Ο Σταυρός του Χρι­στού μας απο­κα­λύ­πτει τη δύ­να­μη και τη σο­φί­α του Θε­ού

Ο ΤΙΜΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ

Σεβ. Μητροπολίτου Νέας Σμύρνης κ,. Συμεών

Εν υ­μίν ει­μή Ι­η­σούν Χρι­στόν, και τού­τον ε­σταυ­ρω­μέ­νον»
(Α’ Κορ. 2,2)
ΤΟ Α ΚΑΙ ΤΟ Ω της πί­στε­ώς μας, α­γα­πη­τοί μου α­δελ­φοί, εί­ναι το μυ­στή­ριο του Σταυ­ρού, δη­λα­δή η σταυ­ρι­κή θυ­σί­α του Κυ­ρί­ου μας Ι­η­σού Χρι­στού. Ο Χρι­στός ήρ­θε στον κό­σμο και έ­γι­νε άν­θρω­πος για να σταυ­ρω­θεί. Ο σταυ­ρι­κός θά­να­τός Του απο­τε­λεί την πη­γή της σω­τη­ρί­ας μας. Χω­ρίς την πραγ­μα­τι­κό­τη­τα του Σταυ­ρού δεν υ­πάρ­χει η Α­νά­στα­ση. Δεν υ­πάρ­χει η νί­κη επί του δι­α­βό­λου και της α­μαρ­τί­ας. Δεν υ­πάρ­χει η υ­πέρ­βα­ση του θα­νά­του και της φθο­ράς. Δεν υ­πάρ­χει η ελ­πί­δα ζωής αι­ω­νί­ου. Ό­λα τα α­γα­θά πη­γά­ζουν α­πό τον Σταυ­ρό του Κυ­ρί­ου μας. Αυ­τή την α­δι­α­φι­λο­νί­κη­τη αλή­θεια δι­α­τρα­νώ­νει η Εκ­κλη­σί­α μας στους ύ­μνους της : «Ο Σταυ­ρός σου, Κύ­ρι­ε, ζω­ή και α­νά­στα­σις υπάρ­χει τω λα­ώ σου…­».

Το μυ­στή­ριο του Σταυ­ρού, ο ε­σταυ­ρω­μέ­νος Ι­η­σούς, α­πο­τε­λεί το κέν­τρο, την καρ­διά και του κη­ρύγ­μα­τος της Εκ­κλη­σί­ας α­πό τα πρώ­τα α­πο­στο­λι­κά χρό­νια μέ­χρι σή­με­ρα. Τo υ­πο­γράμ­μι­σε σή­με­ρα, Με­γά­λη Πα­ρα­σκευ­ή, το α­πο­στο­λι­κό α­νά­γνω­σμα πού προ ολί­γου α­κού­σα­με : «Ου γαρ έκρι­να του ειδέ­ναι τι εν υμίν ειμή Ιη­σούν Χρι­στόν, και τούτον ε­σταυ­ρω­μέ­νον». Σκο­πός και ε­πι­δί­ω­ξη του α­πο­στό­λου Παύ­λου ή­ταν, ό­σοι ά­κου­γαν και α­πο­δέ­χον­ταν το κή­ρυγ­μά του να γνω­ρί­σουν πρω­τί­στως και κυ­ρί­ως το μυ­στή­ριο του ε­σταυ­ρω­μέ­νου Ιη­σού. Και τον «λό­γο του Σταυ­ρού» συ­νε­χί­ζει να ι­ε­ρουρ­γεί η Εκ­κλη­σί­α του Χρι­στού.

* * *

Ο ΣΤΑΥ­ΡΟΣ του Χρι­στού μας απο­κα­λύ­πτει τη δύ­να­μη και τη σο­φί­α του Θε­ού. Ο Θε­ός ε­πι­λέ­γει να σώ­σει τον κό­σμο δι­α­μέ­σου του σταυ­ρι­κού θα­νά­του του Μο­νο­γε­νούς Υιού Του· έναν τρό­πο πού στα μά­τια των αν­θρώ­πων εί­ναι σκάν­δα­λο και στη λο­γι­κή τους μω­ρί­α. Σκάν­δα­λο, για­τί είναι δύ­σκο­λο να πι­στέ­ψουν ό­τι ο παν­το­δύ­να­μος Θε­ός σταυ­ρώ­νε­ται και με τον σταυ­ρι­κό Του θά­να­το σώ­ζει και ζω­ο­ποι­εί το αν­θρώ­πι­νο γέ­νος. Και μω­ρί­α, για­τί προ­σκρού­ει στη φτω­χή αν­θρώ­πι­νη λο­γι­κή η πί­στη και η ελ­πί­δα σ᾽ έ­να Θε­ό, πού τε­λι­κά δεν μπό­ρε­σε να σώ­σει α­πό τον πλέ­ον ε­πο­νεί­δι­στο θά­να­το ού­τε τον ίδιο τον ε­αυ­τό του.

Ο Θε­ός ό­μως δεν δε­σμεύ­ε­ται α­πό τα φαι­νό­με­να και δεν υ­πο­τάσ­σε­ται στις α­παι­τή­σεις της συλ­λο­γι­στι­κής μας. Επι­λέ­γει να μας α­πο­κα­λύ­ψει τη δύ­να­μη και τη σο­φί­α Του δι­α­μέ­σου του σταυ­ρού του Μο­νο­γε­νούς Υιού Του. Έτσι, κα­τά τον Α­πό­στο­λο, γι᾽ αυ­τούς πού τε­λι­κά πι­στεύ­ουν, ο ε­σταυ­ρω­μέ­νος Χρι­στός εί­ναι «Θε­ού δύ­να­μις και Θε­ού σο­φί­α». Και οι ί­διοι, α­φο­σι­ω­μέ­νοι μα­θη­τές και τα­πει­νοί προ­σκυ­νη­τές του Σταυ­ρού Του.

ΤΟ ΜΥ­ΣΤΗ­ΡΙΟ του Σταυ­ρού είναι α­κό­μη και μυ­στή­ριο α­γά­πης· της ά­πει­ρης α­γά­πης του Θε­ού προς τον άν­θρω­πο. Τί­πο­τε άλ­λο δεν α­πο­κα­λύ­πτει την α­γά­πη του Θε­ού στον άν­θρω­πο ό­σο η ε­ναν­θρώ­πη­ση και το σταυ­ρι­κό Πά­θος του Μο­νο­γε­νούς Υιού Του. Ο Θε­ός «αγά­πη εστί» κα­τά τον ευ­αγ­γε­λι­στή Ιω­άν­νη (Α’ Ι­ω. 4,8). Και το μέ­γε­θος της αγά­πης του Θε­ού, το πλά­τος και το βά­θος της, φα­νε­ρώ­νε­ται για χά­ρη μας στην εναν­θρώ­πη­ση και τον Σταυ­ρό του Θε­αν­θρώ­που Κυ­ρί­ου μας.

Στο θείο Πά­θος συγ­κε­φα­λαι­ώ­νε­ται η α­γά­πη του Θε­ού για ό­λους ε­μάς τους α­δύ­να­μους και α­μαρ­τω­λούς αν­θρώ­πους. Ο Σταυ­ρός είναι ο θρό­νος δό­ξης της α­γά­πης του Θε­ού. Ο θά­να­τος του ε­ναν­θρω­πή­σαν­τος Θε­ού συ­νι­στά την κο­ρύ­φω­ση της α­γά­πης Του «ί­να σω­θή ο κό­σμος δι᾽ αυτού» (Ιω. 3,17). Γρά­φει ο α­πό­στο­λος Παύλος προς Ρω­μαί­ους : Ο Θε­ός α­πο­δει­κνύ­ει την α­γά­πη Του σ᾽ ε­μάς με το ό­τι, ενώ ε­μείς ή­μα­σταν α­κό­μη α­μαρ­τω­λοί, ο Χρι­στός πέ­θα­νε για μᾶς (Ρωμ. 5,8).

ΤΟ ΜΥ­ΣΤΗ­ΡΙΟ του Σταυ­ρού, πα­ράλ­λη­λα, α­πο­κα­λύ­πτει και την α­νυ­πο­λό­γι­στη α­ξί­α του αν­θρώ­που. Είναι τό­σο με­γά­λη η αξί­α μας στα μά­τια του Θε­ού, ώ­στε, αν και α­πο­μα­κρυν­θή­κα­με α­πό κον­τά Του, Ε­κεί­νος ε­ξα­κο­λού­θη­σε να μας α­γα­πά.

Από α­γά­πη έστει­λε τον Μο­νο­γε­νή Υιό Του στον κό­σμο. Α­πό α­γά­πη ο ε­ναν­θρω­πή­σας Κύ­ριος α­νυ­ψώ­θη­κε πά­νω στον σταυ­ρό για τη δι­κή μας σω­τη­ρί­α. Ό­πως, λοι­πόν, δεν υ­πάρ­χει με­γα­λύ­τε­ρη έκ­φρα­ση της α­γά­πης του Θε­ού α­πό τον σταυ­ρό, έ­τσι δεν υ­πάρ­χει και με­γα­λύ­τε­ρη ε­ξύ­ψω­ση του αν­θρώ­που από τη σταυ­ρι­κή θυ­σί­α του Κυ­ρί­ου για χά­ρη μας. Το αίμα του Χρι­στού, πού έ­χυ­σε πά­νω στον σταυ­ρό, γρά­φει ο α­πό­στο­λος Παύλος, μας δί­νει παρ­ρη­σί­α ε­νώ­πιον του θρό­νου του Θε­ού (Ε­βρ. 10,19).

* * *
ΕΥ­ΛΟ­ΓΗ­ΜΕ­ΝΕ Ι­Η­ΣΟΥ, 

Για άλ­λη μια φο­ρά α­ξι­ω­νό­μα­στε να στα­θού­με κά­τω α­πό τον Σταυ­ρό Σου. Ν᾽ α­τε­νί­σου­με το α­κή­ρα­το σώ­μα Σου κα­θη­λω­μέ­νο ε­πί του ξύ­λου του σταυ­ρού. Ν᾽ α­σπα­στού­με ευλα­βι­κά τα μα­τω­μέ­να πό­δια Σου.

Φώ­τι­σε, Κύ­ρι­ε, το νου μας και μυ­στα­γώ­γη­σε την καρ­διά μας στο μυ­στή­ριο του Σταυ­ρού Σου.

• Να συ­νει­δη­το­ποι­ή­σου­με ό­τι ο Σταυ­ρός Σου εί­ναι η πη­γή της σω­τη­ρί­ας και το κέν­τρο της ζωής μας.

• Να αι­σθαν­θούμε στα μύ­χια της υπάρ­ξε­ώς μας τον πλού­το της αγά­πης Σου, αλ­λά και την α­ξί­α μας πού απο­δει­κνύ­ει ο Σταυ­ρός Σου.

• Ν᾽ αν­τα­πο­κρι­θούμε κι ε­μείς οι α­νά­ξιοι στην α­γά­πη Σου. Ν᾽ α­γα­πή­σου­με θερ­μό­τε­ρα και ειλι­κρι­νέ­στε­ρα και Σέ­να και τους α­δελ­φούς μας.

• Και να αγω­νι­ζό­μα­στε να ζού­με ως μα­θη­τές του Σταυ­ρού Σου, με α­φο­σί­ω­ση και αυ­τα­πάρ­νη­ση, την ευ­λο­γη­μέ­νη χρι­στι­α­νι­κή ζω­ή στην ο­ποί­α μας έ­χεις προ­σκα­λέ­σει. 

http://synodoiporia.blogspot.gr/