίσει ελπίδα, γιατί απλά σε σκεπάζει η Θεία Χάρις.
Κοντά στο Χριστό, ό,τι καλό κάνεις θα έχεις πάντα ανταπόδοση, είτε το θέλεις , είτε όχι!

Έλεγε κάποτε ο γέροντας Πορφύριος : «Όποιος ενίκησε τη νωθρότητα μπήκε στον πνευματικό κόσμο" με τον Χριστό όμως». Ο ίδιος ο Χριστός μας δε μας λέγει στο Ευαγγέλιο, «γρηγορείτε και προσεύχεστε, ίνα μη εισέλθετε εις πειρασμόν»; (Ματθ. 26,41). Προηγείται η γρηγοράδα του σώματος και μετά της ψυχής. Σώμα νωθρό δεν μπορεί να προσευχηθεί. Το Άγιο Πνεύμα έρχεται στον άνθρωπο όταν τον βρει σε μία σταθερή εγρήγορση.

Ο πατήρ Πορφύριος ήταν αεικίνητος και έτσι μας ήθελε όλους. Κάποτε η αδελφή του τον έχασε στους δρόμους της Αθήνας από το βιαστικό του περπάτημα. Δεν μπορούσε να τον ακολουθήσει. Σε όλα του ήταν γρήγορος και αθόρυβος. Πριν φύγει από τη ζωή έλεγε: «Τους τεμπέληδες ο Θεός δεν τους ελεεί. Ο γρήγορος άνθρωπος είναι όπως το τρεχούμενο νερό, καθαρό και χρήσιμο». Έλεγε ακόμη ότι «με την εργασία θεραπεύεται η ψυχή». Δηλαδή εργασιοθεραπεία, αλλά με τον Χριστό.

Επίσης έλεγε πως, η πολλή προσπάθεια, η κίνηση, ο κόπος, η δράση είναι αρετή. Ο σωματικός κόπος είναι αγώνας, αγώνας πνευματικός. Όσο απερίσκεπτοι είστε, τόσο θα βασανίζεσθε. Αντίθετα, όσο ευλαβείς και προσεκτικοί, τόσο ευτυχείς.

(Αγγελική Κοτζαϊράκη)

πηγή

http://proskynitis.blogspot.gr/2014/09/blog-post_694.html