Η μοναξιά του Πάσχα!!!

- Θεέ μου, υπάρχει μεγάλη μοναξιά σ' αυτό τον κόσμο. Το αποκορύφωμά της είναι οι μεγάλες εορτές της χριστιανοσύνης.  Τότε που ο καθένας κάνει τα πάντα για να "περάσει καλά". 

- Οι προετοιμασίες για τη ... συμμετοχή μας (τάχα) στη μεγίστη εορτή της Αναστάσεώς Σου, Κύριε Ιησού, τις περισσότερες φορές, μας εμποδίζουν να προετοιμαστούμε πνευματικά και θεάρεστα. Όλες μας οι προσπάθειες κατευθύνονται προς τη  ...λατρεία και ικανοποίηση της κοιλίας μας!!! 

- Όλοι τρέχουμε χωρίς σταματημό -πριν τη Μ. Εβδομάδα- και κατά την περίοδο των Παθών Σου, Κύριε, επειδή είμαστε κουρασμένοι (από τα ψώνια, τα δώρα, τις παραγγελίας για το αρνί κ.α. ) δεν έχουμε κουράγιο να έρθουμε στο Ναό για προσευχή!!! 

- Όλ' αυτά και πολλά άλλα μας κάνουν να ξεχνούμε τους άλλους, τους ηλικιωμένους γονείς μας, τους πονεμένους, τους αρρώστους, τους πενθούντες, τους ηλικιωμένους, τους μοναχικούς της γειτονιάς μας, τους φυλακισμένους, τους άστεγους κ.α..

- Και όταν τους θυμηθούμε για λίγο, φευγαλέα, αναβάλουμε μια ουσιαστική και ανθρώπινη επίσκεψή μας, γιατί μας ..."χαλάνε τη συνταγή" της χαράς των ημερών. Γίνονται εμπόδιο στο να γιορτάσουμε εμείς ξέγνοιαστα!!!

- Η Ορθόδοξη Εκκλησία μας τονίζει -με πολλούς τρόπους- πως σκοπός όλων αυτών των αγίων ημερών του Πάσχα είναι να συναντήσουμε ΕΣΕΝΑ, Τον Εσταυρωμένο και Αναστάντα Κύριό μας. 

- Μα, το άκουσα, ο ανόητος και ταλαίπωρος, πως εκτός από τη Θ. Κοινωνία και την εξομολόγηση, σε συναντούμε ουσιαστικά και στα πρόσωπα των άλλων, των πονεμένων, των ηλικιωμένων, των φυλακισμένων, των μοναχικών, των αστέγων, των πτωχών, "των εν πολέμω και αιχμαλωσία και προσφυγιά ευρισκομένων" και πολλών άλλων ελαχίστων αδελφών Σου, Κύριε.

- Η μοναξιά των ημερών, που βιώνουν χιλιάδες και εκατομμύρια άνθρωποι σ' όλο τον κόσμο, είναι πραγματική αιτία για θλίψη και κατάθλιψη, για απομόνωση και αυτοκτονίες, για θυμό και σκλήρυνση της καρδιάς και τόσα άλλα κακά. 

- ΕΣΥ, Κύριε, μας το υποσχέθηκες: «Δεν θα σε αφήσω ούτε θα σε εγκαταλείψω». Κι όμως, στις δύσκολες ώρες της μοναξιάς μας δεν Σε νιώθουμε κοντά μας. Είσαι ΑΠΩΝ!!! 

******************************

- Παιδί μου, ποτέ δεν σε άφησα μόνο. Πάντοτε είμαι δίπλα σου. Κάθε φορά που με καλείς σε βοήθεια, ΕΓΩ είμαι κοντά σου πριν μου το ζητήσεις. Αν νοιώθεις μόνος την ώρα του πόνου και της ασπλαχνίας των αδελφών σου, να γνωρίσει πως σ' έχω στην αγκαλιά μου. 

- Παιδί μου, για κοίταξε το Σταυρό πάνω στο οποίο θυσιάστηκα για σένα. Εκεί ένοιωσα κι ΕΓΩ μια απέραντη μοναξιά. Κι όμως δεν ήμουν μόνος. Κοντά μου ήταν ο Ουράνιος Πατέρας μου. 

- Παιδί μου, όταν κι εσύ νιώθεις μόνος, θα πρέπει να γνωρίζεις πως θα έρθω ταχύτατα κοντά σου, αρκεί να με καλέσεις. Πάντοτε αναμένω την πρόσκλησή σου, γιατί σέβομαι την ελευθερία σου. 

-Παιδιά μου, αν ακούγατε αυτά που σας αναφέρω στο Ευαγγέλιό μου και στα κηρύγματα της Εκκλησίας Μου, ποτέ δεν θα νιώθατε μόνοι. Κανένα ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΠΑΙΔΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ, γιατί εγώ είμαι πάντοτε ΠΑΡΩΝ στη ζωή του.

π. Θ. Μ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

ΑΥΤΟΠΤΕΣ ΚΑΙ ΑΥΤΗΚΟΟΙ (π. Δημητρίου Μπόκου)

Ο απόστολος Θωμάς προκάλεσε τον Χριστό, ο Χριστός δέχτηκε

την πρόκληση και ανταποκρίθηκε στον Θωμά. Και άλλοι κατά

καιρούς, αλλά και κατά την ώρα της Σταύρωσης, προκάλεσαν τον

Χριστό, αλλά Εκείνος για τους δικούς του λόγους δεν έδωσε σημασία.

Η προθυμία του Χριστού να απαντήσει στην πρόκληση του Θωμά

δείχνει ότι ήταν άκρως σημαντικό το θέμα και όχι μια περιθωριακή

λεπτομέρεια (Κυριακή του Θωμά). Αλλά γιατί;

Ο Θωμάς δεν ήταν ένας απλός πιστός. Ανήκε στην ομάδα των

δώδεκα μαθητών. Στους ανθρώπους που διάλεξε ο Χριστός για να

τους αναθέσει ειδική αποστολή: Να γίνουν απόστολοι «εις πάντα τα

έθνη». Να κηρύξουν «το Ευαγγέλιον πάση τη κτίσει». Να κάνουν

μαθητές του Χριστού όλους τους ανθρώπους. Πώς και τί θα

εκήρυτταν, αν οι ίδιοι είχαν μέσα τους αμφιβολίες για όσα θα έλεγαν

στους άλλους;

Εξ άλλου στην πορεία τους θα συναντούσαν τρομερές

δυσκολίες. Οι πύλες του Άδου θα άνοιγαν τα στόματά τους εναντίον

τους. Οι ψευδοδιδάσκαλοι θα αποστατούσαν από την πίστη, θα

προσπαθούσαν αδιάκοπα να «ανθίστανται τη αληθεία», έχοντας

εξωτερικό μόνο σχήμα ευσέβειας, «την δε δύναμιν αυτής ηρνημένοι».

Οι άθεοι του κόσμου, στηριζόμενοι στον υπερφίαλο, θεοποιημένο,

απόλυτο ορθολογισμό τους, θα χάλκευαν αδιάσειστα κατά το

φαινόμενο επιχειρήματα κατά του ευαγγελικού κηρύγματος. Πώς θα

τα αντιμετώπιζαν όλα αυτά οι απόστολοι, αν είχαν οι ίδιοι αμφιβολίες;

Οι κήρυκες του Ευαγγελίου έπρεπε να πατούν γερά στα πόδια

τους. Να μην ταλαντεύονται ή να επαμφοτερίζουν. Να είναι όχι

αδύναμες φωνές που τις παίρνει ο άνεμος, αλλά «υιοί βροντής» για να

βροντοφωνούν τα σωτήρια δόγματα της αληθείας. Να αντιστέκονται

στην πλάνη των ειδώλων «ως στύλοι ακλόνητοι της Εκκλησίας

Χριστού». Έπρεπε να είναι αυτόπτες και αυτήκοοι για όσα θα έλεγαν.

Να είναι ικανοί να βεβαιώνουν με πλήρη παρρησία, με απόλυτη

σιγουριά: «Ο ην απ’ αρχής, ο ακηκόαμεν, ο εωράκαμεν τοις οφθαλμοίς

ημών, ο εθεασάμεθα και αι χείρες ημών εψηλάφησαν… απαγγέλλομεν

υμίν» (Α΄ Ιω. 1, 1-3).

Δηλαδή: Σας μιλάμε όχι για κάτι που κυκλοφόρησε σαν αόριστη

φήμη από εδώ και από εκεί, αλλά για τον Χριστό, που είναι η αιώνια

αλήθεια και ζωή. Και υπήρχε πριν γίνει ο κόσμος. Και εμείς τον

ακούσαμε με τα αυτιά μας να μας μιλάει, τον είδαμε με τα μάτια μας,

τον ψηλαφήσαμε με τα χέρια μας. Και ενώ ήταν πάντοτε ενωμένος με

τον Πατέρα, φανερώθηκε και σε μας.

Είναι χαρακτηριστικό μάλιστα, ότι όταν χρειάστηκε να γίνει η

αναπλήρωση του Ιούδα, ο απόστολος Πέτρος είπε: Πρέπει να

διαλέξουμε στη θέση του κάποιον που ήταν μαζί μας όλο τον καιρό

και παρακολούθησε αυτοπροσώπως τη δράση του Χριστού, από τη

Βάπτισή του μέχρι την Ανάληψή του, ώστε να είναι αυτόπτης και

αυτήκοος μάρτυς της Αναστάσεως. Διάλεξαν τότε δύο, τον Ιούστο και

τον Ματθία, έριξαν κλήρο και επιλέχθηκε ο Ματθίας (Πραξ. 1, 21-26).

Έπρεπε λοιπόν και ο Θωμάς, ως απόστολος, να δει με τα μάτια

του και να ψηλαφήσει με τα χέρια του τον αναστημένο Χριστό. Να

είναι και αυτός, ως αυτόπτης μάρτυς και αυτήκοος, απολύτως

σίγουρος κήρυκας της Αναστάσεως.

Ο Χριστός θεωρεί υψίστης σημασίας το θέμα και ανταποκρίνεται

άμεσα. Φανερώνεται, για να γίνει ορατός από τον Θωμά και να

ψηλαφηθεί.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

Όταν ένας τυφλός, ασθενής, αλλοδαπός και άστεγος καθηλώνεται σ' ένα παγκάκι μέρα και νύκτα, τότε...

ΦΩΤΟ: https://www.enikos.gr/society

Δυστυχώς, τα περιστατικά με αστέγους και αρρώστους επαναλαμβάνονται καθ' όλη τη διάρκεια του έτους. Και για μεν το χειμώνα και τις κρύες νύκτες του η έκθεση ενός ανήμπορου ανθρώπου στο κρύο, στην υγρασία και τη βροχή είναι κάτι το οδυνηρό. Τις άλλες εποχές τα καιρικά φαινόμενα γίνονται κάπως υποφερτά. Είναι φοβερό να μην έχεις κάπου να ξαπλώσεις με ασφάλεια και μάλιστα κάτω από στέγη. Η νύκτα  έχει πολλούς κινδύνους. Και για το σώμα και την ψυχή. Σκεφτείτε μόνο που θα βρουν κατάλληλο τόπο για να κάνουν τις ανάγκες τους!!!

Η αλήθεια είναι πως για να βοηθήσει κάποιος (φορέας ή ιδιώτης) αυτούς τους αναγκεμένους θα πρέπει οι αναξιοπαθούντες να είναι συνεργάσιμοι και υπάκουοι στους κανόνες που διέπουν τη λειτουργία των ειδικών δομών φιλοξενίας. Συνήθως, αυτοί οι άστεγοι και άρρωστοι -ψυχικά και σωματικά- ΔΕΝ θέλουν να συνεργαστούν, αλλά απαιτούν. Ακόμη και όταν η ασθένειά τους βρίσκεται σε έξαρση -εγκεφαλικό επεισόδιο, αιμορραγούσες πληγές, λιποθυμίες κ.α.- δεν θέλουν να πάνε ούτε στο νοσοκομείο. Με το ζόρι και το "έτσι θέλω" δεν μπορεί να προκύψει καμία θετική αλλαγή στο πρόβλημά τους. 

Αυτές τις ημέρες, πίσω από το Ιερό Βήμα του Μητροπολιτικού Ιερού Ναού Αγίου Νικολάου Βόλου κάθεται ένας τυφλός άνδρας συνοδευόμενος από μια κυρία. Και οι δυο τους είναι σε μια ώριμη ηλικία. Παραμένουν εδώ και κάποιες ημέρες σ΄ένα παγκάκι και περιμένουν... Τροφή λαμβάνουν από το "ΔΟΣ ΗΜΙΝ ΣΗΜΕΡΟΝ", το ενοριακό εστιατόριο του Ναού. 

Ο "ΕΣΤΑΥΡΩΜΕΝΟΣ", αυτούς ειδικά τους ανθρώπους τους έχει βοηθήσει πολλές φορές και στο παρελθόν, διότι βρίσκονται σε δεινή θέση εδώ και πολλά χρόνια. Η Αντιδήμαρχος, κ. Αναγνώστου, άνοιξε δρόμο φιλοξενίας, αλλά δυστυχώς... Βέβαια, κλήθηκε και ο "Ε" να προσφέρει φιλοξενία σε κάποιους χώρους που διαθέτει, αλλά δεν ήταν δυνατό, αφού ήδη φιλοξενούνται τέσσερις συνάνθρωποί μας. Παρά ταύτα, ο Πρόεδρος του Συλλόγου μας, π. Θεόδωρος, τους επισκέπτεται καθημερινά και τους προσφέρει ό,τι μπορεί (χρήματα και άλλα αναγκαία υλικά). Ενημέρωσε δε και τους εν Βόλω οικείους τους  και επικοινωνεί συχνά με την υπεύθυνη Αντιδήμαρχο, για να βρεθεί μια λύση στο θέμα. 

Ποια θα είναι η εξέλιξη του θέματος,

 κανείς δεν γνωρίζει. Εκείνο που περιμένουν, όπως λένε,  είναι να υπάρξει 

κάποιος φιλάνθρωπος  συμπολίτης μας ή κάποια υπηρεσία που θα τους φιλοξενήσει 

σε κάποιο στεγασμένο χώρο.  Αυτό λένε και αυτό επιθυμούν. 

Μακάρι να βρεθεί κάποιος σύγχρονος Σαμαρείτης. 

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

Μοναχός Θεόδουλος , φύλακας Πανάγιου Τάφου μιλά για το Άγιο φως και όσους κατηγορούν το θαύμα

Το Πανάγιο Φως μετά την τελετή του θαύματος του Αγίου Φωτός 

Πολλά έχουν ειπωθεί για την αφή του Αγίου Φωτός. Κάποιοι δε

προσπάθησαν ή και προσπαθούν ακόμη να χαρακτηρίσουν την όλη διαδικασία 

ένα "ΨΕΜΑ", μια "ΑΠΑΤΗ". Ακούστε με προσοχή τη συνέντευξη του μοναχού, 

π. Θεοδούλου, ο οποίος καταθέτει με απλότητα την εμπειρία του, το βίωμά του,

ως φύλακας του Παναγίου Τάφου. Αυτή η φωνή είναι η φωνή της αλήθειας.

ΠΑΤΗΣΤΕ ΕΔΩ: https://www.youtube.com/watch?v=OUNciQ7U44A

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

- Με λένε Πασχαλιά (Για τους μικρούς μας φίλους)

Με λένε Πασχαλιά

Το μικρό κοριτσάκι κοιτάζει τις πεταλουδίτσες που πετούν γύρω από τον θάμνο με

τα πανέμορφα λουλούδια. Πετούν από λουλούδι σε λουλούδι ρουφώντας το νέκταρ

τους.

Ξεχνιέται ώρες ολόκληρες να τις κοιτάζει να πετούν ανοίγοντας τα πολύχρωμά φτερά

τους. Και τι χρώματα! Κίτρινες, πορτοκαλί, λευκές, γαλάζιες, μεγάλες, μικρές...

Η μέρα είναι ηλιόλουστη και ο ουρανός καταγάλανος χωρίς κανένα συννεφάκι. Η

μικρούλα κάθισε κάτω από το δεντράκι και η μυρωδιά από τα άνθη του την αγκάλιασε.

Ήταν τόσο πανέμορφα όλα. Από τον χορό δεν έλειπαν και οι μελισσούλες που έκαναν

ευχαριστημένες ένα βουητό καθώς βιάζονταν να ρουφήσουν τον χυμό των λουλουδιών

και να τον πάνε στην κυψέλη τους.

Και τα πουλάκια στα κλαδάκια της κάθονταν και τραγουδούσαν γλυκά

ευχαριστώντας τον δημιουργό τους.

Η μικρούλα δεν χόρταινε να βλέπει αυτή την ομορφιά που έμπαινε κατευθείαν μέσα

στην καρδούλα της. Άνοιξε τα χεράκια της και γύρισε γύρω γύρω λες και ήθελε να

αγκαλιάσει όλο τον κόσμο.

-Είσαι το αγαπημένο μου δέντρο! Του είπε και προσπάθησε να φτάσει με το χεράκι

του ένα χαμηλό κλαδάκι.

-Έχεις τόσο όμορφα λουλούδια που μοσχομυρίζουν! Γι’ αυτό μαζεύονται όλες οι

πεταλουδίτσες πάνω σου!

-Και τα χρώματά σου είναι πολύ όμορφα ροζ και μοβ ! είπε και ανασήκωσε λίγο τα

ποδαράκια του για να τα φτάσει. Όμως δεν τα κατάφερε.

-Πώς σε λένε; Ρώτησε χαϊδεύοντας τον λεπτό κορμό του κι έπειτα κάθισε κάτω από

τον μοσκοβολιστό ίσκιο του.

-Με λένε Πασχαλιά, ακούστηκε η γλυκιά φωνή από το δεντράκι. Κι εσύ είσαι το

αγαπημένο μου παιδάκι. Πολλά παιδάκια με βλέπουν αλλά κανένα δεν με έχει προσέξει

όπως εσύ. Μόνο εσύ μ’ έβαλες μέσα στην καρδούλα σου.

Και τότε ένα κλαδάκι έσκυψε και τη χάιδεψε γεμάτο φορτωμένο με ροζ και βιολετιά

άνθη. Η μικρούλα ένιωσε το υπέροχο άρωμα των λουλουδιών του. Και μερικά άνθη

έπεσαν και κι έκαναν ένα στεφανάκι στο κεφαλάκι της.

-Και το όνομά σου είναι πολύ ωραίο!!! Εμένα με λένε Αγγελικούλα.

-Έλα, μικρούλα μου, μάζεψε όσα περισσότερα λουλουδάκια μπορείς, είπε το

δεντράκι κατεβάζοντας κι άλλο τα κλαδάκια του.

-Ανθίζω και βγάζω λουλουδάκια μόνο για λίγο την άνοιξη, τις ημέρες που πλησιάζει

το Πάσχα. Και είναι το μόνο δώρο που μπορώ να κάνω στον δημιουργό μου που μου

έδωσε όλη αυτή την ομορφιά!

Έλα, μικρούλα μου, με τα μικρά χεράκια σου κόψε απαλά τα μυρωδάτα λουλουδάκια

μου για να τα βάλεις μαζί με τη μανούλα σου στον Επιτάφιο του Κυρίου μας. Γιατί μόνο

γι’ αυτόν ανθίζω και υπάρχω. Πενθώ κι εγώ και συμμετέχω στην Ταφή του Κυρίου με το

πένθιμο χρώμα μου αλλά και με το άρωμά μου θυμίζω σε όλους τα μύρα με τα οποία

άλειψαν το Άγιο Σώμα Του.

Η μικρούλα πήρε το πανεράκι που είχε δίπλα της κι άρχισε να κόβει προσεκτικά τα

άνθη και τότε η Πασχαλιά έσκυψε κι άλλο και ο ήλιος άρχισε να παίζει μαζί της και

μπλέχτηκε στα κλαδιά της.

Κι όταν το πήρε ο ύπνος, το δεντράκι άπλωσε τα κλαδιά του και το σκέπασε. Το

νανούρισε γλυκά, του είπε τα πιο όμορφα τραγούδια. Κι αυτό πετούσε στον ουρανό

χαρούμενο μαζί με τις πολύχρωμες πεταλουδίτσες.

Και τα μαγουλάκια του έγιναν κόκκινα και ροδαλά από τον καθαρό αέρα και την

ευχαρίστηση.

-Μαμά, η Αγγελικούλα είναι στον κήπο! Φώναξε ο Αργύρης.

Την πήρε ο ύπνος κάτω από την Πασχαλιά. Κι έχει γεμίσει το πανεράκι με

λουλούδια. Και τα μαλλάκια της έχουν λουλουδάκια!

Η μανούλα βγήκε έξω και είδε την μικρούλα της να κοιμάται γλυκά και να

χαμογελάει.

-Μαμά, πώς έφτασε κι έκοψε τις πασχαλιές; Αναρωτήθηκε ο Αργύρης.

-Ο Κύριος ξέρει, είπε η μανούλα του παίρνοντας προσεκτικά τη μικρή Αγγελικούλα

στην αγκαλιά της. Εκείνη άπλωσε τα χεράκια της και αγκάλιασε τη μανούλα της.

-Αργύρη μου, είπε η μανούλα του όταν έβαλε την Αγγελικούλα στο κρεβατάκι της,

αυτά τα λουλουδάκια θα τα πάμε σήμερα την εκκλησία για να στολίσουμε τον Επιτάφιο

του Κυρίου μας!

Και η Πασχαλιά που τους κοιτούσε από το παράθυρο κούνησε τα κλαδιά της

ευτυχισμένη…

Σταυρούλα Δημητριάδη, δασκάλα

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

Η ΠΡΩΤΟΓΝΩΡΗ ΑΛΛΑΓΗ (π. Δημητρίου Μπόκου)

Τὸ φῶς εἶναι χαρὰ γιὰ τὸν ἄνθρωπο, τὸ σκοτάδι μαυρίλα καὶ

θλίψη. Τὸ πρῶτο πράγμα ποὺ ἔβαλε ὁ Θεὸς μέσα στὸν κόσμο ποὺ

δημιούργησε, ἦταν τὸ φῶς. «Καὶ εἶπεν ὁ Θεός· Γενηθήτω φῶς· καὶ

ἐγένετο φῶς. Καὶ εἶδεν ὁ Θεὸς τὸ φῶς, ὅτι καλόν».

Ἀργότερα ὁ Θεὸς δημιούργησε καὶ «τοὺς δύο φωστῆρας τοὺς

μεγάλους», τὸν ἥλιο μὲ τὸ φεγγάρι, τὸν μεγάλο ἀστέρα γιὰ νὰ φωτίζει

τὴν ἡμέρα καὶ τὸν μικρότερο ἀστέρα γιὰ νὰ φωτίζει τὴ νύχτα.

Ἔφτιαξε καὶ τὰ ὑπόλοιπα ἀστέρια.

Ὅλα αὐτὰ τὰ λαμπερὰ δημιουργήματα ποὺ ἀκτινοβολοῦσαν τὸ

φῶς, φάνηκαν καλὰ στὸν Θεό, τοῦ προξένησαν χαρὰ καὶ

εὐχαρίστηση (Γεν. 1, 3-18). Καὶ ὄχι μόνο στὸν Θεό, ἀλλὰ καὶ σ’ ὅλους

τοὺς ἀγγέλους ποὺ εἶχαν δημιουργηθεῖ νωρίτερα. Καὶ μετά, φάνηκαν

ὡραῖα καὶ στὸν ἄνθρωπο.

Καὶ ὅμως, παρ’ ὅλο ποὺ ὅλα αὐτὰ κάνουν τὸ σύμπαν νὰ

ἀκτινοβολεῖ, δὲν συγκρίνονται οὔτε στὸ ἐλάχιστο μὲ τὸ κατ’ ἐξοχὴν

γεγονὸς τοῦ φωτός, τὴν Ἀνάσταση. Τὸ φῶς τοῦ Χριστοῦ εἶναι

βέβαια πνευματικό, ἀλλὰ ταυτόχρονα καὶ αἰσθητὸ καὶ ὁρατό.

Ὑπερβαίνει κάθε γνωστὴ αἴσθηση φωτός. Εἶναι ἀσυγκρίτως

λαμπρότερο ἀπὸ κάθε ὑλικὸ φῶς. «Ἐκ τοῦ τάφου ὡραῖος δικαιοσύνης

ἡμῖν ἔλαμψεν ἥλιος». Ὁ Χριστός, ὁ ἥλιος τῆς δικαιοσύνης, ἀνατέλλει

ἀπὸ τὸν τάφο γεμάτος ὀμορφιά.

Ὅσοι καθάρισαν τὶς αἰσθήσεις τους ἀπὸ ἁμαρτία καὶ τὶς ὄξυναν

πνευματικά, μποροῦν νὰ τὸν δοῦν «ἐξαστράπτοντα» μέσα στὸ

ἀπρόσιτο, ἐκτυφλωτικὸ καὶ ἀπλησίαστο φῶς τῆς Ἀναστάσεως. «Τὸ

θεῖον κάλλος», ἡ ἀστραφτερὴ αὐτὴ ὡραιότητα τοῦ ἀναστημένου

Χριστοῦ, συγκρινόμενη μὲ τὸν αἰσθητὸ ἥλιο, εἶναι ὅπως τὸ λαμπερὸ

μεσημέρι σὲ σχέση μὲ τὰ μαῦρα μεσάνυχτα.

Ὁ Ἡσαΐας προλέγει τὴν παρουσία τοῦ Χριστοῦ σὰν φῶς μέγα,

ποὺ ἀνατέλλει στοὺς «κατοικοῦντες ἐν χώρᾳ καὶ σκιᾷ θανάτου» (Ἡσ. 9,

2). Τὸ ὁμολογεῖ καὶ ὁ Χριστός, ὅτι ἦρθε νὰ φωτίσει τὸν κόσμο. «Ἐγὼ

φῶς εἰς τὸν κόσμον ἐλήλυθα». Αὐτὸ τὸ φῶς ἔλαμψε ἰδιαίτερα κατὰ τὴν

Ἀνάστασή του. Ἀπὸ τὸν τάφο ἄστραψε φῶς καὶ ζωή. «Νῦν πάντα

πεπλήρωται φωτός». Τὰ οὐράνια, τὰ ἐπίγεια, τὰ καταχθόνια.

Ἀπὸ τὸν τάφο ἔλαμψε παντοῦ «τὸ ἄχρονον φῶς», ποὺ δὲν ἔχει

ἀρχὴ καὶ τέλος, δὲν τὸ διαδέχεται ποτὲ τὸ σκοτάδι. Μὲ τὸ ἀδιάδοχο

φῶς τοῦ Χριστοῦ ἀλλάζουν τὰ πάντα δραματικά, μὲ μιὰ ἀλλαγὴ

πρωτόγνωρη γιὰ τὸν κόσμο ποὺ βρισκόταν στὴ μαυρίλα τοῦ

θανάτου καὶ τῆς ἁμαρτίας. Ὁ πρὸ καὶ ὁ μετὰ Χριστὸν κόσμος δὲν θὰ

ἔμοιαζαν πλέον ποτὲ σὲ τίποτε.

Γιὰ νὰ τὸ νιώσουμε λίγο αὐτό, ἂς σκεφτοῦμε, π. χ., πῶς ἦταν ὁ

κόσμος, πρὶν ἀνακαλυφθεῖ τὸ ἠλεκτρικὸ φῶς, ὅταν εἴχαμε μόνο

λυχναράκια καὶ λάμπες πετρελαίου. Περιγράφει τὴν ἐκπληκτική του

ἐντύπωση ὁ μητροπολίτης τοῦ Σουρὸζ Ἀντώνιος, ὅταν ἔφτασε μικρὸς

στὸ Παρίσι.

«Γιὰ πρώτη φορὰ στὴ ζωή μου ἦρθα σὲ ἐπαφὴ μὲ τὸν

ἠλεκτρισμὸ καὶ ἔμαθα γιὰ τὴν ὕπαρξή του. Πήγαμε σὲ κάποιο

σκοτεινὸ μέρος, σταμάτησα καὶ εἶπα: Πρέπει νὰ ἀνάψουμε μιὰ λάμπα.

Ἡ μητέρα μου εἶπε: Ὄχι, μπορεῖ κανεὶς νὰ ἀνάψει τὸ ἠλεκτρικό. Δὲν

κατάλαβα τί ἐννοοῦσε καὶ ξαφνικὰ ἄκουσα ἕνα σύντομο κρότο (τὸν

διακόπτη) καὶ ἐγένετο φῶς.

Αὐτὸ ἦταν ἕνα κοσμοϊστορικὸ γεγονός. Οἱ ἑπόμενες γενιὲς δὲν

θὰ τὸ καταλάβουν, γιατὶ γεννιοῦνται μὲ τὴν ἠλεκτρικὴ ἐνέργεια.

Ἐκείνη τὴν ἐποχὴ ὅμως ἡ ἐμπειρία αὐτὴ ἦταν τόσο ἀκατανόητη: Τὸ

φῶς μπορεῖ νὰ ἀνάψει καὶ νὰ σβήσει ξαφνικά. Δὲν χρειάζεται νὰ

ἀνάψεις τὴ λάμπα πετρελαίου, τὸ φῶς δὲν παράγει καπνιά, δὲν

χρειάζεται νὰ καθαρίσεις τὸ γυαλί του… Ἕνας ὁλόκληρος κόσμος εἶχε

ἐξαφανιστεῖ» (Ἀντώνιος Μπλούμ, Μικρὸ Συναξάρι, ἐκδ. Ἐν πλῷ, σ. 45).

Ἡ ἀλλαγὴ ὅμως ποὺ φέρνει ἡ Ἀνάσταση, εἶναι ριζικὰ διάφορη

ἀπὸ κάθε φυσικὴ ἀλλαγή.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

«Κύμα» ανθρωπιάς και αλληλεγγύης – Στο πλευρό κάθε αδύναμου ο «Εσταυρωμένος» ("ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ")

Η κεντρική αίθουσα του ΚΕ.Δ.Α.Β. με τα ενδύματα που διαθέτει για όλους 

τους άπορους ωφελούμενους συμπολίτες μας

19 Απριλίου 2025 - 14:02

Προσφέρει βοήθεια πάσης φύσης σε οποιονδήποτε έχει ανάγκη χωρίς διακρίσεις- Καταφύγιο για κάθε κατατρεγμένο

Σπουδαίο ανθρωπιστικό έργο έχει να παρουσιάσει εδώ και 30 χρόνια ο Σύλλογος Συμπαραστάσεως Κρατουμένων Βόλου ο «Εσταυρωμένος». Σε καθημερινή βάση ο Σύλλογος αποτελεί καταφύγιο για εκατοντάδες ανθρώπους, ασχέτως κοινωνικής τάξης, με τους εθελοντές του να προσφέρουν ακούραστα τις υπηρεσίες τους, στηρίζοντας όσους το έχουν ανάγκη...

ΠΑΤΗΣΤΕ ΕΔΩ για να διαβάσετε ολόκληρο το ενδιαφέρον άρθρο του δημοσιογράφου κ. Απ. Στύλλα

https://www.taxydromos.gr/magnesia/volos/1188703/kyma-anthropias-kai-allileggyis-sto-pleyro-kathe-adynamoy-o-estayromenos/

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

ΠΑΣΧΑΛΙΕΣ ΕΥΧΕΣ ΑΠΟ ΤΟ Δ.Σ. ΤΟΥ "ΕΣΤΑΥΡΩΜΕΝΟΥ"

Χ Ρ Ι Σ Τ ΟΣ   Α Ν Ε Σ Τ Η  -  

Α Λ Η Θ Ω Σ   Α Ν Ε Σ Τ Η  Ο  Κ Υ Ρ Ι Ο Σ

Το Διοικητικό Συμβούλιο του Συλλόγου Συμπαραστάσεως Κρατουμένων Βόλου "Ο ΕΣΤΑΥΡΩΜΕΝΟΣ" εύχεται στα μέλη, τους συνεργάτες, τους φίλους και τους ωφελούμενους του Συλλόγου: ΧΡΟΝΙΑ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΑ και καλά. Να τους σκεπάζει η χάρη του Αναστάντος Κυρίου μας Ιησού Χριστού, για να έχουν χαρά και ειρήνη στη ψυχή τους.

Η ΕΜΠΡΑΚΤΗ ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ "ΕΣΤΑΥΡΩΜΕΝΟΥ"

Με τη χάρη του Θεού, την ανιδιοτελή αγάπη κάποιων συμπολιτών μας, αλλά  και τον κόπο των συνεργατών-εθελοντών του "ΕΣΤΑΥΡΩΜΕΝΟΥ" διανεμήθηκαν αυτές τις ημέρες: οικονομικά βοηθήματα και υποτροφίες, εκατοντάδες ατομικά και οικογενειακά δέματα (με τρόφιμα, διατακτικές, ενδύματα, υποδήματα κ.α. αναγκαία είδη) με σκοπό να ενισχυθούν ηθικά, πνευματικά και υλικά αναγκεμένοι συνάνθρωποί μας, όπως: φυλακισμένοι, αποφυλακισμένοι, φυγόποινοι, οι μετανάστες, Ρομά, τρόφιμοι ιδρυμάτων, μονογονεϊκές οικογένειες, κοινωνικές υπηρεσίες, σύλλογοι, άποροι φοιτητές και μαθητές, χήρες, ορφανά, ασθενείς κ.α. 

ΔΟΞΑ ΤΩ ΘΕΩ ΠΑΝΤΩΝ ΕΝΕΚΕΝ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

ΕΦΥΓΑΝ αγανακτισμένοι από το Ναό!!! (Μ. Πέμπτη)

Η Μεγάλή Πέμπτη, αγαπητοί μου φίλοι, είναι μια ιδιαίτερη ημέρα για τους ορθοδόξους χριστιανούς. Αυτή τη μέρα παραδόθηκε στην Εκκλησία μας, από τον Κύριο Ιησού Χριστό, το Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας. Είναι μια μέρα που "σπάει" το πένθος των ημερών της Μ. Εβδομάδος και η Εκκλησία, δια των ιερέων της, φορά τα κόκκινα άμφια (θυσιαστηρίου και ιερατικών στολών κ.α.), διότι μας θυμίζει το Πανάγιο Αίμα του Κυρίου μας. 

Αυτή τη σημαντική ημέρα για τους χριστιανούς, πολλοί συνηθίζουν να κοινωνούν-μεταλαμβάνουν των αχράντων μυστηρίων. Και ορθώς πράττουν. Όμως, το θέμα είναι πολύ σοβαρό. Οι περισσότεροι προσεγγίζουν τα άχραντα μυστήρια χωρίς πνευματική και σωματική καθαρότητα και προετοιμασία. Απλά, για το καλό χωρίς να υπολογίζουν το κόστος μιας τέτοιας  κίνησης που έχει φοβερές συνέπειες. Ο Απόστολος Παύλος μας το τονίζει ΣΗΜΕΡΑ  (Μ. Πέμπτη): "...πολλοί  αρρωσταίνουν ή και πεθαίνουν επειδή προσεγγίζουν τη Θεία κοινωνία χωρίς προετοιμασία (εξομολόγηση, νηστεία, αλληλοσυγχώρηση,  συμμετοχή στη Θ. Λειτουργία κ.α.), χωρίς να υπολογίζουν πως πρόκειται να λάβουν τον Ίδιο το Θεό μέσα τους. Μεταλαμβάνουν το Σώμα και το Αίμας του Χριστού ΑΝΑΞΙΩΣ.

Η Εκκλησία μας αυτή την μεγάλη ημέρα, για να διευκολύνει τους πιστούς, τελεί ΔΥΟ Θ. Λειτουργίες. Η μια τελείται πολύ πρωί *(6 π.μ. - 7 π.μ.), για τους εργαζόμενους, και στη συνέχεια μια πανηγυρική Θ.Λ. (7:30 π.μ. - 10:00 π.μ.) για όλους τους άλλους. Στην Α΄ Θ.Λ. εκκλησιάζονται κάποιοι και κοινωνούν στο:  "ΜΕΤΑ ΦΟΒΟΥ ΘΕΟΥ...". Μόλις απολύσει, και δοθεί και το αντίδωρο, τότε μια μεγάλη ομάδα χριστιανών τρέχουν να προφτάσουν να κοινωνήσουν. Αν έχει γίνει η κατάλυση της Θ. Κοινωνίας, και δουν κλειστή την θύρα, τότε ΑΓΑΝΑΚΤΟΥΝ κατά των ιερέων, οι οποίοι έχουν την κύρια ευθύνη σε ποιους θα μεταδώσουν τα Τίμια Δώρα. 

 

- Παιδάκι μου, δεν εκκλησιάστηκες σήμερα. Πως θα κοινωνήσεις; Έγινε η κατάλυση.

- Μα.... (και αρχίζουν οι δικαιολογίες).

- Για να κοινωνήσετε πρέπει να είστε παρόντες στο: "ΜΕΤΑ ΦΟΒΟΥ...". Από τη στιγμή που τελειώνει η Θ.Λ. ο λειτουργός πρέπει να καταλύσει το Άγιο Ποτήριο. 

- Κι εγώ πότε θα μεταλάβω;

- Να, μόλις άρχισε η Β΄Θεία Λειτουργία.  Επίσης, μπορείς να κοινωνήσεις και το Μ. Σάββατο.

Δυστυχώς, αυτό το γεγονός συνεχίζεται πολλά χρόνια και οι χριστιανοί που έχουν πνευματική άγνοια ή μια δική τους θρησκευτικότητα συνεχίζουν να ΑΓΑΝΑΚΤΟΥΝ... Ο Θεός να βάλει το χέρι Του...

ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ, αδελφοί

π. Θ. Μ. 

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ