-Θέλετε να κρατήσετε το Χριστό τα Χριστούγεννα; (+ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ)

https://www.youtube.com/shorts/dnq-gT5fG28

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

ΤΟ ΠΕΜΠΤΟ ΡΑΝΤΕΒΟΥ (π. Δημητρίου Μπόκου0

Κοντοστάθηκε στὰ Προπύλαια, ἔκοψε τὴ φόρα του, σάρωσε μὲ

τὴ ματιά του τὴν πλατεία. Κοίταξε τὸ ρολόι του, χαμογέλασε. Δὲν ἦταν

ἀκόμα ἡ ὥρα. Ἦρθε νωρίτερα, δέκα ὁλόκληρα λεπτά. Βιάστηκε. Μὰ

γινόταν κι ἀλλιῶς; Πέμπτο ραντεβοὺ σήμερα μὲ τὴν Ἀλίκη καὶ δὲν

πάταγε στὴ γῆ.

Τὴ γνώριζε ἀπὸ καιρό. Φοιτητὲς καὶ οἱ δυό, ἐκείνη ἀπὸ χωριό,

Ἀθηναῖος αὐτός. Μὰ δὲν εἶχε τολμήσει νὰ τὴν πλησιάσει ποτέ.

Ἀναδυόταν μέσα του φανταστική, μὲ τὴ γλυκειά της ὀμορφιά, τὸν

φινετσάτο τρόπο της, τὴν ἀεράτη κορμοστασιά. Δὲν τόλμαγε νὰ

συγκριθεῖ μαζί της. Δὲν ἦταν πάντα γιὰ τοὺς τρόπους του περήφανος,

κι ἂν κοίταζες καὶ λίγο παραμέσα, ἄστα καλύτερα!

Βλέποντας ὅμως τὴν Ἀλίκη ἔνιωθε τὴν ἀνάγκη νά ’ναι κι αὐτὸς

καλός. Ἡ παρουσία της, ἁπλή, καλοσυνάτη, γελαστή, τὸν σκλάβωνε καὶ

μιὰ γλυκειὰ ταραχὴ γέμιζε τὴν καρδιά του, ὅταν ἐκείνη πέρναγε κοντά

του.

Γιὰ πολὺν καιρὸ ὑπέφερε σιωπηλὰ μέσα του. Μὰ κάποτε πῆρε

τὴν ἀπόφαση νὰ κάμει τὸ μεγάλο ἅλμα καί, ξεπερνώντας τὸν ἑαυτό

του, τὴν πλησίασε. Κι ἐνῶ δὲν τὸ περίμενε, ἡ Ἀλίκη δὲν τὸν ἀπώθησε.

Τὸ θαῦμα ἔγινε. Ἀνέλπιστα τὸ φευγαλέο του ὄνειρο ἔγινε

πραγματικότητα.

- Εἶσαι ὑπέροχη, Ἄλις! παραμιλοῦσε καθὼς βάδιζε πλέοντας σὲ

πελάγη εὐτυχίας.

Ἔκανε ἀργὰ τὸν γύρο τῆς πλατείας. Στὴν εἴσοδο τοῦ μετρὸ

σταμάτησε. Ἦταν τὸ σημεῖο συνάντησης. Βάλθηκε νὰ χαζεύει τὴν

κίνηση, τὰ περιστέρια, τὸν κόσμο. Δυὸ μέρες πρὶν τὰ Χριστούγεννα κι ὁ

ἀέρας γέμιζε ἀπὸ ἕνα ἀτέλειωτο, φλύαρο, γιορτινὸ βουητό.

Αἰῶνες τοῦ φάνηκαν τὰ δέκα λεπτά. Δυὸ φορὲς κοίταξε τὸ ρολόι

του. Ἐπιτέλους ἕξη. Τώρα θὰ ’ρθεῖ. Μὰ ἡ Ἀλίκη δὲν φαινόταν ἀκόμα. Ἡ

κίνηση, …βλέπεις. Ἕξη καὶ πέντε, …καὶ τέταρτο, …καὶ μισή. Τὰ λεπτὰ

κυλοῦσαν μαρτυρικά, μὰ ἐκείνη πουθενά. Δὲν ἤξερε πιὰ τί νὰ ὑποθέσει.

Χριστουγεννιάτικες Ἱστορίες, ἀρ. 2

Στὴν ἀρχὴ ἁπλῶς ἀνυπομονοῦσε. Κατόπιν μιὰ ἔντονη ἀμηχανία τὸν

συνεπῆρε. Ἡ Ἀλίκη δὲν εἶχε ἀργήσει ἄλλη φορά. Ἡ σκέψη πὼς μπορεῖ

καὶ νὰ μὴν ἔλθει, τὸν ἔκανε νὰ παλαβώσει.

Ἔπιασε τὸ κινητό του νὰ τὴν πάρει. Μὲ ἐλαφρὸ τρέμουλο τὸ χέρι

του κινήθηκε ἁπαλὰ πάνω στὰ πλῆκτρα. Μιὰ ἀχνοπράσινη μαρμαρυγὴ

φώτισε στιγμιαῖα τὴν ὀθόνη κι ἀμέσως ἔσβησαν ὅλα. Ἡ μπαταρία τὸν

εἶχε προδώσει. Πῆγε νὰ βλαστημήσει, συγκρατήθηκε. Εἶχε ὑποσχεθεῖ

στὸν ἑαυτό του νὰ ξεχάσει τὸ παρελθόν.

Ἔψαξε γιὰ καρτοτηλέφωνο, λειτουργοῦσαν ὅλα στὸ φούλ.

Ἀναγκάστηκε νὰ περιμένει. Ὁ ἐκνευρισμός του ἀνέβηκε κατακόρυφα.

Ἐπιτέλους τὴν πῆρε. Τὸ τηλέφωνο χτύπησε ἐπανειλημμένα, μὰ

ἀπάντηση καμμιά. Ξαναπῆρε, ξαναχτύπησε, …τίποτα.

Κοπάνησε μὲ νεῦρο τὸ ἀκουστικὸ στὴ θέση του καὶ γύρισε ξανὰ

στὸ πόστο του. Ἂς περιμένει κι ἄλλο λίγο. Μιὰ ἀχνὴ ἐλπίδα, μήπως καὶ

φανεῖ, τρεμόπαιζε ἀκόμα μέσα του.

Ἀνέβασε τὸν γιακὰ καθὼς ὁ παγωμένος ἀέρας δυνάμωνε καὶ

στήθηκε στωικὰ στὸ πεζοδρόμιο. Περαστικοὶ φορτωμένοι

χριστουγεννιάτικα ψώνια περνοδιάβαιναν μπρός του. Τὰ τρόλεϊ

ἀναστέναζαν κυλώντας βαρυφορτωμένα στὴν ἄσφαλτο. Μὰ τίποτε δὲν

τὸν τραβοῦσε. Πάλευε μάταια νὰ βάλει σὲ τάξη τὶς σκέψεις του, ἐνῶ

ἀνάμικτα συναισθήματα φόρτιζαν ἐπικίνδυνα τὴν ψυχή του.

Γιατί δὲν ἐρχόταν; Τί μεσολάβησε; Ἄλλαξε κάτι στὴ σχέση τους;

Καθυστέρησε ἀπὸ τὴν κίνηση; Κάτι ἄλλο τὴ δυσκόλεψε; Γιατί δὲν τὸν

εἰδοποίησε νωρίτερα; Δὲν ξέρει πόσο τὴ θέλει κοντά του; Πόσο

ἀνυπομονεῖ νὰ τὴ δεῖ; Πῶς περιμένει τὸ κάθε ραντεβού τους;

Ἡ ἀλήθεια ἦταν πὼς γι’ αὐτὸ τὸ τελευταῖο τὴν πίεσε ὑπερβολικὰ

νὰ μείνει μιὰ μέρα παραπίσω, πρὶν φύγει γιὰ τοὺς δικούς της. Τό ’θελε

τόσο πολὺ νὰ περπατήσει μαζί της στοὺς στολισμένους δρόμους,

τέτοιες μέρες γιορτινές.

Κόντευε ὀκτώ. Κατάλαβε πὼς δὲν εἶχε νόημα νὰ περιμένει. Ἡ

ἀπογοήτευση ἄφησε τὴ θλιβερὴ μάσκα της στὸ πρόσωπό του.

Στημένος στὴ μέση ἑνὸς πλήθους ποὺ σκουντουφλοῦσε πάνω του,

ἔνοιωθε πραγματικὰ χαμένος. Ἕνας ὑπόγειος θυμός, ποὺ ὥρα τώρα

ἀργοσάλευε στὰ σωθικά του, ἀνέβηκε ὁρμητικὰ κυριαρχώντας σὲ κάθε

ἄλλο του συναίσθημα καὶ τὸν συνεπῆρε ὁλόκληρο.

- Πανάθεμά σε, Ἄλις! μουρμούρισε μὲς ἀπ’ τὰ σφιγμένα του

δόντια καὶ πῆρε τὸν κατήφορο στὴν Πανεπιστημίου. Ἂς μὲ σκεφτόσουν

καὶ λίγο περισσότερο!

Ἔστριψε δεξιὰ στὴ Μπενάκη, πῆρε τὰ στενά, περιπλανήθηκε

χωρὶς σκοπό. Σχεδὸν μηχανικὰ τὰ βήματά του τὸν ἔφεραν στὸ παλιὸ

γνωστό του στέκι. Πῆγε νὰ μπεῖ, μετάνοιωσε. Ἐδῶ τὸν ἤξεραν ὅλοι, δὲν

εἶχε ὄρεξη γιὰ κουβέντες. Τράβηξε μακρύτερα, χώθηκε τελικὰ σ’ ἕνα

γωνιακὸ κεντράκι ἥσυχο.

Βυθισμένος στὰ σύννεφα τοῦ καπνοῦ καὶ στοὺς ἀτμοὺς τοῦ

οἰνοπνεύματος, προσπάθησε γιὰ ὧρες νὰ πνίξει τὸν θυμὸ καὶ τὴν

πίκρα του. Κόντευε νὰ ξημερώσει, ὅταν παραπατώντας στὰ στενὰ

κατάφερε νὰ φτάσει σπίτι του. Ἔπεσε μὲ τὰ ροῦχα στὸ κρεβάτι κι ἕνας

βαθὺς λήθαργος τὸν τύλιξε ἀκαριαῖα.

Ἀργὰ τὸ ἀπόγευμα, παραμονὴ Χριστούγεννα, ξύπνησε. Ἡ μάνα

του ἔτρεχε καὶ δὲν ἔφτανε, τ’ ἀδέλφια του μὲ τὸν μπαμπὰ ἦταν ἔξω γιὰ

τὰ τελευταῖα ψώνια.

Ἔβαλε στὴν πρίζα τὸ κινητό. Δὲν ἄργησε νὰ χτυπήσει. Πρὶν

ἀκόμη κοιτάξει τὴν ὀθόνη του, ἤξερε πὼς ἦταν ἐκείνη. Μπά! Τὸν

θυμήθηκε! Καιρὸς ἦταν! Μὰ ὄχι! Δὲν θά ’πεφτε τόσο εὔκολα. Τὸ πεῖσμα

του ξαναφούντωσε. Οἱ ἀμυντικοὶ μηχανισμοί του ἐνεργοποιήθηκαν.

- Τώρα θὰ δεῖς, Ἄλις, τί θὰ πεῖ πόλεμος χαρακωμάτων!

Ἄφησε τὸ κινητὸ νὰ χτυπάει, χωρὶς νὰ τὸ ἀνοίξει.

Σὲ λίγο ἡ Ἀλίκη ξαναπῆρε. Τὸ ἄνοιξε. Ἡ φωνή της ἀκούστηκε

μακρινή, κουρασμένη, ἀλλὰ ζεστὴ ὅπως πάντα.

- Ντίνο, ἄρχισε νὰ λέει, θέλω νὰ σοῦ ἐξηγήσω. Ἡ ἀδελφή μου

χρειάστηκε…

- Ὁ κόσμος ἐνημερώνει ἐγκαίρως ὅταν δὲν μπορεῖ, τὴν ἔκοψε

ψυχρὰ κλείνοντας ἀπότομα τὸ κινητό.

Ἀπόρησε κι ὁ ἴδιος μὲ τὴ σκληράδα του. Ἤξερε πὼς αὐτὸ ἦταν

λιγάκι ἄδικο γιὰ ἐκείνη. Τὸ κινητό του ἦταν νεκρὸ πάνω ἀπὸ ἕνα

μερόνυχτο. Στὸ σταθερό τους ἡ Ἀλίκη δὲν μποροῦσε ἀκόμα νὰ τὸν

παίρνει. Μὰ ἦταν νωρὶς ἀκόμα νὰ ὑποχωρήσει. Ὁ ἐγωισμός του

κράταγε καλά.

Νύχτα, πρὶν τὰ χαράματα, ὅλη ἡ οἰκογένεια ἦταν στὸ πόδι γιὰ τὴ

χριστουγεννιάτικη λειτουργία. Ἀκολούθησε κι αὐτὸς ἀναγκαστικά,

βαρύθυμος. Παρ’ ὅλα αὐτὰ στὴν ἐκκλησία ἡ ὄμορφη ψαλμωδία καὶ ἡ

μυσταγωγικὴ ἀτμόσφαιρα τὸν ἐπηρέασαν θετικά, σχεδὸν τοῦ ἄρεσαν.

Στὴν ἀπόλυση ὁ παπὰς κοντοστάθηκε νὰ πεῖ δυὸ λόγια, πρὶν τὸ

«Δι’ εὐχῶν».

- Ὁ Χριστὸς γεννήθηκε ἀπόψε…,

- Τί τὰ θέλεις τώρα αὐτά, παπούλη μου; ἀντέδρασε μέσα του

ἐνοχλημένος. Τέλειωνε νὰ φεύγουμε!

- …γιὰ νὰ φέρει στὸν κόσμο τὴν ἀγάπη, συνέχιζε ὁ παπάς. Μὰ

δὲν τὴν ἔφερε ἀγγίζοντας τὴ γῆ μὲ μαγικὸ ραβδί. Μᾶς δίδαξε μὲ τὴ ζωή

του ἔμπρακτα πῶς νὰ τὴ βρίσκουμε. Θυσιάστηκε Ἐκεῖνος, γιὰ νὰ

ζήσουμε ἐμεῖς. Ἀγάπη θὰ πεῖ νὰ σκέφτεσαι τὸν ἄλλον, ὄχι τὸν ἑαυτό

σου, καὶ νὰ πεθαίνεις γιὰ ’κεῖνον. Ἀλλιῶς, ἀγαπᾶς μονάχα τὸν ἑαυτό

σου καὶ ἀγάπη λὲς τὸν τερατώδη ἐγωισμό σου.

- Ὤχ, ἐδῶ εἴμαστε! σκέφτηκε ὁ Ντίνος ἄθελά του.

- … καὶ φαίνεται ἡ ἀγάπη σου, ὅταν δὲν γίνονται ἐκεῖνα ποὺ σοῦ

ἀρέσουν…, συνέχιζε ὁ παπάς.

Ἄρχισε νὰ καταλαβαίνει. Οἱ χτύποι τῆς καρδιᾶς του ἀνέβηκαν.

Φοβήθηκε πὼς ἡ ἔντασή του θὰ γινόταν φανερὴ γύρω του. Ναί, αὐτὸ

ἦταν! Μόνο τὸν ἑαυτό του ἀγαποῦσε. Γιὰ τὴν καημένη τὴν Ἀλίκη δὲν

σκέφτηκε καθόλου. Μόνο τὸ τί ἔχασε αὐτός. Σὲ ’κείνην ἄραγε τί νὰ

συνέβη;

Πῶς ἔπεσε τόσο χαμηλά; Σιχάθηκε τὸν ἑαυτό του. Τὸ πεῖσμα του

σωριάστηκε σὲ ἐρείπια. Τοῦ φάνηκε πὼς ἄνοιξαν μέσα του τὰ οὐράνια,

ὅπως τότε, τὴ νύχτα τῆς Βηθλεέμ. Ἄρχισε νὰ μπαίνει στὸ νόημα τῆς

ἀγάπης. Ἕνα ἀλλιώτικο κύμα τὸν συνεπῆρε. Ἀνάμικτα καὶ πάλι

συναισθήματα πλημμύρισαν τὴν καρδιά του. Λύπη, μεταμέλεια, χαρά,

ἐνθουσιασμός, ἀγάπη.

- Ὢ, Ἄλις! Συγχώρεσέ με!

Τοῦ φάνηκε πὼς γύρω του ἀλλάξαν ὅλα. Τά ’βλεπε τώρα νὰ

κολυμποῦν στὴν ὀμορφιά. Κατάλαβε ὅτι τὸ πέμπτο ραντεβού του

χάθηκε, γιὰ νὰ μπορέσει αὐτὸς νὰ βρεῖ τὸ νόημα τῆς ἀγάπης.

Ξεκίνησαν ὅλοι γιὰ τὸ σπίτι. Ριγοῦσε ἀπὸ ἀνυπομονησία.

Σκεφτόταν πῶς νὰ ἐπικοινωνήσει μαζί της, μιὰ καὶ τὸ φτωχὸ κορίτσι

δὲν εἶχε ἀκόμα τὴν πολυτέλεια τοῦ κινητοῦ (o tempora! o mores! - ἄντε

νὰ ζήσεις τώρα σ’ ἐκείνους τοὺς καιρούς!). Μὰ δὲν ἄργησε νὰ

κελαηδήσει τὸ δικό του. Τὸν καλοῦσε ἐκείνη (μὲ χίλιες προφυλάξεις,

εἶναι ἀλήθεια!) ἀπὸ τὸ σταθερό. Ἡ φωνή της γλυκειά, ζεστή, ὅπως

πάντα…

- Χρόνια πολλά, Ντίνο!…

- Ἄλις, εἶσαι ὑπέροχη!

ξέσπασε μέσα του μὲ παφλασμὸ χαρᾶς, … μὰ στὴν ἄλλη ἄκρη τῆς

γραμμῆς μόλις κι ἀκούστηκε τρεμουλιαστὴ ἀπ’ τὴ συγκίνηση ἡ φωνή

του:

- Χρόνια πολλά, Ἄλις!…

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ για την "ΗΜΕΡΑ ΤΟΥ ΦΥΛΑΚIΣΜΕΝΟΥ"

Ο ΚΥΡΙΟΣ ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ

"Και ο κρατούμενος είναι αδελφός μας"

15 Δεκεμβρίου, ανήμερα της εορτής του Αγίου Ελευθερίου.

Η απήχηση της διακονίας μας και η ευγνωμοσύνη των αδελφών μας

«Η φυλάκισή μου, Πατέρα Θεόδωρε, μου άλλαξε τελείως τη ζωή μου και προσωπικά και κοινωνικά και επαγγελματικά. Θα μπορούσα να την χαρακτηρίσω ως τραγωδία, αφού, εξ αιτίας της, ουσιαστικά η ζωή μου ανετράπη συνολικά και απέκτησε πλέον άλλο χαρακτήρα και διαστάσεις. Ακόμη και σήμερα δεν είμαι σε θέση να αποτιμήσω το μέγεθος της καταστροφής και δεν γνωρίζω αν και στο μέλλον θα μπορέσω να το κάνω…

Δεν θα έγραφα ποτέ αυτή την επιστολή, απλώς και μόνο για να σας εξιστορήσω τις όποιες δυσκολίες μου ύστερα από την αποφυλάκισή μου. Δεν είναι αυτός ο σκοπός της επιστολής. Με την επιστολή αυτή θέλω, ειλικρινά και εκ βαθέων, να εξομολογηθώ δημόσια  και να ευχαριστήσω από ψυχής, όση μου έχει απομείνει, για όλα όσα βρήκα μπροστά μου ως βοήθεια και συμπαράσταση από την Εκκλησία, τον «Εσταυρωμένο», από εσάς προσωπικά, καθώς και από άλλους Πατέρες…»

Τα παραπάνω λόγια ανήκουν σε έναν αποφυλακισθέντα, και είναι απόσπασμα μίας επιστολής που απέστειλε στον «Εσταυρωμένο», έμπλεως ευγνωμοσύνης για την παρηγορία που βρήκε στον Σύλλογό μας και τους ιερείς της τοπικής μας Εκκλησίας. Όταν πριν από εικοσιεπτά χρόνια ξεκινούσαμε μία μικρή ομάδα εθελοντών αυτή τη διακονία, δεν μπορούσαμε να φανταστούμε ούτε τη  δυναμική που θα αναπτυσσόταν στη ροή του χρόνου, ούτε το μέγεθος της απήχησης και της δραστικής αλλαγής που θα συντελούνταν στις καρδιές εκείνων που προσήλθαν κοντά μας είτε ως διακονούντες είτε ως διακονούμενοι.

Εικοσιεπτά χρόνια μετά, το τοπίο είναι ολότελα διαφορετικό. Ο «Ε» αναδεικνύεται ως η ατμομηχανή του φιλανθρωπικού έργου της τοπικής μας Εκκλησίας, απολαμβάνει της ευλογίας και της ολόθερμης στήριξης του οικείου Μητροπολίτου και, πάνω απ’  όλα, δέχεται τις ειλικρινείς ευχαριστίες των ευεργετηθέντων αδελφών μας, που βρίσκουν σε εμάς την πιο ζεστή αγκαλιά, πέρα από διαχωρισμούς και τεχνητά αναχώματα.

Παγκόσμια πρωτοτυπία αποτελεί και η ανακήρυξη της 15ης Δεκεμβρίου, ανήμερα της εορτής του Αγίου Ελευθερίου, ως  Ημέρας του Φυλακισμένου. Πολλά εμπεδωμένα στερεότυπα υπερβήκαμε, που γίνονταν αγκάθια στα χέρια μας και γρατσούνιζαν και εμάς και το πρόσωπο του εμπίπτοντος στην αμαρτία αδελφού. Η κοινωνική απαξίωση μεγάλη, γι’ αυτό και χρειάστηκε να σύρουμε πολλούς ογκολίθους, για την αληθινή αποδοχή του εκπεσόντος συνανθρώπου και την επανεισδοχή του στην κοινωνία μετά την αποφυλάκισή του. Μεγάλη η προσφορά της Διακονίας μας και στην επούλωση των τραυμάτων των οικογενειών τους.

Ευχόμαστε Χρόνια Πολλά και καλά Χριστούγεννα σε όλους τους αδελφούς μας και Καλή Επιστροφή στις εστίες τους.

Για το Δ.Σ.

Ο Πρόεδρος

Πρωτοπρεσβύτερος Θεόδωρος Β. Μπατάκας

 

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

Την Δευτέρα 15 Δεκ. δεν θα πραγματοποιηθεί η σύναξη των μελών της Ενοριακής Σχολής Γονέων του Αγίου Νικολάου Βόλου

Ο Μητροπολιτικός Ι. Ναός Αγ. Νικολάου Βόλου

Λόγω της μεγάλης εκδήλωσης του "ΕΣΤΑΥΡΩΜΕΝΟΥ" 

που θα πραγματοποιηθεί τη Δευτέρα το απόγευμα στις 6:00 μ.μ. 

στο Πνευματικό Κέντρο της Ι. Μ. Δημητριάδος (Κ. Καρτάλη 152, στο Βόλο),

για τα 30 χρόνια διακονίας και κοινωνικής του προσφοράς, 

ΔΕΝ ΘΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΗΣΕΙ

η Ενοριακή Σχολή Γονέων του Αγίου Νικολάου Βόλου.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

Εκδήλωση για τα 30 χρόνια διακονίας του "ΕΣΤΑΥΡΩΜΕΝΟΥ" και την "ΗΜΕΡΑ ΤΟΥ ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΟΥ" (15/12/2025)

Τη Δευτέρα 15 Δεκεμβρίου 2025 και ώρα 6η απογευματινή, θα πραγματοποιηθεί στο Πνευματικό Κέντρο της Ιεράς Μητροπόλεως Δημητριάδος η επετειακή εκδήλωση του "ΕΣΤΑΥΡΩΜΕΝΟΥ" για τα 30 χρόνια διακονίας και κοινωνικής προσφοράς του Συλλόγου, αλλά και για την "ΗΜΕΡΑ ΤΟΥ ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΟΥ". 

Στο πρόγραμμα της εκδήλωσης περιλαμβάνονται τα εξής: 

1. Ενημερωτική ομιλία από τον Πρόεδρο του Δ.Σ.,  π. Θεόδωρο Β. Μπατάκα.
2. Χαιρετισμοί εκ μέρους της Ελληνικής Αστυνομίας Μαγνησίας, του Κεντρικού Λιμεναρχείου Βόλου, της Β΄ βάθμιας εκπαίδευσης Μαγνησίας, του Ε.Κ.Κ.Ν. Βόλου και εκ μέρους των φυλακισμένων του Ε.Α.Κ.Κ.Ν. Κασσαβέτειας. 
3. Χριστουγεννιάτικοι Βυζαντινοί ύμνοι από τη χορωδία της Βυζ. Σχολής της Ι. Μ. Δημητριάδος.
4. Απαγγελία ενός νέου ποιήματος της ιατρού κ. Δέσποινα Τσιάνου.
5. Ανάγνωση ενός Χριστουγεννιάτικου διηγήματος του Παπαδιαμάντη από τον ηθοποιό κ Βασίλη Μητσάκη με τη συνοδεία πιάνου  (κ. Μαριάννας  Σαμαρτζή)
6. Απαγγελία ενός ποιήματος για τον εθελοντισμό μιας μαθήτριας Δημοτικού Σχολείου από την εκπαιδευτικό κ. Σταυρούλα Δημητριάδη
7. Τραγούδια από ΤΟ ΣΥΝΟΛΟ: "ΜΟΝΩΔΊΑ και ΠΙΑΝΙΣΤΙΚΗ ΣΥΝΟΔΕΊΑ" του Μουσικού Σχολείου Βόλου υπό την ΔΙΕΎΘΥΝΣΗ της μουσικού κ. Βασιλικής Παπακωνσταντίνου
8. ΒΡΑΒΕΥΣΗ 15 παλαιοτέρων συνεργατών-εθελοντών του "Ε"
9. Κλήρωση ενός πίνακα ζωγραφικής έργο του π. Θεοδώρου
10. Κλείσιμο της γιορτής από το Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη μας κ. κ. Ιγνατίου

ΤΙΜΗ ΕΙΣΟΔΟΥ: 3,00 Ε 

για την οικονομική στήριξη της διακονίας του "ΕΣΤΑΥΡΩΜΕΝΟΥ"

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

Πως μπορείς να σωθείς.

https://www.youtube.com/shorts/v-ooha7p0Wc

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

- Οι ιερείς σκανδαλίζουν με την αμφίεση τους;

ΑΚΟΥΣΤΕ ΤΟ: 

https://www.youtube.com/shorts/0jqb3oYVl5M

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

"ΕΣΤΑΥΡΩΜΕΝΟΣ": Άλλα 24 ατομικά δέματα για τους τρόφιμους δύο ξενώνων

Το Δ.Σ. του Σ.Σ.Κ. Βόλου ο "Ε",

στηρίζει με αναγκαία υλικά και τους τρόφιμους των δύο ξενώνων του Νοσοκομείου 

Βόλου: "Φ Ι Λ Υ Ρ Α "  και  "Α Ρ Ι Α Δ Ν Η", αλλά και τους άστεγους που φιλοξενούνται 

στον Ξ Ε Ν Ω Ν Α   Α Σ Τ Ε Γ Ω Ν του Δήμου Βόλου. 

Ιδιαιτέρως, για τον Ξενώνα "Φιλύρα", 

όπου φιλοξενούνται ψυχικά ασθενείς, ο "Εσταυρωμένος" πραγματοποιεί διάφορες 

εκδηλώσεις ψυχολογικής στήριξης, όπως γεύματα, επισκέψεις, εκδρομές, προσφορά 

 ειδών ένδυσης, υπόδησης, ειδών ατομικής καθαριότητας κ.α. 

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

Από και για τους εθελοντές του "Εσταυρωμένου"… (του Αποστόλου Βλαχάκη συνεργάτη του “Εσταυρωμένου” )

Από παλαιότερη εκδήλωση του "ΕΣΤΑΥΡΩΜΕΝΟΥ", στο Βόλο

Η ομιλία μου αφορμάται από τη διακονία πολλών φίλων και αδελφών στον Εσταυρωμένο! Και το ερώτημα που τίθεται αβίαστα είναι το εξής: ποιοι ωφελήθηκαν περισσότερο τα τριάντα αυτά χρόνια της διακονίας του Εσταυρωμένου; Η απάντηση μοιάζει εύκολη, αφού σίγουρα χιλιάδες πρόσωπα - έγκλειστα και μη - ευεργετήθηκαν από τις αποστολές του Εσταυρωμένου σε όλη την Ελλάδα! Οπουδήποτε υπάρχει αναγκεμένος αδελφός! Μόνο που αυτή η απάντηση δεν μας ικανοποιεί εξ ολοκλήρου! Είναι μονοδιάστατη! Κι αν θέλετε, δεν αποκαλύπτει κι ολόκληρη την Αλήθεια! Περισσότερο - αν θέλετε - ευνοημένοι υπήρξαν οι συνεργάτες και οι εθελοντές του Εσταυρωμένου που συμμετέχουν σε όλη τούτη την προσπάθεια! Και είναι ευνοημένοι, γιατί η χαρά του Χριστού πλημμυρίζει την καρδιά τους! Γιατί είναι μία διακονία, όπως και τόσες άλλες μέσα στην Εκκλησία μας, στην οποία ο ίδιος ο Κύριος μάς παρότρυνε: «Ήμουν στη φυλακή και με επισκεφθήκατε», «Έγκλειστος ήμουν και ήλθατε κοντά μου».

Η κούραση και ο κόπος της προετοιμασίας και της αποστολής των απαραίτητων στους εμπερίστατους αδελφούς μας, δίνουν στη θέση τους στη γλυκύτητα και τη θεϊκή παρηγοριά... Το απρόοπτο μιας επίσκεψης και η ταραχή μας σε ένα κατάστημα κράτησης - πχ ένας σοβαρός καυγάς μεταξύ τροφίμων – δίνουν τη θέση τους σε μία ουράνια εσωτερική γαλήνη! Ο ίδιος ο Χριστός μάς επισκέπτεται στις «φυλακές της καρδιάς μας» και μας απελευθερώνει από μικρότητες, φόβους, λογισμούς! Θέλει καρδιά να επισκεφθεί κανείς «ανθρώπους που η ίδια η κοινωνία τους εξέμεσε! Και σίγουρα την καρδιά αυτή και τη διάθεση μάς τη δίνει ο ίδιος Κύριος! Είναι μια διακονία που πολλοί, όχι μόνο δεν την κατανοούν, αλλά και την κακίζουν: «τι γυρεύεις στις φυλακές;» «αυτοί δεν αλλάζουν», «έχουν πάρει τον δρόμο τους», «δεν κινδυνεύεις;» «πρόσεχε!» και τόσα άλλα που ακούμε καθημερινά από δικούς μας ανθρώπους!

Και ενώ οι κραυγές αυτές πληθαίνουν…τότε έρχονται οι άλλες οι φωνές που είναι βάλσαμο στις δικές μας ψυχές: «Σας ευχαριστούμε που μας σκεφθήκατε», «Είχα ανάγκη από έναν άνθρωπο να μιλήσω» και τόσο άλλα…

Κάποτε ένα έφηβος - τρόφιμος στο Ίδρυμα Αγωγής Ανηλίκων –απόρησε και μας έκανε την εξής ερώτηση: «Εσείς ποιον εκπροσωπείτε; Γιατί μας επισκέπτεσθε;». Φοβερή ερώτηση: Ποιον εκπροσωπείς; Εκ μέρους ποιου προσώπου έρχεστε; Κοιταχθήκαμε οι εθελοντές και προσπαθήσαμε να απαντήσουμε πρώτα στον εαυτό μας! Εκεί είναι που καταλαβαίνεις… εκεί είναι που συνειδητοποιείς ότι η διακονία αυτή – όπως και τόσες άλλες μέσα στην Εκκλησία – δεν είναι δικιά σου… είναι του Χριστού! Εκείνος σου τα χαρίζει όλα: και υγεία, και διάθεση, και χρόνο για να τα αφιερώσεις στον αδελφό! Και εκεί που λες «δεν ξαναπάω, είναι κουραστικό»… νιώθεις πάλι αυτή την ανάγκη να είσαι εκεί… περισσότερο για σένα, γιατί εσύ μάλλον βγαίνεις κερδισμένος… εσωτερικά, πνευματικά, ψυχικά!

Κλείνοντας τούτες τις σκέψεις, οφείλω να μοιραστώ μαζί σας ένα περιστατικό που με συγκλόνισε και με έκανε να σκεφτώ τα πράγματα διαφορετικά... Πριν από 10 χρόνια, όταν υπηρετούσα ως καθηγητής στην ορεινή περιοχή της Ξάνθης, στα λεγόμενα Πομακοχώρια, ένας μαθητής μου της Β΄ Λυκείου, κατηγορήθηκε για ένα σοβαρότατο αδίκημα που είχε λάβει χώρα τέσσερα χρόνια πριν στην πλατεία του χωριού του! Ο Χασάν, -ας τον πούμε έτσι - μουσουλμάνος το θρήσκευμα, από την αρχή ως τέλος ορκιζόταν ότι δεν έκανε τίποτα κι ότι όσοι διέπραξαν το αδίκημα είχαν φύγει στο εξωτερικό! Αυτός παιδί από χρυσάφι ήταν, αυτό είπαμε όλοι οι συνάδελφοι. Κι έτσι από την πρώτη στιγμή, όλοι οι καθηγητές σταθήκαμε δίπλα του.... συμπαράσταση στην οικογένειά του, παραστάσεις στα δικαστήρια για υπεράσπιση...και στο τέλος η εισαγγελική παρέμβαση και ο εγκλεισμός του στο Ίδρυμα Αγωγής Ανηλίκων Βόλου... Δε θα ξεχάσω ποτέ δύο χαρακτηριστικές στιγμές που ακόμα είναι χαραγμένες ανεξίτηλα στη μνήμη μου! Και τούτες οι εμπειρίες συνδέονται άμεσα με τον π. Θεόδωρο, ο οποίος και με συμβούλευε.

Η πρώτη: μετά την καταδικαστική απόφαση, ο μικρός μεταφέρεται στα κρατητήρια της αστυνομικής διεύθυνσης Ξάνθης και την επομένη θα γίνει η μεταγωγή του στον Βόλο! Κι εκεί – μετά από τηλεφώνημά μου  τα λόγια του πνευματικού μας του π. Θεοδώρου ακόμα είναι στα αυτιά μου:        

-Να πας, παιδί μου, στα κρατητήρια, πρέπει να πας! Να πάτε με τον Διευθυντή!

- Κι αν δεν μας αφήσουν;

-Προσπάθησε! Προσπαθήστε!

Η επίσκεψή μας πλέον επιβεβλημένη: ο Διευθυντής και εγώ έπρεπε να πάμε...

-Κι αν δεν μας αφήσουν; Μου αντέτεινε ο Διευθυντής, όταν το πρότεινα!

-Πρέπει να πάμε, το οφείλουμε στο παιδί και την οικογένεια.

Και βρέθηκε ο τρόπος. Και είμαστε στα κρατητήρια εκείνο το  βράδυ! Στην εξώπορτα οι γονείς του παιδιού... Άνθρωποι μάλλον ηλικιωμένοι, φτωχοί, του μόχθου και του μεροκάματου... Άνθρωποι που μάλλον με τα δακρυσμένα τους μάτια - παρά με τα σπαστά ελληνικά τους - μάς έλεγαν... σας ευχαριστούμε που ήρθατε... σας ευχαριστούμε που δεν μας αφήσατε μόνους μας... που δεν αφήσατε μόνο το γιο μας...

Κατεβαίνοντας στα κρατητήρια, είμαστε εκεί... Κι εκεί ο μικρός παίρνει θάρρος, μας χαμογελάει, φαίνεται ήρεμος, αλλά η αγωνία είναι αποτυπωμένη στο πρόσωπό του! Και τα δάκρυά του επίσης! Λίγα λεπτά πριν είχαν φύγει οι γονείς του!

- Που θα πάω, κύριε; -Τι είναι εκεί - Τι θα βρω; Οι γονείς τι θα απογίνουν; Και όλα αυτά απαντήθηκαν τη μεθεπόμενη μέρα στο Βόλο... στο Ίδρυμα Αγωγής Ανηλίκων. Είχε κανονίσει ο πατήρ Θεόδωρος να επισκεφθώ ως εθελοντής του Εσταυρωμένου τον μαθητή μου.

Και εδώ έρχεται η δεύτερη στιγμή... Βρίσκομαι στην εξώπορτα του Ιδρύματος. Η καρδιά μου πήγαινε να σπάσει. Δεν ήταν η πρώτη φορά που πήγαινα. Κι όμως τώρα είναι διαφορετικά. Κάτι άλλο γίνεται... Και η μεγάλη σιδερένια πόρτα ανοίγει! Και ο Χασάν που με περίμενε έπεσε στην αγκαλιά μου και έκλαιγε σα μωρό. Και έκλαιγε με λιγμούς. Κι έκλαιγα κι εγώ! Ένα κλάμα λυτρωτικό!

Κι έκτοτε ο π. Θεόδωρος και οι υπόλοιποι εθελοντές του “Εσταυρωμένου” δεν τον άφησαν τον Χασάν -όπως βέβαια και τα υπόλοιπα παιδιά του Ιδρύματος. Ήταν πάντα εκεί, ήταν και για μένα εκεί, ήταν και για τους γονείς του εκεί, ήταν και για τους συμμαθητές και τους φίλους του εκεί! Να πώς η Αγάπη του Χριστού γεφυρώνει αποστάσεις, κλείνει τα χάσματα, καλύπτει χιλιόμετρα, γεμίζει καρδιές!

Από τότε ο Χασάν δεν ήταν μόνος! Ο ίδιος άλλωστε μου εξομολογήθηκε κάποτε με τα σπαστά ελληνικά του:

-Κύριε, ένα περίεργο πράγμα, δεν κατάλαβα πώς πέρασαν αυτά τα δύο χρόνια... ερχόταν και η κυρία Μαρία και η κυρία Κατερίνα και ο π. Θεόδωρος...

Κανένα παιδί δεν είναι μόνο του λοιπόν! Κανένας έγκλειστος δεν είναι μόνος του! Έχει τον “Εσταυρωμένο” και τους εθελοντές του! Αν δεν έχεις δικό σου άνθρωπο μέσα στη φυλακή ίσως να μην καταλαβαίνεις... αλλά πλέον όλοι οι εθελοντές κατανοούμε, νιώθουμε, αγγίζουμε ένα θαύμα εσωτερικό! Εμείς στο τέλος ωφελούμαστε με όλη την ύπαρξη μας!

Φτάνοντας στο τέλος αυτών των σκέψεων, θα ήθελα να ευχαριστήσω μέσα από την καρδιά μου τον πνευματικό μας πατέρα τον π. Θεόδωρο που μας έδωσε την ευκαιρία να είμαστε κοντά του και να διακονούμε τον αναγκεμένο αδελφό! Δεν αποτελεί πλέον ένα καθήκον! Δεν είναι πλέον ένα «πρέπει»! Είναι περισσότερο ανάγκη για εμάς τους εθελοντές και τους συνεργάτες του Εσταυρωμένου να αγκαλιάσουμε με τη διακονία μας τον κάθε αδελφό και εν τέλει τον ίδιο τον Κύριο που μας καλεί να ενεργήσουμε, να δράσουμε!

Απόστολος Βλαχάκης

Συνεργάτης του “Εσταυρωμένου”

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ