Με τον "Εσταυρωμένο" στο Ίδρυμα Αγωγής Ανηλίκων Βόλου

 Από παλαιότερη εκδήλωση στο ίδρυμα
Αγωγής Ανηλίκων Βόλου.
 (από το Αρχείο του " Ε ")

Όταν, πριν μήνες, ευλογήθηκα από τον Θεό να επισκέπτομαι το Ίδρυμα Αγωγής Ανηλίκων Βόλου (με άλλους εθελοντές του Συλλόγου "Ο ΕΣΤΑΥΡΩΜΕΝΟΣ") ένα απόγευμα την εβδομάδα, δεν φανταζόμουν πόσο δικά μου θα γινόταν αυτά τα άγνωστα παιδιά.

Χθες, που ήταν η αποχαιρετιστήρια για το καλοκαίρι συνάντησή μας, το διαπίστωσα.

Ένα μεγάλο τραπέζι με τα κερά-σματα του Συλλόγου και ολόγυρα πρόσωπα που το βλέμμα τους ακροβατούσε να πιστέψει πως όλη ετούτη η εκδηλωμένη αγάπη ήταν για...πάρτη τους, καθώς συνήθως τους... δίνουν δικαστήρια, ποινές, παρατηρήσεις.

Ένα τραπέζι γι αυτά.....Πόσο καιρό άραγε είχαν να νιώσουν ότι κάποιος τους φροντίζει δίχως να ζητάει ανταπόδοση, χωρίς να θέλει αντάλλαγμα;

Μοιράζοντας πλαστικά πιάτα και αναψυκτικά, δήθεν τυχαία, ακουμπούσα τα χέρια τους και ήταν τρυφερά, όπως όλων των εφήβων. Απελπιστικά τρυφερά για χειροπέδες....

Όταν ο π. Θεόδωρος, ο ιδρυτής και η ψυχή του "ΕΣΤΑΥΡΩΜΕΝΟΥ", σηκώ-θηκε και τους είπε δυο λόγια, έβλεπα τα μάτια τους να ξεκουράζονται στο ράσο του, τις φωνές τους σταματη-μένες στα μισάνοιχτα στόματα και τα βλέμματά τους να αναρωτιούνται "Μα είναι αλήθεια; Μας αγαπάει;"

Αναζητώντας σφραγίδες αγάπης, πήραν τα εικονάκια της Παναγιάς από τον παπα-Χρήστο, σχεδόν με...βουλιμία. Πεινούν και διψούν την αγάπη, ετούτα τα μικρά... αγριμάκια. Δεν είναι παρά θύματα μιας κοινωνίας που δεν αγαπά με την θυσιαστική Αγάπη αλλά τιμωρεί σαν να είχε αγαπήσει....Αλλά τί λέω; Η Αγάπη δεν τιμωρεί. Μόνο σε πιάνει από το χέρι και σε τραβάει απαλά στο Έλεος....

Αυτά τ' αγόρια γεννήθηκαν και έζησαν υπό συνθήκες προορισμένων ναυαγίων και τώρα εμείς πρέπει να βοηθήσουμε να δουν τις θάλασσες τις γεμάτες μέρα, που ξανοίγονται μπροστά τους.

Πολλοί λένε πως είναι χαμένες υποθέσεις αλλά για μας είναι ο Γιώργος, ο Νίκος, ο Σέρτζιο -ή όπως αλλιώς τους λένε- που βυθίζουν λόγχη μέσα στα μάτια μας, τα βλέμματά τους και πολεμούν για την αγάπη που υποψιάστηκαν πως έχουμε γιαυτά.

Ένας από τους λεγόμενους "άγριους" μου χάιδεψε τα μαλλιά και με ρώτησα γιατί έλειψα δυο φορές από την συνάντηση, ένας άλλος μου είπε πως φοράω ωραίο σταυρό, μου ζητούν εικονάκια, βιβλία και σταυρουδάκια, με λένε "κυρία" με τον παράξενο τρόπο μιας αγριεμένης και διεκδικητικής σχέσης, είναι φιλαράκια μου, παιδιά τα οποία θα ήθελα να παίζουν με την ζύμη όταν στην κουζίνα μου φτιάχνω κουλούρια, με ακολουθούν τα μαύρα τους μάτια καρφωμένα στην πλάτη μου όταν φεύγω κι'εγώ πονάω στην πλάτη... κάτι σαν σφάχτης. Μπορεί έτσι να είναι ο πόνος της αγάπης. 

Ακόμη ακούω τα "ευχαριστώ" που μας είπαν -σχεδόν ουρλιάζοντας- λίγο πριν φύγουμε και ονειρεύομαι κάποτε να τα ακούσω να μιλούν απαλά όπως μιλούν τα πλάσματα όταν συναντούν τον Πλάστη τους και δεν έχουν πια να διεκδικήσουν τίποτε, εκτός από την ελπίδα που είναι βελούδινη...

Ονειρεύομαι το Ίδρυμα κλειστό -λόγω ελλείψεως τροφίμων- και μας να περνούμε απέξω και να δακρύζουμε δοξολογίες για τα αγόρια που κάποτε αγαπήσαμε εδώ.

Μέχρι τότε θα αγαπάμε και θα ευχαριστούμε τον Κύριο για την χαρά να ακουμπάμε τούτες τις ψυχούλες που δεν ζητούν παρά λιακάδα, κοχύλια και γαλάζια νερά για το ταξίδι της ζωής.

Ευχαριστούμε Γιώργο, Κώστα, Μάρκο ή όπως σε λένε, αγόρι με τα ελλειπτικά της αγάπης φεγγάρια, στα μάτια σου. 

Εμείς θα είμαστε πάντα στο δικό σου "εκεί" για να μην πάψεις να ελπίζεις τις πανσελήνους που σου κλέψανε.

Και να θυμάσαι, αγόρι μου, πως ο πρώτος που πήρε μαζί Του σαν αναστήθηκε ο Εσταυρωμένος, ήταν... συνάδελφός σου: Ήταν ληστής!  

ΠΗΓΗ: http://anazhthseis-elena.blogspot.gr/