5 ΑΝΕΜΟΔΑΡΜΕΝΕΣ ΨΥΧΕΣ (συνέχεια)

    5       ΑΝΕΜΟΔΑΡΜΕΝΕΣ ΨΥΧΕΣ

Ἡ πρώτη μου ὁλόκληρη  μέρα στὴν φυλακή….. φοβᾶμαι ἡ φυλακὴ εἶναι βαρὺ φορτίο κι ὁ φόβος ἡ ζύμη της. Ἡ ἀνηφόρα τοῦ γολγοθὰ θέλει ἀτσάλινα νεῦρα καὶ ψυχικὴ δύναμη, τσαμπουκὰ ἢ καὶ λίγη μαγκιά, ἔτσι γιὰ νὰ μὴν μποροῦν νὰ σὲ ἀγγίζουν. Κλονισμένη, σὰν νὰ πατοῦσα σὲ ἔδαφος ποὺ δὲν ἦταν στερεό, πῆρα μία καρέκλα, πῆγα στὸ παράθυρο, ἄναψα ἕνα τσιγάρο κι ἄρχισα νὰ κατασκοπεύω τὴν ἐπιβίωσή τους, τὶς ἀντιδράσεις, τὸ χαρακτήρα, τὴν βιωσιμότητά τους, τὶς συμμορίες, τὶς συνωμοσίες κι ὅλες τὶς ὁρατὲς παγίδες ποὺ μέσα στὴν ἄγνοιά σου καραδοκοῦν νὰ σ' ἐγκλωβίσουν καὶ νὰ σὲ πονέσουν. Χρειἀζομαι κάποιο χρόνο νὰ ἐξοικειωθῶ, νὰ σπάσω τὸ φράγμα ποὺ μὲ πνίγει, καὶ νὰ προσαρμοστῶ μέσα στὸ πνεῦμα τῆς φυλακῆς.

Αὐτὴ τὴ στιγμὴ θέλω ὅσο τίποτε ἄλλο ἕνα καφὲ νὰ χαλαρώσω. Ὅμως δὲν εἶχα βρεῖ ἀκόμη κάποιο σημεῖο ἐπαφῆς μὲ κάποια γυναίκα, τὸ μουσικὸ κλειδὶ ποὺ θὰ ἔλεγε κανεὶς γιὰ νὰ ἑρμηνεύσω μία σωστὴ καὶ εἰλικρινῆ φιλία. Κι ἄξαφνα, ἀπὸ τὸ τελευταῖο κελὶ βγαίνει μία κρατούμενη καλοντυμένη, γλυκομίλητη, μὲ φινέτσα καὶ πολὺ εὐγενική.

-   Γειά σου, καινούργια; Μὲ λένε Κατερίνα. Θέλεις νὰ σοῦ ψήσω ἕνα καφὲ νὰ ἠρεμήσουν τὰ νεῦρα σου;

       Τὰ λόγια της ἦταν σὰν δῶρο Θεοῦ. Χωρὶς δεύτερη σκέψη, κάθησα στὸ πλαστικὸ τραπεζάκι. Εἶχα πράγματι ἀνάγκη ἀπὸ μία συντροφιά, κάποιες συμβουλὲς γιὰ τὴν ἐπιβίωσή τους ποὺ εἶναι τραγικὴ γιὰ τὴν κάθε οἰκογένεια. Ἡ φυλακὴ προσφέρει δωρεὰν μόνο τὸ πρωινό. Τὸ μεσημεριανὸ καὶ τὸ βραδυνὸ φαγητό, ὅλα τὰ ὑπόλοιπα ποὺ χρειάζεται ἕνας ἄνθρωπος γιὰ νὰ ἐπιβιώσει μὲ ἀξιοπρέπεια, τὰ ἀγοράζουμε μὲ δικά μας χρήματα, ποὺ μᾶς στέλνουν οἱ οἰκογένειές μας. Κι ὅσες γυναῖκες δὲν ἔχουν χρήματα νὰ ἀγοράσουν τὰ ἀπαραίτητά τους, γίνονται ὑπηρέτριες σὲ ὁρισμένες ποὺ ἔχουν τὴν  οἰκονομικὴ δυνατότητα. Ἡ ἐνημέρωση ἀπὸ τὴν Κατερίνα μοῦ ἔδωσε τὴν γνώση νὰ ἀντιληφθῶ πλήρως τὴν ὅλη κατάσταση ποὺ ἐπικρατεῖ ἐδῶ μέσα.

       Ἡ κουβέντα μαζί της ἦταν βάλσαμο. Ὑπῆρχε μία ἤρεμη φιλοσοφία μέσα στὰ λόγια της καὶ τόση λαχτάρα μέσα στὴν μοναξιά της νὰ βρεῖ κάποια νὰ τῆς μιλήσει, ν' ἀνοίξει τὸ φερμουὰρ τῆς καρδιᾶς της, νὰ τὰ πεῖ ὅλα ὅσα εἶχε βαθιὰ θαμμένα στὴν ψυχή της, μέσα στὰ ἕξι χρόνια ποὺ βρίσκεται μέσα στὸν βοῦρκο τῆς κόλασης.

Ὁ χῶρος αὐτὸς σὲ ἰσοπεδώνει, σὲ μειώνει τελείως ὡς ἄνθρωπο, νεκρώνουν τὴν ψυχή σου, σκοτώνουν κάθε σκέψη σου καὶ τσουρουφλίζουν τὰ φτερά σου. Σὲ ἀκρωτηριάζουν, σὲ ὁδηγοῦν ἔξω ἀπὸ τὸν ἑαυτό σου, ἔξω ἀπὸ τὴν ἀνθρώπινη μορφή σου σὲ κάνουν ἀντικείμενο, ὄργανο, ζῶο!!!!!

Ἡ φυλακὴ δὲν ἔχει μνήμη. Ἔχει μόνο ὀσμὴ τρέλας καὶ παραλογισμοῦ. Ἐδῶ, ὅταν περπατᾶς δὲν μιλᾶς, προσπαθεῖς νὰ μὴν ξεχάσεις, μὴν χαθεῖς ὅπως ἔχουν χαθεῖ δεκάδες ψυχὲς σ' αὐτὸ τὸ σκοτεινὸ τοῦνελ, ποὺ τὸ φῶς του φαντάζει ἔτη φωτὸς μακρινό...(ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ)