«Συγγνώμη... Ἄδικα σὲ φυλακίσαμε»

     Ἕνας 19/χρόνος πακιστανὸς ἦταν προφυλακισμένος γιὰ ἕνα χρόνο στὸ Εἰδικὸ Κατάστῃμα Κράτησης Νέων Βόλου (Δικαστικὴ φυλακὴ). Εἶχε κατηγορηθεῖ γιὰ παρά- νομη διακίνῃση CD. Στὸ δικαστήριο ἀποδείχτηκε ἡ ἀθωότητα τοῦ κρατουμένου. Ὁ πρόεδρος τοῦ δικαστηρίου τοῦ ζήτησε συγγνώμη γιὰ τὴν ἄδικη φυλάκισή του. Ἡ διαγωγὴ τοῦ νέου στὶς φυλακὲς Βόλου ἦταν ἄριστη. Ὅταν ἐπρόκειτο νὰ ἀποφυλακισθεῖ, οἱ ὑπεύθυνοί του Σωφρονιστικοῦ καταστήματος προσπάθησαν νὰ πείσουν τὶς κοινωνικὲς κρατικὲς ὑπηρεσίες τῆς πόλεώς μας νὰ τοῦ προσφέρουν φιλοξενία γιὰ ἕνα χρονικὸ διάστημα, μέχρις ὅτου, τακτοποιηθεῖ σὲ κάποια ἒργασία. Δυστυχῶς ὅλες οἱ κοινωνικὲς ὑπηρεσίες δήλωσαν ἀδυναμία νὰ ἀνταποκριθοῦν στὸ αἴτημα αὐτό. Ἡ ἀπάντηση: «Ἡ τοπική μας κοινωνία δὲ διαθέτει ξενῶνες γιὰ ἀστὲγους καὶ μάλιστα γιὰ πρώην κρατουμένους ».

Τὸ κενὸ αὐτὸ συμπλήρωσε ὁ Σύλλογός μας, ὁ ὁποῖος ἐκείνη τὴν περίοδο εἶχε ἀρχίσει δειλά-δειλὰ καὶ ἀνεπίσημα τὴ λειτουργία ἑνὸς μικροῦ χώρου φιλοξενίας στὴν πόλη τοῦ Βόλου. Ὁ ἀποφυλακισθείς ἔγινε δεκτὸς ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους τοῦ Συλλόγου μας μὲ ἀγάπη καὶ ἐνδιαφέρον. Φιλοξενήθηκε δυὸ φορὲς γιὰ μεγάλα χρονικὰ διαστήματα, ἐργάστηκε στὸ «ΚΕΝΤΡΟ ΥΠΟΔΟΧΗΣ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΩΝ», ἐνισχύθηκε οἰκονο- μικά, ὑλικὰ, ψυχολογικὰ καὶ ἀπέκτησε πολλούς φίλους. Γιὰ  ἕνα χρονικὸ διάστημα, ὀλίγων μηνῶν, ἐστὰλη ἀπὸ τὸ Σύλλογο νὰ ἐργαστεί σὲ ξενοδοχεῖο τοῦ Πηλίου, ὅπου συγκέντρωσε κάποιες οἱκονομίες μὲ τὶς ὁποῖες θὰ βοηθοῦσε τὴν πολύτεκνη οἰκογένειά του πού κατοικοῦσε στὸ Πακιστᾶν. Νὰ σημειώσουμε δὲ πὼς ἡ μητέρα του εἶχε πεθάνει πρὸ καιροῦ.

Ὅλα ἄλλαξαν στὴ ζωὴ τοῦ νεαροῦ Πακιστανοῦ, ὅταν ἦλθε κάποια εἰδοποίηση ἀπὸ τὸ Πακιστᾶν. Ὁ 15χρονος ἀδελφός του ἦλθε παρανόμως στὴν Ἀθήνα μὲ τὴ βοήθεια μαφιόζων. Τότε, ἐγκατέλειψε τὴν ἐργασία του στὸ Πήλιο καὶ ἐπέστρεψε στὴν Ἀθήνα, γιὰ νὰ ἐλευθερώσει τὸν ἀδελφό του ἀπὸ τὰ χέρια ἐκείνων ποὺ τὸν ὁδήγησαν παρανόμως στὴν Ἑλλάδα. Ἔπρεπε, λοιπόν, νὰ  καταβάλει ἕνα μεγάλο χρηματικὸ ποσὸν, γιὰ νὰ ἐλευθερωθεῖ ὁ ἀδελφός του. Ὅλες οἱ οἰκονομίες του ἐξαφανίστηκαν. Θὰ πρέπει νὰ ὑπογραμμίσουμε στὸ σημεῖο αὐτὸ μία ἀλήθεια, τὴν ὁποία ἀκοῦμε συχνὰ ἀπὸ τὰ θύματα: Οἱ περισσότεροι μετανάστες καὶ πρόσφυγες, ἐπειδὴ δὲν ἔχουν χρήματα νὰ πληρώσουν γιὰ τὴν ὁμαδικὴ μεταφορά τους στὴν Ἑλλάδα, ὑποθηκεύουν γιὰ ἕνα μεγάλο χρονικὸ διάστημα τὸ μεροκάματό τους μέρος τοῦ ὁποίου παρακρατεῖται ἀπὸ τοὺς σύγχρονους δουλεμπόρους, ἀκόμη καὶ τὴν ἴδια τους τὴ ζωή.

Ἀναζητοῦσαν καθημερινὰ ἐργασία βαδίζοντας ἀτέλειωτες ὧρες στοὺς δρόμους τῆς Ἀθήνας. Κάποια γιαγιὰ τοὺς λυπήθηκε καὶ τοὺς προσέφερε μία μικρὴ ἀποθήκη …μὲ τὸ ἀζημίωτο. Ἀπογοητευμένοι, πεινασμένοι, κουρασμένοι, ἐξαθλιωμένοι καὶ φοβισμένοι σκέφθηκαν καὶ πάλι τὸ Βόλο. Μᾶς τηλεφώνησαν… Ἦταν χειμώνας τοῦ 2009.  Ζήτησαν καὶ πάλι βοήθεια. Τοὺς φιλοξενήσαμε γιὰ πέντε μῆνες καὶ στὴ συνέχεια ἔφυγαν καὶ πάλι, γιὰ νά  παλέψουν κάτω ἀπὸ ἀντίξοες συνθῆκες ἀντιμετωπίζοντας τὸ σκληρὸ πρόσωπο τῆς ξενιτιᾶς, μὲ τὴν ἀνεργία νὰ καλπάζει, τὸν κίνδυνο νὰ πέσουν σὲ «ἀναγκαστικὲς» παραβάσεις τοῦ νόμου, γιὰ νὰ κρατηθοῦν στὴ ζωή, τὸ ρατσισμὸ καὶ τόσα ἄλλα κακά…Ὁ Θεὸς νὰ τοὺς προστατεύει.

Από το βιβλίο του π. Θεοδώρου Μπατάκα 

" Ο ΞΕΝΟΣ" Πρόσφυγες, μετανάστες  καὶ Ἐκκλησία.